Δυο λόγια για τον Μήτσο

Σιχαίνομαι όλους αυτούς που αρπάζουν ένα μικρόφωνο στις εκκλησίες κι ενώ ο άλλος είναι ακίνητος, τελειωμένος μπροστά τους, αρχίζουν να λένε μυξοκλαίγοντας «πόσο μας λείπεις μεγάλε» και «πόσο μας σφράγισες τη ζωή μας» κι άλλα τέτοια εργαλεία συγκίνησης της στιγμής.

Είμαι της άποψης ότι όταν ο άλλος παίρνει το δρόμο που δεν έχει επιστροφή τον τιμούμε γι' αυτό που ήταν και πονάμε για την αναχώρησή του με μια εσωτερική διεργασία ο καθένας μας, με το δικό του τρόπο μέσα στην καρδιά και στη σκέψη μας, κι όχι με λόγια μελό από εκκλησιαστικού άμβωνα.

Για τούτο μόνο δυο λόγια για το φίλο μου τον Μήτσο τον Μητροπάνο που έφυγε τόσος νωρίς από κοντά μας.

Βαρύς, μάγκας σωστός, Θεσσαλός, καρντάσης από χρόνια παλιά και πέτρινα για όλους μας (χούντα και τέτοια), ο Μήτσος έχω την αίσθηση ότι διάλεξε την εποχή να φύγει και να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του.

- Δεν την αντέχω αυτή τη δυστυχία του κόσμου κι αυτή την πουστιά της εξουσίας, μου είχε πει στο τελευταίο μας τηλεφώνημα.

Αυτά. Και τώρα σιωπή ζητάω από τα διάφορα κοράκια της τηλεόρασης που όρμησαν πάνω στο σημαντικό αυτόν Έλληνα τον Μήτσο τον Μητροπάνο.