Τελικά είχε δίκιο ο Στάλιν!

Κράτησε με πείσμα τη Γερμανία χωρισμένη στα δύο.

Και όσο είχαμε να κάνουμε με Δυτική και Ανατολική Γερμανία δεν υπήρχε μπροστά μας αυτή η υπερδύναμη που καθορίζει πλέον τα πάντα στην Ευρώπη, σαν ένα Τέταρτο Ράιχ. Απλά η σημερινή ραϊχφίρερ Άνγκελα Μέρκελ δεν έχει το μισό μουστάκι, όπως ο τρελαμένος Αδόλφος.

Από εκείνη τη μεγάλη μέρα της πτώσης του τείχους του Βερολίνου πριν 20 περίπου χρόνια εμφανίστηκε το τέρας της σημερινής Γερμανίας, γέννημα-θρέμμα της Αμερικής που νόμιζε ότι έτσι αποκτούσε μία πανίσχυρη οικονομική και στρατιωτική βάση στην Ευρώπη.

Τελικά και οι Αμερικάνοι έπεσαν έξω. Η Γερμανία με ένα λαό που περισσότερο μοιάζει με ατσάλινη μηχανή παρά με ανθρώπινη κοινωνία, στέκεται τώρα απέναντι στην Αμερική σαν αντίπαλο οικονομικό δέος και συμπεριφέρεται σαν ένα νέο ευρωπαϊκό ιμπέριουμ.

Την εποχή που το αμερικανικό κεφάλαιο και οι Νίξον-Ρίγκαν δημιουργούσαν το τέρας της σύγχρονης ενωμένης Γερμανίας, εμείς είχαμε κουρνιάσει –οι ανόητοι- στην αγκαλιά των ΗΠΑ, νομίζοντας ότι θα είχαμε πάντα μία στοργική μανούλα –τρομάρα μας- που θα μας φρόντιζε και θα μας προστάτευε.

Όταν οι Αμερικανοί έπαψαν να μας έχουν ανάγκη για τα γεωπολιτικά και στρατηγικά τους σχέδια (γιατί ακόμα και στα Σκόπια έχουν εγκαταστήσει τις βάσεις τους) μας άφησαν μόνους σαν καλαμιά στον κάμπο. Και μετά ήρθαν οι μέλισσες.

Με τον Σημίτη σε πρώτη φάση και τον Κώστα Καραμανλή στη δεύτερη άρχισαν τα χάδια με τη Γερμανία, ίσως γιατί αυτοί οι δύο δεν είδαν πού πάει το πράγμα. Και το πράγμα πήγε εκεί που ήταν αναπόφευκτο να πάει. Η Γερμανία να γίνει ο γίγαντας της Ευρώπης και να συμπεριφέρεται σήμερα στην Ελλάδα σαν να είμαστε ένα κοτέτσι γεμάτο κουτσουλιές.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αλλάζει; Όσο πλακωνόμαστε μεταξύ μας, όσο έχουμε ικέτες πρωθυπουργούς και όχι μάγκες και όσο οι πολιτικοί μας αρχηγοί πάνω από όλα βάζουν το κόμμα και όχι την Ελλάδα, αυτή η πραγματικότητα δεν αλλάζει με τίποτα.

Θα λέμε πάντα στον κάθε Σόιμπλε «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω, αλλά πριν δώσε μου και κανένα φράγκο να ζήσω μερικές μέρες ακόμα».