Ο φασισμός μέσα από τα μάτια ενός μαθητή
Με αφορμή τα χθεσινά τραγικά γεγονότα και την άδικη απώλεια ενός νέου ανθρώπου, σκέφτομαι πόσο επίκαιρο είναι το γράμμα που δημοσιεύσαμε σήμερα στο mothersblog.gr.
Μέσα σε 600 λέξεις, ένας έφηβος αποτυπώνει με απλή λογική όλα όσα σκεφτόμαστε όλοι μας, αλλά φοβόμαστε να τα εκφράσουμε. Όλα όσα μπορεί να έχουν συμβεί και σε εμάς, αλλά απλώς τα κρύψαμε ή τα ξεχάσαμε με το πέρας του χρόνου.
Δε χρειάζεται να ανήκεις στον αντιεξουσιαστικό χώρο ή να είσαι βαμμένος αριστερός, για να νιώσεις αυτά που λέει το παιδί σε μία απλή και κατανοητή γλώσσα. Έτσι ακριβώς όπως συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας. Μία καθημερινότητα, που συχνά σου δημιουργεί τρόμο, αντί να σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια. Την ασφάλεια που θα έπρεπε να σου χαρίζει απλόχερα το κράτος. Το κράτος που υπολειτουργεί και αφήνει χώρο σε οτιδήποτε άλλο να το αντικαθιστά και να βρίσκει μάλιστα και υποστηρικτές. Δε θα αναλύσω ποιοι φταίνε και γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Άλλωστε, πλέον, είναι και λίγο βαρετό να συνωμοσιολογούμε και να βγάζουμε συμπεράσματα. Το μόνο που έχει βαρύνουσα σημασία και σημαίνει πολλά για την κοινωνία μας και το μέλλον μας, είναι ότι σήμερα θρηνούμε για τον χαμό ενός νέου ανθρώπου που δε βρίσκεται πια ανάμεσά μας και που το νήμα της ζωής του κόπηκε βίαια και απάνθρωπα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
«Πώς θα το πείτε στη μάνα μου; Πώς θα το μάθει η μάνα μου;», είπε λίγο πριν σβήσει λες και γνώριζε ότι ο θάνατος ήταν μονόδρομος. Η μόνη του αγωνία ήταν να μην πληγωθεί η μαμά του… Με τι μούτρα μπορεί κάποιος να αντικρύσει αυτή τη μάνα και με ποιες λέξεις να απαλύνει τον πόνο της…
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Επίσης μπορείτε να με βρείτε στο φυσικό μου περιβάλλον!
Διαβάστε επίσης:
Το ημερολόγιο ενός μαθητή για το φασισμό! Πιο επίκαιρο από ποτέ!
.jfif)
