Για τα παιδιά όλου του κόσμου

Μπορεί το δικό μου παιδί να χαίρει άκρας υγείας και οικογενειακής θαλπωρής. Μπορεί να ζω όμορφα και σε ιδανικές συνθήκες. Όμως ποτέ δε θα νιώσω πλήρως απελευθερωμένη από το αίσθημα της ενοχής… Της συνενοχής σε κάθε κακό που συμβαίνει με θύματα παιδιά. Ανήμπορη και αδύναμη να αντεπεξέλθω… Αυτό είναι που με λυπεί περισσότερο…

Αν η δημοσιογραφική πένα θεωρείται «εξουσία», τότε εγώ προτιμώ να γράφω και να ξαναγράφω ό,τι στραβό κι ανάποδο βλέπω, ζω, διαβάζω, μαθαίνω.

Δεν ξέρω αν είναι η ανάγκη μου να ξεπλύνω όσες αμαρτίες έχω κάνει μέχρι σήμερα, γιατί σίγουρα άγγελος δεν είμαι, ή αν ελπίζω ότι με αυτό τον τρόπο θα εξασφαλίσω μία θέση στον παράδεισο, όμως δε θα πάψω ποτέ να γράφω για κάθε αδικία που συντελείται εις βάρος των παιδιών όλου του κόσμου. Κάθε έγκλημα, κάθε βιασμός, κάθε εκμετάλλευση…

Το μήνυμα της Χριστίνας μίας αναγνώστριας που με τιμά με το να διαβάζει ανελλιπώς τα κείμενά μου στο Mothersblog.gr, στο Queen.grκαι στο Newsbomb.gr, μου έδωσε ταυτόχρονα δύναμη, κουράγιο και ελπίδα. Ναι… Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που νιώθουν όπως εγώ. Και μόνο έτσι μπορεί μια μέρα να γίνουν όλα καλύτερα! Χριστίνα, σ’ ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου…

«Αγαπητή Δέσποινα, είμαι η Χριστίνα, μια μαμά δυο μικρών αγοριών και αισίως θα κλείσω τα 38 σε λίγες μέρες.

Ο λόγος που σου γράφω είναι ότι οι απόψεις σου και οι προβληματισμοί σου με βρίσκουν 100% σύμφωνη και όπως ξέρεις καλά σήμερα είναι πολύ δύσκολο να βρεις ανθρώπους που προβληματίζονται και χάνουν τον ύπνο τους εξαιτίας των άσχημων καταστάσεων που βιώνουν κυρίως κάποια παιδιά. Το αν ζουν δίπλα μας ή στην άλλη άκρη του κόσμου δεν έχει σημασία. Ο πόνος είναι ο ίδιος.

Εγώ έχω μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια, χωρίς οικονομικά προβλήματα και παρόλο που θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη, δεν μπορώ. Με απασχολεί πολύ οτιδήποτε πέσει στην αντίληψή μου και έχει σχέση κυρίως με παιδιά.

Πριν λίγους μήνες πήρα την απόφαση να περάσω το κατώφλι του ορφανοτροφείου που βρίσκεται στην πόλη μου για να προσφέρω λίγη αγάπη προς τα παιδιά που η ζωή δεν φάνηκε γενναιόδωρη μαζί τους. Εκεί λοιπόν γνώρισα δυο αδελφάκια με μια τραγική ιστορία.

Η ανύπαντρη μαμά τους είχε πέρυσι τον Αύγουστο πάνω σε ένα μηχανάκι που οδηγούσε εκείνη, τα τρία της παιδιά (9, 8 και 2 χρόνων). Το μηχανάκι λοιπόν έφυγε από το δρόμο, η μαμά τους σκοτώθηκε, τα παιδιά σκορπιστήκαν στο χωράφι και το μεγαλύτερο αδελφάκι-βαριά χτυπημένο όπως και τα αλλά δυο- τα έσυρε μέχρι το δρόμο.

Η συνέχεια γνωστή… Μετά από μήνες στο νοσοκομείο κατέληξαν στο ίδρυμα και τα 3, όμως μετά από λίγες μέρες το μεγαλύτερο παιδί λόγω ψυχολογικών προβλημάτων, έκριναν ότι δεν μπορεί να φιλοξενηθεί εκεί πια και έφυγε.Τα παιδάκια είναι αγνώστου πατρός και η ιστορία τους σίγουρα δεν είναι μοναδική. Μοναδική είναι όμως η σκηνή του να βλέπεις το 2χρονο κοριτσάκι να κουλουριάζεται και να κλαίει στην αγκαλιά του 8χρονου αδερφούλη της αναζητώντας παρηγοριά ότανκάποιος την στενοχωρήσει.

Μοναδική είναι επίσης η στιγμή που η μικρή Άννα κάθεται μοναχούλα με το πιατάκι της την ώρα του φαγητού και τρώει. Έναέρημο, ορφανό παιδάκι. Όσο κι αν με πονάνε αυτές οι εικόνες δεν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψω.

Ψάχνοντας λοιπόν στο περιβάλλον μου να βρω κι άλλους ανθρώπους που θα μπορούσαν να προσφέρουν στα παιδιά, έχω ανακαλύψει ότι όλοι γνωρίζουν, “συμπάσχουν” και κατανοούν την ανάγκη, αλλά κανείς έως τώρα δεν φαίνεται διατεθειμένος να χαλάσει την ηρεμία του. Όλοι λυπούνται για τα “καημένα”αλλά από μακριά.

Τώρα πια απογοητεύομαι από την αδιαφορία των ανθρώπων μέρα με τη μέρα περισσότερο. Σίγουρα ζούμε σε ένα σκληρό κόσμο, όμως ένα μικρό λιθαράκι αν βάλει ο καθένας μας, η διαφορά θα γίνει αντιληπτή. Ώρες, ώρες λέω στον εαυτό μου: “Νομίζεις ότι θα σώσεις τον κόσμο;” και μετάπαίρνω την απάντησηαπό τον Κεμάλ:“Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ!”.

Σε ευχαριστώ πολύ που αφιέρωσες λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σου για να διαβάσεις το μήνυμα μου».

Καλή σας ημέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Επίσης μπορείτε να με βρείτε στο φυσικό μου περιβάλλον!