Παιδιά θύματα ρατσισμού.Διαβάστε τις συγκλονιστικές εξομολογήσεις τους

Πώς είναι δυνατόν ένα παιδί που γεννιέται αγνό, σαν ένα λευκό χαρτί, άγραφο, χωρίς να ξέρει καν τι σημαίνει ρατσισμός, να μισεί, να απεχθάνεται και να «πολεμά» κάθε παιδάκι που είναι διαφορετικό από αυτό;

Κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με συμπεριφορές «bulling» σε σχολεία, φροντιστήρια, παιδικές χαρές σοκάρομαι. Τελικά τα παιδιά είναι πολύ σκληρά, αλλά το πρόβλημα δεν ξεκινάει από αυτά! Σαφώς, το οικογενειακό περιβάλλον είναι αυτό που διαμορφώνει κυρίως τον χαρακτήρα των παιδιών. Τα ερεθίσματα που παίρνουν τα παιδιά από τους γονείς τους, επηρεάζουν την ψυχοσύνθεσή τους και την μετέπειτα ανήλικη και ενήλικη συμπεριφορά τους.

Το μίσος για την διαφορετικότητας όπως και όπου κι αν προκύπτει αυτή, η ξενοφοβία και κάθε είδους ρατσιστική συμπεριφορά, είναι αποτέλεσμα έλλειψης παιδείας και φόβου…

Τα παιδιά είναι σφουγγάρια… Ρουφούν τη συμπεριφορά των προτύπων τους που σε αυτή την τρυφερή ηλικία, είναι κυρίως οι γονείς τους. Αν δω το μπαμπά μου να βρίζει τους μετανάστες που… «κλέβουν τα μεροκάματα των Ελλήνων και σκοτώνουν», τότε κι εγώ θα κλωτσήσω τον συμμαθητή μου που ήρθε από την Αλβανία κι ας προέρχεται από μία τίμια οικογένεια και πάει λέγοντας.

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε δύο συγκλονιστικές μαρτυρίες μαθητριών που περιγράφουν πώς βίωσαν τον ρατσισμό μέσα στο σχολείο από συμμαθητές τους.

Χασκούρτη Κατερίνα – μαθήτρια, παιδί μεταναστών

«Τα παιδικά μου χρόνια ήταν και εξακολουθούν να είναι δύσκολα. Από την πρώτη Δημοτικού όλοι με αντιμετώπιζαν σαν ένα σκουπίδι. Όταν έβλεπαν να με πλησιάζει κάποιο παιδί, του έλεγαν διάφορα και με απέρριπταν. Ένιωθα χάλια. Όλοι είχαν φίλους, παίζανε, διασκέδαζαν, εκτός από μένα. Λες και δεν είχα δικαίωμα να διασκεδάσω και εγώ… Το χειρότερο για μένα ήταν όταν ένα κορίτσι με απειλούσε και για μία εβδομάδα δεν πήγαινα σχολείο. Η μητέρα μου με πήγαινε ως την πόρτα του σχολείου και μετά εγώ τριγυρνούσα μόνη στους δρόμους….. Ένα πράγμα δεν καταλαβαίνω… Τι μαύρος, τι άσπρος, τι χριστιανός, τι μουσουλμάνος, τι Έλληνας, τι Αλβανός! Είμαστε όλοι άνθρωποι με ίσα δικαιώματα! Ελπίζω κανείς να μην έρθει σε τόσο δυσάρεστη θέση όπως έχω έρθει εγώ».

Μουρατίδου Μαρίνα – μαθήτρια, παιδί μεταναστών

«Ένα από τα πιο υπέροχα πράγματα που μας έχει χαρίσει ο Θεός είναι η ελευθερία. Η ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου και να έχεις το δικαίωμα επιλογής. Όταν κάποιος πάρει την ελευθερία ενός ανθρώπου, τότε αυτός νιώθει δυστυχισμένος. Η Ελλάδα έχει φιλοξενήσει πολλούς ξένους, που ήρθαν εδώ για μια καλύτερη ζωή. Και η δική μου οικογένεια βρίσκεται εδώ για τον ίδιο λόγο. Όταν ήρθα στην Ελλάδα ένιωθα τόσο φόβο και ανασφάλεια που ούτε οι γονείς μου δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν να ξεπεράσω. Όταν πήγα στο σχολείο τα παιδιά δε με δέχτηκαν και δεν έκαναν παρέα μαζί μου. Αυτό μ’ έκανε να αναρωτιέμαι τι κακό έχω για να με απορρίπτουν έτσι. Εγώ δεν μπορούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου γιατί δεν ήξερα τη γλώσσα. Δεν είχα φίλους για να τους πω τον πόνο μου. Πήγαινα σχολείο και καθόμουν στην αυλή πάντα μόνη σ’ ένα παγκάκι. Δεν ήθελα να πάω σχολείο ούτε να μάθω τα ελληνικά. Ήθελα να γυρίσω στην πατρίδα μου. Ο δάσκαλός μου μού έλεγε πως πρέπει να μάθω τη γλώσσα κι έτσι θα κάνω φίλους και δε θα είμαι μόνη. Δεν είχα άλλη επιλογή. Στο τέλος έβαλα τα δυνατά μου και τα κατάφερα. Τότε κατάλαβα ότι αυτή η ρατσιστική συμπεριφορά των παιδιών οφειλόταν στο γεγονός ότι αφού είμαι από άλλη χώρα είμαι διαφορετική από τους άλλους. Όμως η μοναδική διαφορά ανάμεσά μας είναι η γλώσσα που μιλάμε».

Καλή σας ημέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Επίσης μπορείτε να με βρείτε στο φυσικό μου περιβάλλον!