Δύο κόμματα μη εξουσίας

Τώρα πλέον όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις ούτε μεγάλα είναι, αλλά ούτε εξουσίας μετά την παραχώρηση της διακυβέρνησης στους Γερμανούς και την τρόικα, με τη ψήφιση του Μνημονίου 2 από 199 βουλευτές.

Οι εκλογές που έρχονται, θα είναι οι πρώτες μιας νέας εποχής. Δεν θα διαμορφώσουν τις συνθήκες της μετά την μεταπολίτευση περιόδου, που δεν γνωρίζουμε ακριβώς πως θα διαρθρωθεί, με δεδομένη την έωλη θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη, αλλά

και τις συνθήκες πλήρους ρευστότητας και αδιεξόδου για την ίδια τη δομή της ευρωζώνης.

Οι εκλογές που έρχονται θα δείξουν το τέλος του διπολισμού και των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Αυτά έχουν ήδη συμβεί, από τα τέλη Νοεμβρίου, με την συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου, αλλά δεν έχουν διαπιστωθεί και εμπεδωθεί μέσα από την κάλπη. Ας μην αγνοούμε το γεγονός ότι οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα, συνέβησαν το φθινόπωρο του 2009. Έναν …αιώνα πριν δηλαδή σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα.

Ένα σε συσκευασία δύο

Στην παρούσα φάση και αν κρίνουμε στη βάση των τελευταίων δημοσκοπήσεων, που έχουν καταγραφεί, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., έχουν πάψει να είναι μεγάλα κόμματα. Ακόμη και με αναγωγές, έχουν χάσει τη δύναμή τους και την εμπιστοσύνη της συντριπτικής μερίδας της κοινωνίας. Σχηματικά και τα δύο μαζί , στην επόμενη βουλή θα συγκεντρώνουν την εκλογική δύναμη του ενός. Περίπου στο 40-45%.

Επίσης έχουν ήδη χάσει όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα την εξουσία τους. Η εκτελεστική εξουσία της χώρας έχει ήδη παραχωρηθεί, με τον πλέον θεσμικό και επίσημο τρόπο και με πολλές ασφαλιστικές δικλείδες στην τρόικα, την Ευρώπη, το Βερολίνο. Η Ελλάδα έχει χάσει το αυτοδιοίκητο και ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. την δυνατότητα διακυβέρνησης της χώρας.

Κυβερνήσεις χωρίς εξουσία

Πολύ συγκεκριμένα και για όσο η Ελλάδα θα μένει εντός της ευρωζώνης, με την εφαρμογή των Μνημονίων οι κυβερνήσεις απλά θα προσυπογράφουν την νομοθεσία που ήδη μέσα στις επόμενες δέκα μέρες θα έχει προκρίνει με «κομματική πειθαρχία» , το περιορισμένη αρμοδιότητας Ελληνικό Κοινοβούλιο.

80 μέτρα στην εφαρμογή του Μνημονίου 2, που διαμορφώνουν την απόλυτη εκτροπή από το σύνολο του νομικού πλαισίου λειτουργίας της χώρας, με τον Συνταγματικό της χάρτη, στο άρθρο 120, πλέον σε ισχύ. Η κυβέρνηση που θα προκύψει, όποια και αν είναι η διάρθρωση και η δομή της, άσχετα με το ποιος θα είναι πρωθυπουργός θα είναι εφαρμοστική των οδηγιών και των δεσμεύσεων της τρόικας, της ηγεμονικής υπερδομής του Βερολίνου και απολύτως και κυρίαρχα, επιβλεπόμενη και ελεγχόμενη, όχι από τον επόμενο πρόεδρό της και πρωθυπουργό, αλλά από την task force του Ράϊχενμπαχ, αλλά και τους «γκαουλάιτερ» που θα προστεθούν, με αποφασιστικές αρμοδιότητες, στα υπουργεία, τους δημόσιους οργανισμούς και τις επιχειρήσεις, τις τράπεζες, ακόμη και τα ασφαλιστικά ταμεία που δεν ανακεφαλαιοποιούνται παρά τη συμμετοχή τους στο PSI.

3 σενάρια για την επόμενη συγκυβέρνηση

Τα σενάρια για τον επόμενο πρωθυπουργό, μιλάμε πάντα για μνημονιακή επόμενη κυβέρνηση, έχουν ήδη αρχίσει να συζητούνται. Το πρώτο και κυρίαρχο σενάριο είναι ο πρωθυπουργός να είναι ο πρόεδρος του πρώτου κόμματος σε εκλογική απήχηση, δηλαδή ο Α. Σαμαράς. Με δεδομένο ότι κανένα κόμμα δεν θα έχει αυτοδυναμία, να σχηματισθεί κυβέρνηση συνασπισμού με το ΠΑΣΟΚ και ίσως κάποιο από τα μικρότερα κόμματα . Ο Ευ. Βενιζέλος, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μετά από γρήγορη εσωκομματική διαδικασία τον Μάρτιο, πριν τις εκλογές, σε μια τέτοια περίπτωση θα αναλάβει την Αντιπροεδρία της κυβέρνησης, αλλά όχι απαραίτητα και το υπουργείο Οικονομικών. Οποιοδήποτε μικρότερο κόμμα συμμετάσχει στο σχήμα, χωρίς να εξαιρείται η Μπακογιάννη, εφόσον με το κόμμα της μπει στη εκλογική διαδικασία και ξεπεράσει το όριο του 3%, κάτι που δεν δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, θα έχει επίσης αντιπροεδρία στη νέα κυβέρνηση.

Το δεύτερο σενάριο μοιάζει με επιβεβαίωση του σημερινού σχήματος διακυβέρνησης, απλά θα έχουν προηγηθεί εκλογές. Δηλαδή, με δεδομένο ότι κανένα κόμμα δεν θα συγκεντρώνει αυτοδυναμία και ο κ. Λ. Παπαδήμος έχει κατορθώσει στο επόμενο δίμηνο να αναβαθμίσει το προφίλ του στην Ευρώπη αλλά και τη δυνατότητα εκπροσώπησης της Ελλάδας στην Ευρώπη, να μοιάζει δηλαδή με ελληνική εκδοχή του Μόντι στην Ιταλία, να ορκισθεί και πάλι πρωθυπουργός. Στηριζόμενος όπως και τώρα από τη Ν.Δ. του κ. Σαμαρά, που θα αναλάβει όμως την μία Αντιπροεδρία της κυβέρνησης, είτε τα οικονομικά μαζί με το υπουργείο Οικονομικών , είτε την διπλωματία και την άμυνα, επιβλέποντας και οργανώνοντας τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας. Επίσης από το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, που θα έχει κινηθεί στην κακή πρόβλεψη γι’αυτό στις εκλογές μεταξύ 12-15 %, με τον Ευ. Βενιζέλο να αναλαμβάνει και πάλι Αντιπρόεδρος. Ο Λ. Παπαδήμος , θα παραμείνει πρωθυπουργός με το σενάριο αυτό μέχρι το 2014, εκτός απροόπτου, με την Ελλάδα να πηγαίνει σε εκλογές στο τέλος της δανειοδότησης του Μνημονίου 2, αλλά όχι του ορίζοντα εφαρμογής του που είναι το 2025 και μετά τις εκλογές του 2013, στη Γερμανία, όπου θα κριθεί η πολιτική τύχη της Μέρκελ.

Το τρίτο σενάριο, που προωθούν πολύ ισχυροί «εκσυγχρονιστικοί», φιλοτροϊκανοί και φιλογερμανοί πολιτικοί και οικονομικοί - τραπεζικοί κύκλοι θέλει επιστροφή στην πρωθυπουργία του «θεμελιωτή της Ελλάδας στην ΟΝΕ», του ίδιου του Κ. Σημίτη. Μιλούν για ένα σχήμα στήριξης πολυκομματικό, που θα εκφράσει την «απόλυτη πεποίθηση» της Ελλάδος και της «συντριπτικής πλειοψηφίας» των Ελλήνων να παραμείνουν στη ζώνη του ευρώ, με κάθε κόστος. Το σχέδιο είναι πονηρό και θα μείνει στο «συρτάρι», εάν δεν εφαρμοστεί άμεσα για την περίπτωση όπου η πρωθυπουργία Σαμαρά, «κρεμάσει» στο πρώτο ή δεύτερο 6μηνο της θητείας της, αφού επόμενες εκλογές θα γίνουν την Άνοιξη του 2016!

Στο σχήμα αυτό θα συμμετάσχουν τόσο η «μνημονιακή» Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, όσο -και εδώ είναι το ενδιαφέρον- και η «Δημοκρατική Αριστερά» υπό τον κ. Κουβέλη, στην οποία τις τελευταίες εβδομάδες προσχωρούν πρόσωπα , πολύ συνδεδεμένα με τον «τρίτο δρόμο» προς τον Σοσιαλισμό, στην ελληνική εκδοχή του, όπως εκφράσθηκε από τον «εκσυγχρονισμό» Σημίτη στην χώρα και την πλήρη ένταξη στη νομισματική Ευρώπη. Με τον τρόπο αυτό και αν συμπεριλάβουμε στο σχήμα και την Μπακογιάννη είτε ως πρόσωπο είτε ως πολιτικό φορέα, συγκροτείται μια ισχυρή ενότητα του μεγαλύτερου μέρους των δυνάμεων της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, όπως μέχρι σήμερα τις γνωρίζουμε, απομονώνοντας την «αντιμνημονιακή» και κριτική στις εξελίξεις στην Ευρώπη, ελληνική Αριστερά και Δεξιά στους πόλους ή στα «άκρα», χωρίς δυνατότητα παρέμβασης στα δρώμενα και τα δεδικασμένα, που θα δημιουργούνται στη βάση της εφαρμογής του Μνημονίου 2, όσο και αν είναι η υποστήριξη τους, από την κοινωνία και το μεγαλύτερο μέρος , των μαζικών στρωμάτων του εκλογικού σώματος. Ο Κ. Σημίτης στην περίπτωση αυτή θα είναι ο πρώτος πρωθυπουργός του «μεσαίου χώρου», της απεθνικοποιημένης, «ευρωπαϊκής» Ελλάδας, στην μετα-Μάαστριχτ εποχή, του νέου ευρώ- μάρκου. Προσοχή πάντως, το σενάριο αυτό δεν το επιδιώκει ή το οργανώνει ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, αλλά κύκλοι πολύ συγκεκριμένοι και δομημένοι, στη βάση της ευρωπαϊκής μονομέρειας, που έχουν άριστες σχέσεις με τον ίδιο τον Σημίτη από τα χρόνια της πρωθυπουργίας του.

Ψηφίζουμε, γιατί;

Στις επόμενες εκλογές οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν θα αναδείξουν την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία όπως νομίζουν, γιατί αυτές έχουν ελεγχθεί και προδιαγραφεί ήδη, με απολύτως συγκεκριμένο τρόπο, από την εξέλιξη των Μνημονίων και τις 199 θετικές ψήφους, την Κυριακή της «νύχτας των κρυστάλλων» εντός και εκτός Κοινοβουλίου. Για τον λόγο αυτό και η σκλήρυνση της στάσης Σόιμπλε - Βερολίνου που ακολούθησε με δεδομένο ότι η Γερμανία δεν εμπιστεύεται καθόλου ότι η εφαρμογή του Μνημονίου 2, θα έχει συνέπεια από την Ελλάδα, όταν οι Έλληνες συνειδητοποιήσουν τι σήμαινε η θετική και με ενισχυμένο κύρος υπερψήφιση της εκχώρησης της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή υπερδομή, για τη συνέχιση της δανειοδότησης.

Η ψήφος στις επόμενες εκλογές θα είναι πολιτική. Απέναντι στα νέα πολιτικά δεδομένα, ενός ιδιότυπου διπολισμού, που ξεπερνά τον διαχωρισμό, μεταξύ Δεξιάς- Αριστεράς, Κεντροδεξιάς- κεντροαριστεράς, ΠΑΣΟΚ- ΝΔ που πλέον ταυτίζονται. Είναι η στήριξη, η μεγαλύτερη ή μικρότερη, στις «μνημονιακές» δυνάμεις ή τις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις. Σε κλασικούς κομματικούς σχηματισμούς, υπάκουους στις εντολές του Βερολίνου και τις νόρμες του ευρώ, ή τους άλλους παλιούς και νέους που συγκροτούν την «κριτική σκέψη» και στρατηγική απέναντι στην Γερμανική δημοσιονομική ένωση της Ευρώπης, με την πλήρη απεθνικοποίηση της Ελλάδας, εντός της ζώνης του επόμενου ευρώ- μάρκου που προκρίνεται.

Οι Έλληνες στις εκλογές που έρχονται θα αποφασίσουν αν θα κρατήσουν την «πόρτα ανοιχτή» από την μοίρα που τους επιτάσσουν τα γερμανικά Μνημόνια του νέου ευρώ ή και να στηρίξουν τόσο δυνάμεις πολιτικές και κόμματα που ακυρώσουν το εύρος και το βάθος των πιο πάνω σεναρίων, που βρίσκονται ήδη στο τραπέζι.