Το σάπιο γερμανικό τραπεζικό σύστημα «αντιστέκεται»

Οι μεν Ευρωπαίοι ηγέτες ζητούν από τη Γερμανία να τηρήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε πέρσι ως προς την επέκταση του ελέγχου της ΕκΤ και στο γερμανικό τραπεζικό σύστημα. Ενώ η Γερμανία αντιτάσσει ένα ξερό και αλαζονικό «όχι». Το γιατί φαίνεται πια: Δεν θέλει, με κανένα τρόπο, να βγουν τα βρώμικα τραπεζικά «άπλυτά της» στα φόρα.

Απλώς για λόγους ιστορικής αλήθειας θυμίζουμε τι έγραφε ο πρώην Υπουργός και Καθηγητής Προκόπης Παυλόπουλος δύο μήνες πριν, στις 28/3/2013 στα Επίκαιρα, με αφορμή την καταστροφική απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο. Τότε που ο «πολύς» Σόιμπλε «κούναγε το χέρι» στη μαρτυρική Κύπρο για το τραπεζικό της σύστημα:

«Β. Το τονίζω αυτό γιατί καθένας –εφόσον βεβαίως δεν εθελοτυφλεί ούτε είναι διατεθειμένος να υποκύψει στις καταστροφικές εμμονές του Βερολίνου, που τώρα «ανακάλυψε» τα «αγαθά του νεοφιλελευθερισμού» όταν και στις ΗΠΑ εγκαταλείπονται προτροπάδην- μπορεί ν' αντιληφθεί πως για ό,τι συμβαίνει στην οικονομία της Κύπρου και, πρωτίστως, στο τραπεζικό της σύστημα, μέγιστη είναι η ευθύνη αυτού τούτου του τραπεζικού ιστού της Ευρωζώνης.

1. Γενικές οικονομικές γνώσεις αρκούν για να καταδείξουν ότι η «αχίλλειος πτέρνα» του ευρώ έγκειται στο ότι επιχειρεί όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να κυριαρχήσει παγκοσμίως ως νόμισμα χωρίς να έχει στήριγμα σ' ένα επαρκές «τραπεζικό έδαφος», κυρίως δε χωρίς να ερείδεται, από πλευράς χρηματοπιστωτικού περιβάλλοντος, σ' έναν ενιαίο τραπεζικό χώρο. Με άλλες λέξεις η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μοιάζει με «ζωγραφιά στο νερό», αφού μόνον επιφανειακώς –σχεδόν υπό όρους συμβολισμού μέλλοντος- ασκεί καθήκοντα κεντρικής τράπεζας. Απλή σύγκριση με τις δυνατότητες της Fed στις ΗΠΑ το αποδεικνύει: Η «θηριώδης» νομισματική –και όχι μόνο- παρεμβατική δυνατότητά της παρακολουθεί με θυμηδία τα –ακόμη- «νηπιακά βήματα» της ΕκΤ.

2. Ας μην αυταπατώμεθα, η ΕκΤ αδυνατεί να στηρίξει το ευρώ στον αγώνα επιβίωσής του μέσα στο ταραγμένο πέλαγος της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής καταιγίδας, η οποία έχει πάρει πια τα χαρακτηριστικά τρίτου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου.

α) Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν συνιστά πραγματική κεντρική τράπεζα ένα χρηματοπιστωτικό μόρφωμα το οποίο π.χ.:
• Αδυνατεί ν' «αγοράσει» χρέος των κρατικών συνιστωσών, οι οποίες συνθέτουν το οικονομικό πεδίο δράσης του. Πως, λοιπόν, ν' αντέξει στις διακυμάνσεις ισοτιμίας άλλων, πανίσχυρων και εξαιρετικά ευέλικτων, νομισμάτων;
• Αδυνατεί να εποπτεύσει αποτελεσματικά τις επιμέρους τράπεζες, των οποίων «ηγείται» θεσμικώς και οικονομικώς.
• Αδυνατεί έτσι, κατ' αποτέλεσμα, να προστατεύσει την «τραπεζική πίστη» που του αναλογεί μέσω της προστασίας των καταθέσεων, οι οποίες διαμορφώνουν την υποδομή του.

β) Και μόνον οι «κραυγές αγωνίας» των εταίρων της Ευρωζώνης, οι οποίοι «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου» θέτοντας ζήτημα άμεσης δημιουργίας μιας πραγματικής κεντρικής τράπεζας στην Ευρωζώνη μέσ' από την οριοθέτηση ενιαίου τραπεζικού χώρου, το αποδεικνύουν μ' ενάργεια. Φυσικά, αντιστέκονται οι «εμμονές» του Βερολίνου, το οποίο υπερασπίζεται τα δικά του οικονομικά συμφέροντα μέσ' από την απόκρυψη των δικών του τεράστιων τραπεζικών προβλημάτων, ιδίως σ' επίπεδο Landesbanken. Ως πότε όμως; Και, ιδίως, ως πότε η φαινομενικώς «πανίσχυρη» γερμανική οικονομία θα ζει με την ψευδαίσθηση ότι οι οριακές αρετές της θα «κρύβουν κάτω από το χαλί» τις δραματικές επιπτώσεις των εγγενών ελαττωμάτων της; Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος – ακόμη και ο Πρώτος- δεν την έχουν ακόμη διδάξει επαρκώς;»