Η τρελή πορεία κλεμμένου λεωφορείου από την Κατερίνη στον Λίβανο

του Βασίλη Σκουλαράκου

«Ξέρεις πως είναι να χάνεις μέσα από τα χέρια σου ότι πολυτιμότερο έχεις; Το συναίσθημα είναι τρομακτικό». Με αυτή τη φράση άρχισε να μου διηγείται την απίστευτη ιστορία της κλοπής του λεωφορείου της η 63χρονη Ξανθούλα Ράπτου.

« Όλα ξεκίνησαν στις 22 Οκτωβρίου, όταν το λεωφορείο εκλάπη από το ΚΤΕΛ Κατερίνης. Από τη στιγμή εκείνη και μετά ξεκινήσαμε μία απίστευτη διαδικασία εντοπισμού του οχήματος σε Ελλάδα και εξωτερικό», υπογραμμίζει ο γιος της ιδιοκτήτριας Χρήστος Νανούρης, ξετυλίγοντας το κουβάρι της ιστορίας.

«Το λεωφορείο είχε GPS, του οποίου όμως η σύνδεση είχε λήξει, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εντοπιστεί το στίγμα του. Ζητήσαμε τότε από γνωστή εταιρεία κινητής τηλεφωνίας να μας ενεργοποιήσει τη σύνδεση, κάτι που όμως σύμφωνα με τους υπεύθυνους ήταν αδύνατον. Ωστόσο μας ενημέρωσε πως το όχημα βρίσκεται στο δίκτυο της Σερβίας.

Ο άνθρωπος που είχε εγκαταστήσει το GPS στο λεωφορείο είχε δημιουργήσει ένα σύνδεσμο με τον οποίο μπορούσαμε να δούμε στον προσωπικό μου υπολογιστή, που βρίσκεται ανά πάσα στιγμή το όχημα. Αυτό όμως λειτουργούσε μόνο όταν το λεωφορείο ήταν εν κινήσει και το κλειδί βρισκόταν στο διακόπτη.

Στις 2 Νοεμβρίου βλέπω στον υπολογιστή μου στίγμα του λεωφορείου. Βάζω τις συντεταγμένες στο Google earth και το βλέπω να κινείται στα βουλγαρικά σύνορα με κατεύθυνση προς Τουρκία. Αμέσως ειδοποιείτε ο Διοικητής της Ασφάλειας Κατερίνης Γ. Τζίμας , ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ στη Βόρεια Ελλάδα Β. Κανάλης και η Ιντερπόλ , των οποίων η αντίδραση και η βοήθεια ήταν άμεση. Ενημερώσαμε και το τελωνείο των Κήπων στον Έβρο, καθώς και το τελωνείο από την πλευρά της Τουρκίας. Οι Τούρκοι συνοριοφύλακες όμως παρά την ενημέρωση που τους κάναμε ότι το λεωφορείο φέρει «πειραγμένο» αριθμό πλαισίου αδιαφόρησαν, με αποτέλεσμα το όχημα να περάσει σε τουρκικό έδαφος και να χάσουμε το στίγμα του.

Απευθυνθήκαμε τότε σε γνωστή εταιρεία ιδιωτικής φύλαξης, η οποία χωρίς κανένα όφελος δέχτηκε να μας βοηθήσει με κάθε τρόπο. Η GROUP 4 λοιπόν ζήτησε από τη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας να δώσει τις ρυθμίσεις για να μπορέσει να εντοπίσει το GPS και το λεωφορείο. Η εταιρεία όμως για ακόμα μια φορά αρνήθηκε, επικαλούμενη προσωπικά δεδομένα. Μέχρι και εισαγγελέας επιστρατεύτηκε, όμως η εταιρεία ήταν ανένδοτη, λέγοντάς μάλιστα πως το λεωφορείο πλέον δεν είναι δικό μας, δεν μας ανήκει. Πήγαμε να τρελαθούμε…

Η GROUP 4 τελικά βρίσκει λύση και καταφέρνει να εντοπίσει το όχημα και να υπάρχει αμφίδρομη επικοινωνία με το GPS. Όταν όμως το λεωφορείο δεν κινούνταν και δεν είχαμε επικοινωνία, στην κλήση προς το GPS που κάναμε, έβγαινε και μας ενημέρωνε μία εταιρεία κινητής τηλεφωνίας πως η σύνδεση δεν είναι εφικτή, μιλώντας όμως… αραβικά. Με τη βοήθεια της Ιντερπόλ βρήκαμε πως η εταιρεία βρίσκεται στο Λίβανο… Τις επόμενες μέρες ήρθε σήμα στον υπολογιστή με το στίγμα του λεωφορείου. Κοντέψαμε να πάθουμε εγκεφαλικό…

Αμέσως ενημερώσαμε τον κ. Τζίμα και τον ανώτατο αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ. Ιωάννη Ραχωβίτσα οι οποίοι προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τις Αρχές του Λιβάνου για να κατασχεθεί το λεωφορείο, το οποίο εντοπίζεται σε χωριό που είναι υπό τον έλεγχο της Χεζμπολάχ.

Η διαδικασία ωστόσο δεν είναι εύκολη, μιας και οι κλεπταποδόχοι παρουσιάζουν «νόμιμα» έγγραφα κατοχής του λεωφορείου. Έτσι απαιτείτε η παρουσία της ιδιοκτήτριας Ξ. Ράπτου στο Λίβανο για να αποδείξει πως το λεωφορείο έχει κλαπεί και έχει πειραχτεί ο αριθμός πλαισίου.

Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία και με τη βοήθεια της μεταφράστριας Έλενας Λαχούτ, παρουσιάζοντας όλα τα αυθεντικά έγγραφα, αποδεικνύεται πως το λεωφορείο είναι κλεμμένο και ξεκινάει η διαδικασία επιστροφής του στην Ελλάδα.

Το λεωφορείο έφτασε τελικά στην Ελλάδα την Πέμπτη 2 Ιουνίου. «Χρωστάω τα πάντα στο Θεό και στους φίλους μας, είμαστε πολύ τυχεροί που ξαναβρήκαμε το λεωφορείο μας», τονίζει συγκινημένη η ιδιοκτήτρια. «Μακάρι αυτά τα συναισθήματα να μην τα βιώσει άλλος άνθρωπος.

Για την οικογένεια της το πλήγμα ήταν τεράστιο, όχι μόνο οικονομικό αλλά κυρίως ψυχολογικό, καθώς το όνομα της οικογένειας είναι συνδεδεμένο με τα λεωφορεία. Οδηγός λεωφορείου ο παππούς και η γιαγιά, η οποία ήταν η πρώτη γυναίκα οδηγός λεωφορείου στην Ελλάδα.

«Είμαστε 4 γενιές αυτοκινητιστών, ο πατέρας μου στον πόλεμο του 1940 τραυματίστηκε από πυρά Γερμανών ενώ οδηγούσε το λεωφορείο του. Παρ’ όλα αυτά το ελληνικό κράτος δεν μας προστάτευσε όπως θα έπρεπε, το υπουργείο Εξωτερικών αδιαφόρησε», σημειώνει η κ. Ράπτου.