Φάκελος Δημόσιο Χρέος: Πώς τα «κοράκια» του χρήματος τύλιξαν την Ελλάδα σε μια κόλλα χαρτί
Τρία μνημόνια μέσα σε έξι χρόνια. Αιματηρά μέτρα που βυθίζουν την οικονομία της χώρας στην ύφεση και φέρνουν περισσότερους από 1,35 εκατ. πολίτες αντιμέτωπους με την ανεργία. Ποτέ ξανά χώρα του κόσμου δεν χρησιμοποιήθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο ως πειραματόζωο, δεν εξαπατήθηκε και εν συνεχεία εκβιάστηκε από τους «οικονομικούς δολοφόνους» των δανειστών της, όσο η Ελλάδα. Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματά τους ήταν το «μαγείρεμα» του δημοσίου χρέους.
ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ «ΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ» ΑΠΟ ΤΡΟΪΚΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΙΔΕΧΘΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ
Το 2009 η Ελλάδα είχε, με βάση τα επίσημα στατιστικά στοιχεία του κράτους, δημόσιο χρέος ύψους 300 δισ. ευρώ. Όταν η χώρα εισήλθε στο Μνημόνιο και αποφασίστηκε το «κούρεμα» του χρέους κατά 74%, υποτίθεται ότι θα υπήρχε ένα όφελος στον κρατικό κορβανά περίπου 105 δισ. ευρώ.
Άρα θα έπρεπε το χρέος, που το 2009 υπολογιζόταν στα 300 δισ. ευρώ (112,9% επί του ΑΕΠ), να παρουσιαζόταν στις μέρες μας σαφώς πιο μειωμένο, σωστά; Λάθος! Γιατί στις αρχές του 2016 έφτανε πλέον στα 318 δισ. ευρώ (180% επί του ΑΕΠ), δηλαδή όχι μόνο δεν μειώθηκε αλλά αυξήθηκε περαιτέρω, παρά τα σκληρά μέτρα των Μνημονίων.
Τι συνέβη, λοιπόν; Γιατί υπήρξε μια τόσο σοβαρή απόκλιση;
Από το 2010 έως και το 2012, οι πιστώσεις που έδωσε η τότε Τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκαν ως επί το πλείστον στην εξόφληση των τότε κύριων πιστωτών της χώρας, που δεν ήταν άλλοι από τις ιδιωτικές τράπεζες των δυνατών οικονομιών της ΕΕ, όπως, για παράδειγμα, της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Σύμφωνα με μέτρηση που είχε κάνει το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters το 2010, τα γαλλογερμανικά τραπεζικά τραστ κατείχαν το 51% του ελληνικού χρέους (Γαλλία 32%, Γερμανία 19%), ενώ μόλις ένα 7% βρισκόταν υπό την κατοχή αμερικανικών τραπεζών. Συνολικά υπολογίζεται πως το 80% του χρέους μας βρίσκεται στους ισολογισμούς των ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της ΕΕ.
Οι ξένες ιδιωτικές τράπεζες είδαν στο τότε δήθεν «πρόγραμμα διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας την ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν, πράγμα που έκαναν ήδη από το 2005, ανοίγοντας σταδιακά και σε βάθος τετραετίας, την «κάνουλα» των πιστώσεών τους από τα 80 δισ. ευρώ στα 140 δισ. ευρώ.
Βασιζόμενοι, προφανώς, στο ότι εάν κάτι θα πήγαινε στραβά, τότε θα προσέτρεχαν οι ευρωπαϊκές τραπεζικές αρχές για να τους προστατεύσουν, οι «λομπίστες» των τραπεζών συνέχισαν να αποπληρώνονται από την Ελλάδα, αλλά μεταφέροντας το ρίσκο του στα υπόλοιπα κράτη μέσω της Τρόικας.
Απλές κινήσεις που δεν έγιναν ποτέ (;)
Με βάση, λοιπόν, το παραπάνω συμπέρασμα, εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί δεν υπήρξε μια μορφή ελέγχου απέναντι σε αυτό το «όργιο» τραπεζικού τυχοδιωκτισμού και κερδοσκοπίας.
Θα αρκούσε ένας απλός λογιστικός έλεγχος, προκειμένου να διαπιστώσει κανείς το μέγεθος της απίστευτης απάτης και του «μαγειρέματος» που έγινε και οδήγησε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας να κρίνεται ως «επαχθές και μη εξυπηρετήσιμο».
Κι όμως κινήσεις έγιναν στην Ελλάδα, μόνο που σκόνταψαν κατά έναν περίεργο τρόπο στο κατώφλι της νομοθετικής εξουσίας. Τον Νοέμβριο του 2012 η Βουλή απέρριψε το αίτημα για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τον έλεγχο του χρέους.
Ειδικότερα, κατά την ονομαστική ψηφοφορία που διενεργήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2012, 167 βουλευτές ψήφισαν «κατά» της πρότασης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), ενώ «υπέρ» τάχθηκαν 119 και 14 ήταν απόντες, μεταξύ των οποίων και ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, καθώς και ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
Επί της ουσίας, η τότε κυβερνητική πλειοψηφία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ καταψήφισε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, καταψήφισε μια Επιτροπή που θα διερευνούσε τις συνθήκες υπό τις οποίες η χώρα οδηγήθηκε στο Μνημόνιο.
Όταν, τρία χρόνια αργότερα, το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία, η τότε πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου συνέστησε την Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέος, η οποία κατέληξε σε ένα πολυσέλιδο πόρισμα αναφορικά με το πώς ακριβώς «μαγειρεύτηκαν» πολλά σημαντικά στοιχεία, οδηγώντας σε μια τεχνητή διόγκωση του δημοσίου χρέους.
Κι ενώ όλοι περίμεναν ότι το πόρισμα αυτό θα αποτελούσε προπομπό σημαντικών ενεργειών, ο μετέπειτα πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Νίκος Βούτσης, με απόφασή του στις 12 Νοεμβρίου 2015 αποφάσισε τη λήξη των εργασιών της συγκεκριμένης Επιτροπής, γεγονός που χαρακτηρίστηκε ως προσπάθεια συγκάλυψης της αλήθειας για το χρέος.
Μάλιστα, η λήξη των εργασιών της συγκεκριμένης Επιτροπής αλλά και η προ τετραετίας καταψήφιση της πρότασης για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής από τη Βουλή κατέδειξαν ότι τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όσο και η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έγραψαν στα «παλαιότερα των υποδημάτων τους» ακόμη και την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Και τούτο γιατί από την 21η Μαΐου 2013 είχε ήδη θεσπιστεί ο Κανονισμός 472 που αφορά τις χώρες που υποβάλλονται σε «ευρωπαϊκά προγράμματα αναδιάρθρωσης» και ο οποίος στο άρθρο 7, παράγραφος 9 αναφέρει χαρακτηριστικά: «Τα κράτη μέλη που υπόκεινται σε πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής, διεξάγουν πλήρη έλεγχο των δημόσιων οικονομικών τους προκειμένου να εκτιμήσουν, μεταξύ άλλων, τους λόγους που οδήγησαν σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα χρέους και να εντοπίσουν οποιαδήποτε πιθανή παρατυπία».
Έκαναν ανενόχλητοι τη βρώμικη δουλειά τους
Υπό τις συνθήκες αυτές, η Τρόικα και το μετέπειτα Κουαρτέτο των Θεσμών (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ESM) συνέχισαν ανενόχλητοι το ανίερο έργο τους, επιβάλλοντας σκληρά μέτρα στην Ελλάδα, βάζοντας ως «δόλωμα», όχι το κούρεμα αλλά την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους.
Έτσι, όταν ένα χρέος ύψους 320 δισ. ευρώ κουρεύεται, για παράδειγμα, κατά 50%, τότε θα έπρεπε αυτομάτως να μειωνόταν στα 160 δισ. ευρώ. Με το «τέχνασμα» της αναδιάρθρωσης, πολύ απλά το χρέος παραμένει 320 δισ. ευρώ με την αποπληρωμή του, όμως, να παρατείνεται στο διηνεκές.
Διακεκριμένοι οικονομολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες επιμένουν μέχρι και σήμερα ότι η χώρα μας υπήρξε ο... καλύτερος και μεγαλύτερος σάκος του μποξ για τους δανειστές. Και αυτό έγινε με τις «ευλογίες» των τελευταίων τριών κυβερνήσεων, οι οποίες, στις πλέον κρίσιμες στιγμές, είτε δεν τόλμησαν να πάνε ένα βήμα παρακάτω, είτε - αν το έκαναν - δεν θέλησαν (;) ή πιέστηκαν (;) να μη φτάσουν το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο.
Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα μετράει: το Μνημόνιο εξακολουθεί να «στραγγαλίζει» τους Έλληνες. Το θέμα είναι μέχρι πότε...
Σχετικές ειδήσεις
Trending
