Για να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή…

Άρθρο του κ. Βασίλη Οικονόμου,

κοινοβουλευτικού εκπροσώπου & βουλευτή Αττικής ΔΗΜΑΡ

Η ανεργία αποτελεί ίσως το πιο εκρηκτικό πρόβλημα της χώρας μας αυτή την περίοδο. Κατόπιν συνεχών παρεμβάσεων της Δημοκρατικής Αριστεράς και του Προέδρου της Φώτη Κουβέλη αποφασίστηκε από τους τρεις αρχηγούς η υιοθέτηση έκτακτων μέτρων ενίσχυσης των ανέργων και άμβλυνσης των επιπτώσεών της στις οικογένειες των ανέργων που δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα.

Σαφώς και οι παρεμβάσεις αυτές δεν λύνουν το πρόβλημα, είναι όμως αναγκαίες στην προσπάθεια διατήρησης της κοινωνικής συνοχής. Είναι αυτονόητο για εμάς ότι το κράτος οφείλει να παρέμβει ώστε να διασφαλίσει συγκεκριμένους όρους διαβίωσης για τους ανέργους και τις οικογένειές τους ιδίως μάλιστα όταν σε αυτές περιλαμβάνονται και ανήλικα παιδιά.

Στην Δημοκρατική Αριστερά θεωρούμε ότι πρέπει να διασφαλίσουμε ένα μίνιμουμ επίπεδο διαβίωσης στο οποίο περιλαμβάνεται:

1. Πλήρης ιατροφαρμακευτική και υγειονομική κάλυψη όλων των ανέργων και των μελών της οικογενείας τους
2. Εισόδημα σε όλες τις οικογένειες ανέργων ικανό να καλύψει τις διατροφικές τους ανάγκες
3. Μέριμνα ώστε κανένα παιδί να μην διακόψει την εκπαίδευση του λόγω των οικονομικών προβλημάτων των γονέων του.
4. Παρεμβάσεις ώστε να μην χάσουν τα σπίτια που απέκτησαν με δάνεια από τράπεζες ή από τον κατηργημένο Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας οι άνεργοι επειδή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις δανειακές τους υποχρεώσεις.

Παράλληλα θεωρούμε ότι στις σημερινές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες το κράτος οφείλει να λειτουργήσει ως «έσχατος εργοδότης», να δημιουργήσει δηλαδή θέσεις εργασίας όπου θα απορροφήσει τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανέργων σε τομείς που πραγματικά έχει ανάγκη. Δεν συζητάμε βέβαια για μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους. Οφείλουμε να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα άντλησης πόρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση για στοχευμένες παρεμβάσεις ιδίως στις πληθυσμιακές ομάδες των μακροχρόνια άνεργων, των ανέργων που βρίσκονται κοντά στην συνταξιοδότηση, των νέων για απόκτηση εργασιακής εμπειρίας, των γυναικών που πλήττονται δυστυχώς περισσότερο επαγγελματικά από την κρίση.

Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να ενθαρρύνουμε και να χρηματοδοτήσουμε:

1. Την λεγόμενη «κοινωνική εργασία» καθώς εκεί μπορούν να απορροφηθούν οι μακροχρόνια άνεργοι και όσοι βρίσκονται κοντά στα όρια συνταξιοδότησης, απολύθηκαν ή έκλεισαν την επιχείρησή τους και δεν είναι εύκολο να ενταχθούν στην αγορά εργασίας. Με αυτό τον τρόπο θα ενισχύσουμε κυρίως τις κοινωφελείς κοινωνικές δομές και μπορούμε να ενισχύσουμε και την κοινωνική παρουσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης η οποία έχει υποχωρήσει λόγω έλλειψης πόρων
2. Τα προγράμματα κατάρτισης ανέργων ώστε να αποκτήσουν οι άνεργοι σύγχρονες δεξιότητες που θα μπορούν να απορροφηθούν από την ελληνική αγορά
3. Την ένταξη των νέων σε προγράμματα απόκτησης επαγγελματικής εμπειρίας που θα πρέπει όμως παράλληλα να στοχεύουν και στην ενίσχυση της καινοτομίας. Θα πρέπει δηλαδή να υποστηρίξουμε δράσεις που παράλληλα με την εμπειρία θα έλκουν τις καινοτόμες ιδέες για νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες που αν εφαρμοστούν και αποδώσουν θα πολλαπλασιάσουν τις θέσεις εργασίας
4. Να ανακόψουμε με κίνητρα την απώλεια θέσεων εργασίας, να βοηθήσουμε δηλαδή τις επιχειρήσεις να διατηρήσουν τους εργαζόμενους χωρίς να υπάρχουν απώλειες εισοδήματος για τους εργαζόμενους. Σε αυτή την κατεύθυνση θα μπορούσαμε να εντάξουμε και τους εργαζόμενους σε προγράμματα κατάρτισης και απόκτησης δεξιοτήτων π.χ. για μια ημέρα την εβδομάδα, όπου ο εργοδότης δεν θα τους πληρώνει αλλά θα πληρώνονται από τα Ευρωπαϊκά προγράμματα κατάρτισης. Το όφελος από αυτή την πρόταση είναι πολλαπλό και για τις επιχειρήσεις που αποκτούν καλύτερα εκπαιδευμένους υπαλλήλους χωρίς κόστος και για τους εργαζόμενους που βελτιώνουν τα επαγγελματικά τους προσόντα

Αυτές είναι κάποιες από τις παρεμβάσεις ανάχωμα στις επιπτώσεις της ανεργίας. Προκειμένου όμως να αντιμετωπιστεί η ανεργία χρειάζονται και άλλες στοχευμένες παρεμβάσεις που θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις δημιουργίας θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή να θεμελιωθούν οι προϋποθέσεις της ανάπτυξης. Σε αυτόν τον τομέα θεωρώ ότι πρέπει επιτέλους να επικεντρωθούμε στο τι είδους ανάπτυξη θέλουμε, να αποφασίσουμε σε ποιες κατευθύνσεις θέλαμε να κινητοποιήσουμε τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας και βέβαια να θέσουμε επιτέλους κανόνες που θα αποτρέπουν την ασυδοσία και θα διασφαλίζουν την δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου. Για τις προϋποθέσεις, τους όρους, τις κατευθύνσεις και τους κανόνες της ανάπτυξης πρέπει άμεσα να ξεκινήσει η δημόσια συζήτηση και να συνεισφέρουμε όλοι με τις προτάσεις μας.

Πρώτα και κύρια όμως προϋπόθεση της ανάπτυξης είναι η αντιμετώπιση των επιπτώσεων της ανεξέλεγκτης και εκρηκτικής ανεργίας. Εάν διαφυλάξουμε την κοινωνική συνοχή μπορούμε να διεκδικήσουμε την ανάπτυξη. Εάν πάλι δεν διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια είναι καταδικασμένη να αποτύχει αναμετρώμενη με την εξαθλίωση. Από αυτή την άποψη λοιπόν ορθώς ο Φώτης Κουβέλης ιεράρχησε τις προτεραιότητες και επέβαλε αυτή την ιεράρχηση στους κυβερνητικούς εταίρους. Περιορίζοντας τις επιπτώσεις της ανεργίας έχουμε την δυνατότητα να διεκδικήσουμε την έξοδο από την κρίση…