Μ. Μανδάλη: “Στενορύμια”

Tο σύμπαν συνωμοτεί! Όχι απαραίτητα για να σου δώσει κάτι που θες πολύ. Γενικώς, συνωμοτεί. Σου στέλνει μια φίλη παιδική τόσα χρόνια μετά, τόσο πολύ αλλάξατε μα και καθόλου κι ένα φλερτ πρώιμο εφηβικό, από τότε που το πιάσιμο του χεριού παγίδευε το βλέμμα στο κενό κι όχι στα μάτια δίπλα. Σκέφτεσαι… καθένας μας πορεύεται στο δικό του σοκάκι ζωής, το «στενορύμι» του.

Άλλοτε σκοτεινό, ανήλιαγο, κακοτράχαλο.

Άλλοτε φωτισμένο από ένα άλλο στενορύμι, που διασταυρώνεται και χάνεται ξανά συνεχίζοντας την πορεία του.

Άλλοτε το στενορύμι φτιάχνει μικρές, ολάνθιστες και μοσχοβολιστές πλατείες, ή απάνεμους όρμους λουσμένους στον ήλιο.

Άλλοτε ρημάζεται, κουβαλάει μόνο τη μια στιγμή εκείνη φωτός και κινδυνεύει να πάψει, να ξεχαστεί.

Το σύμπαν είσαι εσύ: Κάνε όνειρα, μην ονειρεύεσαι!

Μαίρη Μανδάλη - Συγγραφέας