Η ώρα της «αλλαγής»

Ποιος θα φανταζόταν ότι μερικές δεκαετίες μετά το πετυχημένο προεκλογικό σύνθημα(1981) του Ανδρέα Παπανδρέου, η λέξη «αλλαγή», επί πρωθυπουργίας του πρωτότοκου γιου του, θα ακουγόταν όχι σαν υπόσχεση αλλά σαν απειλή.

Η οικονομική κρίση που οδηγεί αναπόφευκτα στην «αλλαγή» της οικονομικής μας δυνατότητας, σαν πολιορκητικός κριός, μάς σπρώχνει σε μια σειρά δυσμενών αλλαγών που μοιάζουν αδύνατον να αποφευχθούν. Η οικονομική ανέχεια επιβάλλει αλλαγή νοοτροπίας, ακόμα κι αλλαγή απόψεων. Τα ακριβά αυτοκίνητα πωλούνται όσο -όσο και οι πισίνες δεν είναι πλέον όνειρο, αλλά εφιάλτης μια και αποτελούν αδιαμφισβήτητο τεκμήριο πλουτισμού και γίνονται το κόκκινο πανί για τον μαινόμενο εφοριακό ταύρο. Κι αν έως τώρα έβλεπες με συμπάθεια τον μετανάστη που ζητούσε ένα ευρώ, τώρα στρέφεις το βλέμμα αλλού αφού αποτελεί ζωντανή απόδειξη του πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή σου από τη μια στιγμή στην άλλη. Άσε που το ένα ευρώ δεν σου περισσεύει πια.

Και φυσικά αλλάζεις προτεραιότητες. Τι να το κάνεις το ιδιωτικό σχολείο αν δεν μπορείς να αποπληρώσεις ούτε το δάνειο για το σπίτι και κινδυνεύεις να το χάσεις; Η παραλία στο εξοχικό που οι γονείς σου –παρά τις διαφωνίες και τους σαρκασμούς σου- έχτισαν με κόπο αποτελεί πλέον το ιδανικό καταφύγιο. Ίσως μάλιστα να μην έχει πολλά να ζηλέψει από την εξωτική ακρογιαλιά που επισκεπτόσουν τα τελευταία χρόνια. Ίσως έχεις και καλύτερη παρέα. Ανθρώπους που σε αγαπούν πραγματικά, με ανιδιοτέλεια.

Αλλά και οι προορισμοί και οι κατευθύνσεις –πραγματικές και νοητικές- αλλάζουν. Οι σπουδές μεταφράζονται σε επικερδές επάγγελμα και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το χρήμα κερδίζει τη δόξα στα σημεία… Όμως η μεγαλύτερη αλλαγή, είναι αυτή της κατοικίας, μόνιμης ή προσωρινής. Γιατί πάντα ελπίζεις ότι μια μετανάστευση είναι προσωρινή. Εκτός κι αν η απογοήτευσή σου από όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα της «αλλαγής» είναι τόσο μεγάλη που εκτός από μαύρη ψήφο, σκέφτεσαι να ρίξεις και μαύρη πέτρα πίσω σου.

Η σημαντικότερη αλλαγή όμως, που ήρθε η ώρα να τολμήσουμε, είναι η δική μας αλλαγή, η ατομική του καθενός αλλά και η συλλογική, των Ελλήνων. Γιατί αν δεν αλλάξουμε πρώτα ΕΜΕΙΣ, κανείς άλλος δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, ούτε όσοι μας κυβερνούν, ούτε όσοι μας καταδυναστεύουν εκμεταλλευόμενοι τις ιδιοτελείς αδυναμίες μας. Η λέξη που πρέπει να μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια είναι η «αυτοσυνείδηση».

Χωρίς αυτήν, τελικά, τίποτα δεν θ’ αλλάξει.

Τάνια Μαρκουτσά

Δημοσιογράφος