Οιωνός δεινών ο παράφρων Νορβηγός

Γράφει ο Χ.Κ. Λαζαρόπουλος

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ στη Νορβηγία δεν είναι κάτι που συνέβη κάπου μακρυά, πριν από ημέρες, με δράστη έναν περίεργο. Η φαιά ατζέντα του Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ μαρτυρά το σοβαρότατο κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα που υπάρχει στη γερασμένη και ταλανιζόμενη Ευρώπη.

ΕΚΕΙΝΟΣ που δρεπάνισε τις ζωές δεκάδων αθώων ανθρώπων είναι τόσο παράλογος και επικίνδυνος, όσο και κάποιοι φανατικοί μουσουλμάνοι που γίνονται καμικάζι δήθεν στο όνομα της θρησκείας κόβοντας βίαια το νήμα της ζωής ανυποψίαστων ανθρώπων.

ΑΥΤΑ ΤΑ αρνητικά προμηνύματα σε συνδυασμό με τη δυσκολία του κεφαλαίου να ανακυκλωθεί πρέπει να μας προβληματίσουν. Φθάσαμε σε μια εποχή να κόβεται η ανάσα μας και να παρακολουθούμε το παραληρηματικό μανιφέστο ενός τύπου που θέλει να παραστήσει τον σταυροφόρο. Χωρίς αξίες, χωρίς ιδεολογία, χωρίς επιχειρήματα ο κ. Μπρέιβικ λέει τις υποκειμενικές και αστήρικτες απόψεις του.

Η ΚΟΙΝΗ γνώμη τον παρακολουθεί, τα ΜΜΕ αναμασούν την «επίσημη εκδοχή» όσων πολιτικών θέλουν να τον εμφανίσουν ως μοναχικό ψυχοπαθή, ενώ κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να σκεφθεί. Προβληματίσθηκα. Κατέφυγα στις «Ιστορίες του κυρίου Κόινερ» του Μπέρτολτ Μπρέχτ. Έμεινα στον υποθετικό λόγο: «Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι»…

ΜΕΤΑΞΥ άλλων διδάσκει ο Μπρέχτ ότι: «αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, όλα τα ψαράκια δεν θα ήταν πια ίσα κι όμοια όπως συμβαίνει σήμερα. Μερικά από δαύτα θ’ αποχτούσαν αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τα άλλα ψαράκια. Όσα μάλιστα είναι λίγο πιο μεγάλα θα είχαν το λεύτερο να τρώνε τα πιο μικρά. Αυτό θα ήταν άλλωστε ευχάριστο για τους καρχαρίες, γιατί έτσι εκείνοι δε θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα πιο μεγάλες μπουκιές. Και τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά που θα είχαν τις ψηλές θέσεις, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι, αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά. Κοντολογίς, μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα»…

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ του κ. Μπρέιβικ, σύμφωνα με τη λογική του Μπρέχτ, έχουμε να κάνουμε με ένα άβουλο προϊόν του συστήματος που τον θέλει καταναλωτή, δυνητικό καριερίστα, υποτιθέμενο κοινωνό του δυτικού πολιτισμού, στρατιώτη του μονοπολικού μοντέλου της Νέας Τάξης, κλασσική μονάδα μέτρησης ως μέλος μιας απρόσωπης μάζας κι όχι μιας κοινωνίας.

Ο ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΟΣ ιμπεριαλισμός άλλωστε επιβάλλει την απώλεια κάθε συναισθηματικού πατριωτισμού ή σεβασμού αξιών και αρχών, όπως η αγάπη προς τον πλησίον όποιος κι αν είναι, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Αυτή άλλωστε είναι η ειδοποιός διαφορά του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας από κάθε άλλο πιο σύγχρονο υποτιθεμένο κίνημα πνευματικής ανάτασης.

ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ και πολιτικά μοντέλα που στηρίχθηκαν στα μεγέθη, τα νούμερα και τις αξιολογήσεις των διεθνών οίκων χειραγώγησης των κοινωνιών έχουν αποτύχει. Οι πολιτικές θεωρίες και οι προτάσεις ακαδημαϊκών όπως των σερ Στήβεν Ράνσιμαν και Δημητρίου Κιτσίκη για την εφαρμογή πιο παραδοσιακών μοντέλων διακυβέρνησης, όπως αυτό που εφαρμόσθηκε από την Ανατολική Αυτοκρατορία (Βυζάντιο) μάλλον μένουν στο περιθώριο.

Η ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ προοδευτικότητα ακόμα και της λεγόμενης εναλλακτικής Αριστεράς εκπορνεύεται στην πράξη όταν οι υποτιθέμενοι προοδευτικοί ή ενεργοί πολίτες δέχονται μεν τους μετανάστες ή τους φτωχούς ως συντρόφους, αλλά τους θέλουν πάντα σε απόσταση. Αυτό συνέβαινε ανέκαθεν στη υπόλοιπη Ευρώπη, όπου οι κάστες των ευγενών καταδυνάστευαν (και καταδυναστεύουν) τις μάζες. Εδώ τουλάχιστον, είδαμε «αριστερούς» της Παλιάς Πεντέλης πολύ πάλεψαν ανεπιτυχώς να εκφράσουν την Παλιά Κοκκινιά. Θέλει μεγάλη μαγκιά να είναι κανείς πολιτικός και να ζει την κοινωνία στο πετσί του.

ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ έχουν αλλάξει. Όπως ορθά έχει γράψει ο κ. Κώστας Βεργόπουλος, η μεγάλη χίμαιρα της παγκοσμιοποίησης μετάλλαξε τη μεσαία τάξη σε «στελέχη» επιχειρήσεων, μάνατζερ και ελεύθερους επαγγελματίες οι οποίοι στην ουσία είναι υπάλληλοι με κουστούμι και γραβάτα. Από την άλλη, οι φτωχοί έγιναν νεόπτωχοι ή άστεγοι. Στην βάση της κοινωνίας εντάχθηκαν και οι μετανάστες, οι οποίοι απέδρασαν από το δράμα των χωρών τους για να γίνουν πρώτη ύλη στις παραγωγικές κρεατομηχανές της «πολιτισμένης» Δύσης.

ΕΙΝΑΙ φυσικό επόμενο να εκκολάπτονται αυγά φιδιών που βγάζουν πρόσωπα σαν τον κ. Μπρέιβικ, γεμάτα μίσος, απωθημένα και εμπάθεια χωρίς λόγο προς ο,τιδήποτε ξένο ή διαφορετικό. Οι πολιτικές ηγεσίες της «πολιτισμένης» Ευρώπης -που υποθηκεύει το μέλλον χωρών όπως η Ελλάδα- έχουν δώσει απτά δείγματα γραφής.

Ο ΠΑΝΥΨΗΛΟΣ πρόεδρος της Γαλλίας κ. Νικολά Σαρκοζί έχει αποκαλέσει τους νέους, τα παιδιά των μεταναστών «αποβράσματα». Ο Βρετανός πρωθυπουργός κ. Ντέιβιντ Κάμερον και η Γερμανίδα καγκελάριος κ. Άγγελα Μέρκελ συμπλέουν προς αυτήν την αντίληψη διαφωνώντας με την πολυπολιτισμικότητα και συμφωνώντας με το ρατσιστικό διαχωρισμό των νοτιοευρωπαίων σε «γουρούνια» (PIGS).

ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ που επικράτησαν στην Ευρώπη λίγο πριν από τους Παγκοσμίους Πολέμους του προηγουμένου αιώνα έχουν βγει από τους τάφους τους και ταλανίζουν τις κοινωνίες. Οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει να αναθεωρήσουν τις πρακτικές και την τακτική τους. Η Ευρώπη περιδινείται στο χάος του απολυταρχισμού. Αν δεν ερμηνεύσουμε τα μηνύματα θα υποστούμε τις συνέπειες της επιπολαιότητάς μας. Ήδη η κρίση στην Ελλάδα προμηνύει τι έρχεται…