Κυβέρνηση φοβικών και φοβισμένων αντιμέτωπη με την λαϊκή οργή
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από μία κυβέρνηση που μοιάζει να γαντζώνεται με νύχια και δόντια πάνω στο άρμα της εξουσίας. Με οποιοδήποτε κόστος, και οποιοδήποτε μέσο, ακόμη και όταν πρόκειται για ένα αριστερό κόμμα που ενστερνίζεται, σε βαθμό ιδεολογικής και πολιτικής μετάλλαξης, τα πλέον ακραία δόγματα του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και ασπάζεται τις επιταγές των «οικονομικών δολοφόνων» του Μνημονίου.
Σε «σπιράλ» εσωστρέφειας και περιχαράκωσης βυθίζεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – Φοβούνται την κοινωνική κατακραυγή τόσο που δεν μπορούν να ξεμυτίσουν πια ούτε από τα γραφεία τους!
Το βλέπουν όλοι πια, δεν είναι κάτι κρυφό: το δίδυμο Τσίπρα-Καμμένου βρίσκεται αντιμέτωπο με την περιχαράκωση και τον αυτοεγκλωβισμό του. Φοβάται την κοινωνική κατακραυγή για αυτά που κουβαλά επάνω του το «Μνημόνιο 3» και την ίδια στιγμή εφευρίσκει φανταστικούς εχθρούς και κακόβουλους επιτήδειους που δρουν στο εσωτερικό της χώρας και επιθυμούν διακαώς την καταστροφή της.
Αντί να βγουν μπροστά και να πουν στον κόσμο την αλήθεια καθαρά και ξάστερα, οι συμμετέχοντες υπό το κυβερνητικό σχήμα, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν και οι ίδιοι «το μονοπώλιο της νομιμοποιημένης φυσικής βίας», να γίνουν ένα με εκείνο που σχεδόν ενάμιση χρόνο πριν λοιδορούσαν και επέκριναν ως κάτι ξένο προς αυτούς: την καταστολή.
Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι οι κλούβες των ΜΑΤ βρίσκονται πλέον σε καθημερινή βάση περιμετρικά και εντός της Ηρώδου του Αττικού. Και, σίγουρα, με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να εξηγηθεί και η αστυνομική βία που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση απέναντι σε ιδεολογικά όμορους –μέχρι πρότινος τουλάχιστον - πολιτικούς σχηματισμούς, όπως η Λαϊκή Ενότητα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κατά τη διάρκεια πολιτικής εκδήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Τετάρτη (23/03/2016) στο θέατρο Αλέκα, στου Ζωγράφου, όπου θα συμμετείχε και ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς.
Αντί να βρουν τρόπους να γεφυρώσουν επικίνδυνα χάσματα μεταξύ των πολιτών, εμβαθύνουν ολοένα και περισσότερο στη διαίρεση του λαού, φτιάχνοντας δράκους από ανεμόμυλους, όπως ακριβώς έκανε και ο Δον Κιχώτης του Μιγκέλ Θερβάντες.
Μόνο που ο πραγματικός δράκος, με τα γαμψά νύχια και τα κοφτερά δόντια, κρύβεται μέσα τους. Και τον εμφανίζουν μόνον όταν αρχίζουν να νιώθουν ότι απειλούνται και δεν έχουν επιχειρήματα απέναντι σε έναν κόσμο που καθημερινά δεινοπαθεί από όλα όσα του έχουν επιβάλει.
Όμως το ίδιο αυτό τέρας είναι φοβισμένο. Φοβάται τη λαϊκή οργή που ολοένα φουντώνει και περισσότερο. Πηγαίνουν σε πολιτικές εκδηλώσεις, τους βρίζουν, συμμετέχουν σε εορταστικές επετείους, τους γιουχάρουν. Φοβούνται και όσο περισσότερο νιώθουν το συναίσθημα αυτό, τόσο πιο φοβικά αντιμετωπίζουν τους γύρω.
Όσο πλησιάζει η ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου, όσο τρέμουν για το τι άλλο θα αξιώσει η ομάδα Τόμσεν-Βελκουλέσκου προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας, τόσο πιο φοβικοί γίνονται απέναντι στην κοινωνία και άλλο τόσο φοβισμένοι απέναντι σε ένα ενδεχόμενο ξέσπασμά της.
Πώς μπορεί, άραγε, ένας πρωθυπουργός να αξιώνει ψυχραιμία από τους κατοίκους μιας χώρας, που έξι χρόνια τώρα πίνουν το αίμα τους οι «οικονομικές βδέλλες» των δανειστών; Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας επέμενε ότι δεν θα γινόταν ποτέ «πρωθυπουργός παντός καιρού» και πλέον τείνει να καταστεί το «βροχολάστιχο της πολιτικής εξουσίας».
Πώς γίνεται ο αρχηγός μιας κυβέρνησης να επιδιώκει συναινέσεις στο εσωτερικό της χώρας του, όταν ο ίδιος γκρεμίζει κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τις υπόλοιπες τάσεις του κοινοβουλευτικού χώρου;
Με αυτή την παρελκυστική τακτική, το μόνο που καταφέρνει είναι να δημιουργήσει διχαστικά δίπολα μεταξύ των ανθρώπων που κατοικούν αυτή την ταλαίπωρη χώρα. Και ταυτόχρονα, συντηρεί το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε» που κάποιοι ξένοι καλοθελητάδες χρησιμοποιούν ως όπλο για να στείλουν αυτή τη χώρα μερικά σκαλιά ακόμη πιο κάτω στην κλίμακα της ταπείνωσης και της εξαθλίωσης.
Ο θυμόσοφος λαός επιμένει πως «όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες». Χτες, ανήμερα της Εθνικής Επετείου για τα 195 χρόνια από το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, ανάπηρος πολέμου, γύρισε και είπε με παράπονο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Μη μας πετάτε σαν λεμονόκουπες!». Τι μπορεί να απαντήσει ο κ. Τσίπρας σε αυτόν τον άνθρωπο; Ότι θα έφτανε στη δύση της ζωής του να ζήσει μια νέα Κατοχή όμοια ή και χειρότερη από αυτή που έζησε το ’41; Ότι οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, κατά το δοκούν;
Έχει χαθεί το μέτρο και δυστυχώς ο πρωθυπουργός και οι συν αυτώ δείχνουν να μη βλέπουν και να μην ακούν αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. Ή ακόμη κι αν τα βλέπουν, τα αντιμετωπίζουν θαρρείς και είναι μια φυσιολογική κατάσταση.
Μόνο που η ομαλότητα προϋποθέτει δύο πλευρές. Και δυστυχώς η μία από τις δύο, ο λαός, δεν θα τη νιώσει ποτέ, όσο η κυβέρνηση δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντά του.
.jpg)
