Η μεγάλη «ζαριά» του Σαμαρά

Η επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ στην Ελλάδα έδωσε την ευκαιρία στον Πρωθυπουργό να αποκαλύψει τις προθέσεις του για το θέμα της εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου και των πετρελαίων στο Αιγαίο.

Ο κ.Σαμαράς μίλησε για ''ευρωπαϊκά κοιτάσματα'' αποκαλύπτοντας πλήρως τις προθέσεις αλλά και τις επιλογές του.

Θέλει η εκμετάλλευση της ελληνικής ΑΟΖ να γίνει με τη συνεργασία Γερμανών και Γάλλων, να θέσει δηλαδή την ανακήρυξη και εκμετάλλευση της ΑΟΖ κάτω από την ευρωπαϊκή ομπρέλα, προκειμένου να αναχαιτιστεί η τουρκική επιθετικότητα.

Με δεδομένο ότι η Γερμανία δεν διαθέτει στρατιωτική ισχύ, το ρόλο του αποτρεπτικού παράγοντα καλείται να παίξει η Γαλλία σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της ελληνικής πλευράς.

Μόνο που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Τουρκία θα μείνει εκτός παιγνιδιού. Το Μέγαρο Μαξίμου φαίνεται ότι αγνοεί ή καλύτερα προσποιείται ότι αγνοεί το γεγονός της γαλλοτουρκικής προσέγγισης τον τελευταία καιρό, με αφορμή και τις εξελίξεις στη Συρία.

Αγνοεί επίσης και τις κινήσεις της Γερμανίας που επιδιώκει την ενίσχυση της οικονομικής της συνεργασίας με την Άγκυρα.

Το επιχείρημα ότι η Γερμανία αντιδρά στην είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ευσταθεί, για δύο λόγους.

Πρώτον γιατί η σχετική συζήτηση έχει υποχωρήσει από την κορυφή της ατζέντας, σε ότι αφορά τις σχέσεις Τουρκίας-Ευρώπης, αλλά και γιατί οι ίδιοι οι Τούρκοι βλέποντας και τα προβλήματα της ευρωζώνης δεν καίγονται ιδιαίτερα να καταστούν πλήρες μέλος αυτής της Ευρώπης.

Στην πραγματικότητα, η Άγκυρα επιδιώκει μία a la carte σχέση με την Ευρώπη, στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων.

Είναι επίσης μύθος η απόλυτη ταύτιση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, στη γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής, αφού υπάρχουν πλέον σημαντικές αποκλίσεις συμφερόντων.

Ο Ερντογάν είναι ηγέτης με διαφορετικές καταβολές από τους προκατόχους του, έλκει τη δυναμική του από την ισλαμική παράδοση της Τουρκίας, ο στόχος του είναι να καταστήσει τη χώρα του περιφερειακή-ηγέτιδα δύναμη του ισλαμικού κόσμου, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την αμερικανική πολιτική.

Επιπρόσθετα, η Τουρκία έχει πλέον σχέσεις εχθρότητας με το μεγαλύτερο και σημαντικότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή: το Ισραήλ.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι, όλα αυτά δεν τα έχει συνυπολογίσει η ελληνική πλευρά και ο Έλληνας Πρωθυπουργός; Όσοι είναι επικριτικοί απέναντι στον Α. Σαμαρά και τις στρατηγικές επιλογές του, επισημαίνουν ότι ο Πρωθυπουργός αναλύει την κατάσταση στην περιοχή και προχωρά στους σχεδιασμούς του, με όρους του παρελθόντος. Δεν έχει κατανοήσει τις μεταβολές που έχουν επέλθει στην περιοχή μας και κυρίως τις μεταβολές που έχουν επέλθει στο τρίγωνο ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκία.

Η ταύτισή του με το Βερολίνο, τον εμποδίζει να πραγματοποιήσει ένα άνοιγμα προς το Ισραήλ, σε ότι αφορά την ανακήρυξη και εκμετάλλευση της ΑΟΖ.

Δείχνει επίσης να αγνοεί τις ΗΠΑ και αυτό είναι κάτι που εγείρει ερωτηματικά, ως προς την επικινδυνότητα αλλά και το αποτέλεσμα που θα έχει μία τέτοια επιλογή.

Ο κ. Σαμαράς θεωρεί ότι ο αμερικανικός παράγοντας έχει στόχο την υπονόμευσή του και αυτό τον οδηγεί πιο βαθιά στην αγκαλιά του Βερολίνου.

Πιστεύει ότι οι ΗΠΑ έχουν αποφασίσει να παίξουν με τον αντίπαλό του , τον κ.Τσίπρα, προκειμένου να αποσταθεροποιήσουν την Ευρώπη και να την σύρουν σε συμφωνίες που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της αμερικανικής οικονομίας.

Είναι βέβαιο ότι στους σχεδιασμούς του κ. Σαμαρά υπάρχει και η σύμφωνη γνώμη του κ. Κώστα Σημίτη.

Σύμφωνοι είναι και οι κ.κ Βενιζέλος και Κουβέλης, στην επιλογή να επιχειρηθεί η εκμετάλλευση της ΑΟΖ με τους Γερμανούς και τους Γάλλους.

Αυτοί που διαφωνούν όμως προέρχονται από το εσωτερικό της Ν.Δ, ιστορικά στελέχη με πολιτική και διπλωματική εμπειρία που παίρνουν όλο και πιο μεγάλες αποστάσεις από τις στρατηγικές επιλογές του κ.Σαμαρά και ιδιαίτερα από την πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα του Βερολίνου.

Διατυπώνουν ξεκάθαρα την ανησυχία και το φόβο ότι η εκμετάλλευση της ΑΟΖ από τη Γερμανία και τη Γαλλία είναι βέβαιο ότι θα βάλει στο παιχνίδι και την Τουρκία και θα μετατραπεί σε συνεκμετάλλευση. Θεωρούν απίθανο η Γαλλία ή η Γερμανία να προχωρήσουν σε ρήξη των σχέσεών τους με την Τουρκία και προειδοποιούν για τις συνέπειες.