Η δραστική ουσία θέτει σε κίνδυνο τη Δημόσια Υγεία

Ούτε ο γιατρός, ούτε ο φαρμακοποιός δεν θα ευθύνονται για τα φάρμακα που θα παίρνουν οι ασθενείς, μετά την ψήφιση του εφαρμοστικού νόμου για την Υγεία, την περασμένη Τετάρτη.

Για το γεγονός ότι, πλέον, τα φάρμακα μπορεί να αποδεικνύονται αναποτελεσματικά ή να εμφανίζουν ανεπιθύμητες παρενέργειες –από πονοκεφάλους μέχρι ξηροστομία και ποιος ξέρει τι άλλο- θα ευθύνεται το ελληνικό κράτος που επιβάλλει στο φαρμακείο να δίνει στον ασθενή το φθηνότερο σκεύασμα.

Συγκλονιστική είναι η επιστολή του Συνδέσμου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδος (ΣΦΕΕ) προς τον διευθυντή του ραδιοφωνικού σταθμού ΣΚΑΙ κ. Άρη Πορτοσάλτε, με αφορμή τις εκπομπές του τελευταίου για τα φάρμακα. Η επιστολή, την οποία υπογράφει η φαρμακοποιός, διευθύντρια Επιστημονικών Θεμάτων του ΣΦΕΕ και τέως διευθύντρια του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων κυρία Σοφία Μελά, αποδεικνύει με ένα απλό παράδειγμα πώς η νέα ρύθμιση θέτει σε κίνδυνο τη Δημόσια Υγεία, την ώρα μάλιστα που –ουσιαστικά- οδηγεί στην αύξηση της συνολικής φαρμακευτικής δαπάνης!

Διαβάστε το πλήρες κείμενο της επιστολής:

«Αγαπητέ κύριε Πορτοσάλτε,

Σας άκουσα το πρωί, 2 Μαρτίου 2012, που συζητούσατε με τον κ. Πατούλη για φάρμακα και βιοισοδυναμία και ίσως βοηθήσω να γίνει το θέμα πιο κατανοητό.

Στην συζήτηση σας είπατε ότι με την συνταγογράφιση με δραστική ουσία μεταφέρεται η απόφαση & ευθύνη για την θεραπεία του ασθενή από τον ιατρό στον φαρμακοποιό. Δεν είναι έτσι, ούτε ο ιατρός ούτε ο φαρμακοποιός έχουν ευθύνη για την απόφαση του ποιού σκευάσματος θα πάρει ο ασθενής. Κάθε φορά που πάει ο ασθενής (με λοίμωξη, διαβήτη, υπέρταση, χοληστερίνη, σχιζοφρένια, κλπ) στο φαρμακείο θα του δίνεται το φθηνότερο. Την απόφαση και ευθύνη θα έχει το Ελληνικό κράτος που το επιβάλλει.

Για να θεωρηθεί κάποιο γενόσημο/αντίγραφο φάρμακο βιοισοδύναμο με το πρωτότυπο πρέπει να το αποδείξει με μελέτη βιοισοδυναμίας. Τα επιτρεπτά όρια για να θεωρηθεί βιοισοδύναμο από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων είναι 80% έως 125% (δείτε το συνημμένο αρχείο: http://www.ema.europa.eu/docs/en_GB/document_library/Scientific_guideline/2010/01/WC500070039.pdf (Σελίδα 15, πρώτη παράγραφος «Acceptance Limits»).

Δηλαδή, εάν το πρωτότυπο, που γράφει 100mg στο κουτί, έχει κλινική διαθεσιμότητα 100, τότε το εγκεκριμένο γενόσημο/αντίγραφο του, που γράφει 100mg στο κουτί, μπορεί να έχει κλινική διαθεσιμότητα από 80 έως 125.
Φανταστείτε λοιπόν:

Ασθενής με χρόνια πάθηση που είναι ρυθμισμένος σε ένα φάρμακο (πρωτότυπο ή μη) που έχει κλινική διαθεσιμότητα 100. Με την εφαρμογή του μέτρου, τον επόμενο μήνα που θα πάει στο φαρμακείο παίρνει το φάρμακο Α (ίδια δραστική ουσία) με κλινική διαθεσιμότητα 80, διότι είναι το φθηνότερο. Τώρα μειώνεται η αποτελεσματικότητα κατά 20% και δεν είναι καλά ρυθμισμένος.

Προβληματίζεται και ο ασθενής και ο ιατρός. Ίσως αυξήσουν και την δόση. Ύστερα από κάποιο διάστημα το φάρμακο Χ είναι το φθηνότερο (ίδια δραστική ουσία) που έχει κλινική διαθεσιμότητα 125. Ξαφνικά ο ασθενής παίρνει 56% περισσότερο φάρμακο από την προηγούμενη μέρα. Τώρα έχει ανεπιθύμητες ενέργειες, πονοκεφάλους, ξηροστομία. Ούτε ο ιατρός, ούτε ο φαρμακοποιός, ούτε ο ασθενής έχει κάνει κάτι διαφορετικό, και κανείς τους δεν ξέρει τι, και γιατί, συμβαίνει στον ασθενή.

Εσείς, εάν είσαστε ο ιατρός, και βλέπατε ότι ο ασθενής σας, παίρνοντας τόσο καιρό το ίδιο φάρμακο (ίδια δραστική), έχει χάσει την ρύθμιση και έχει ανεπιθύμητες ενέργειες τι θα κάνατε;

Στον επόμενο ασθενή με την ίδια πάθηση τι θα κάνετε τώρα που έχετε χάσει την εμπιστοσύνη στην δραστική ουσία;

Η δραστική ουσία που θα πάρει την θέση του στην θεραπευτική φαρέτρα με ποια κριτήρια θα την διαλέξετε;

Μήπως θα διαλέγατε κάποια δραστική ουσία που είχε πατέντα για να μην πάρει ο ασθενής όποιο φάρμακο θέλει το κράτος εκείνη τη στιγμή;

Αυτό θα ήταν φθηνότερο από το προηγούμενο;

Σοφία Μελά
Φαρμακοποιός
Δ/ντρια Επιστημονικών Θεμάτων ΣΦΕΕ
τ. Δ/ντρια ΕΟΦ».