Μία φωνή από την άλλη Ελλάδα
Πρωί – πρωί σήμερα έφθασε στο e-mail μου ένα μήνυμα που με έκανε να ντραπώ και να θυμώσω. Ήταν η φωνή μιας μητέρας δύο ανήλικων παιδιών από τη μακρινή και παγωμένη Ορεστιάδα –εκεί πάνω στα σύνορα με την Τουρκία.
Ειρωνική και δραματική αυτή η φωνή της γυναίκας από τα σύνορα, μοιάζει με μία κραυγή απόγνωσης αλλά και μεγάλου θυμού από μία ξεχασμένη Ελλάδα. Από μία Ελλάδα που ανεβαίνει καθημερινά το δικό της Γολγοθά, μόνη, εγκαταλειμμένη από το κράτος της Αθήνας, πεταμένη στον Καιάδα της αδιαφορίας της κεντρικής εξουσίας.
Τέρμα τα δικά μου λόγια και ανοίξτε την καρδιά σας τώρα να ακούσετε τη φωνή της μάνας από τα σύνορα:
«Παρακολουθώ αυτές τις ημέρες τα όσα συμβαίνουν στην... εξωτική Αθήνα και δεν ξέρω αν πρέπει αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Δεν ερχόσαστε μέχρι την Ορεστιάδα που αναγκαζόμαστε να πάμε τα παιδιά μας στο σχολείο με μείον 15 βαθμούς στις 8 κάθε πρωί, χωρίς ποτέ κανείς να ρωτήσει αν υπάρχει πετρέλαιο να ζεσταθούν κι αν μπορούμε να φτάσουμε στο σχολείο κάνοντας πατινάζ στους δρόμους – παγοδρόμια;
Είδατε λίγο πάγο στην Αθήνα και κλείσατε τα σχολεία γιατί γλιστράνε λέει οι δρόμοι σας. Δεν πήγατε στις δουλειές σας στα βόρεια προάστια γιατί τα πολυτελή τζιπ σας- που τώρα με την κρίση δεν έχετε να αποπληρώσετε- κάνουν ζιγκ ζαγκ στους παγωμένους δρόμους της Κηφισίας.
Α ρε Ελλάδα της Αθήνας! Ένας μήνας εδώ στην ξεχασμένη Ελλάδα θα σας έδειχνε τι σημαίνει κρύο, χιόνι, εγκατάλειψη.
Μία μητέρα δύο ανήλικων παιδιών που επιβιώνει καθημερινά στους μείον 10 βαθμούς με επιτυχία».
Ουδέν σχόλιον
.jpg)
.jpg)
