Σύντομα θα ξεχαστούν, ξανά…

«Ζεις στην χώρα με την ασθενέστερη μνήμη. Σήμερα όλες οι ντροπές μας κρατάνε όσο θέλουν τα δελτία ειδήσεων». Δυστυχώς τα λόγια του Τόλη στην σειρά «Δύο ξένοι» ή αλλιώς του Απόστολου Ρήγα, επαληθεύονται ξανά και ξανά. 
2'

Αν αύριο μαζευτούν όλοι οι υπεύθυνοι του ενημερωτικού τομέα των καναλιών, αποφασίζοντας να μην παίξουν τη δολοφονία του άτυχου Αντώνη Καργιώτη, σε μια βδομάδα λίγοι θα το συζητούν. Πόσες υποθέσεις κρύφτηκαν, ξεχάστηκαν ή ούτε καν προβλήθηκαν;

Θα πει κάποιος «οι ένοχοι συνελήφθησαν, θα τιμωρηθούν και η υπόθεση κλείνει». Τι θες; Θανατική ποινή; Ουδείς έχει το δικαίωμα να σου αφαιρέσει τη ζωή. Εκείνοι το είχαν; Όχι φυσικά, αλλά αν μετανοήσουν πνευματικά και έμπρακτα; Να θυμίσω ότι με βάση τους διαλόγους, αν δεν υπήρχε το βίντεο, οι ένοχοι συνεννοήθηκαν μεταξύ τους ώστε να παρουσιάσουν τη δολοφονία του ως ατύχημα. Και όχι μόνο σκότωσαν αλλά θέλησαν κιόλας να ξεφύγουν.

Αλλά με απόλυτη ψυχραιμία γύρισαν την πλάτη τους, αφήνοντας έναν άνθρωπο να ξεψυχά, έχοντας από πάνω τους δεκάδες μάρτυρες. Κι όμως πίστεψαν ότι θα ξεφύγουν. Και ακόμη το πιστεύουν, αφού ισχυρίζονται πως κανείς δεν έσπρωξε τον Αντώνη στον θάνατο. Γλίστρησε, λένε. Βλέπετε μας στοιχειώνει η φράση, «έλα μωρέ στην Ελλάδα ζούμε. Λάδι θα τη βγάλουμε».

Ωραία, και τώρα που τα είπαμε, τι κάνουμε; Τίποτα. Είδε κάποιος τους δασοφύλακες να επιστρέφουν στο δάσος; Τον στρατό να περιπολεί βοηθώντας στη φύλαξή του; Είδε κάποιος να αλλάζουν οι συνθήκες στα Μέσα Μεταφοράς μετά τα Τέμπη; Είδες κάποιος να υπάρχει κρατική μέριμνα για τα γηροκομεία μετά τις καταγγελίες στα Χανιά; Άραγε πόσοι το θυμούνται;

Πώς να πράξουμε; Να βγούμε στους δρόμους; Κλασική ατάκα του καναπέ. Να επαναστατήσουμε; Κλασική ατάκα του καταπιεσμένου. Ούτε εγώ ξέρω την απάντηση, δυστυχώς.

Τίποτα δεν θα αλλάξει. Ό,τι γίνεται ίσως να ξαναγίνει και ξεχαστεί ξανά. Μέχρι τη στιγμή που το τηλέφωνο θα χτυπήσει κι αυτή τη φορά ο μαυροφορεμένος θα είσαι εσύ. Τότε θα καταλάβει ο καθένας ξεχωριστά τι είμαστε. Μόνο τότε δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!

Τουλάχιστον ας έχουμε πρότυπα τους συμπολίτες μας που έβγαζαν με βάρκες εγκλωβισμένους, που κουβαλούσαν ηλικιωμένους και έβαζαν στην πλάτη τους ζωάκια στις πλημμύρες.

Μόνοι μας είμαστε. Εμείς και η ανθρωπιά μας, που ακόμη ούτε κάηκε, ούτε παρασύρθηκε ζωντανή!