Τρελαίνομαι, μια κρυώνω, μια ζεσταίνομαι

Η αλήθεια είναι ότι ο καιρός περνάει δύσκολα. Το κλιματιστικό τρελαίνεται. Το πρωί στην ζέστη, το μεσημέρι στο κρύο , το βράδυ ξανά στην ζέστη. Κάπως έτσι , περιγράφεται και η συναισθηματική κατάσταση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάποιο στέλεχος του κόμματος , μου διαφεύγει το όνομα του, είχε πει πως «χωρίς τον κύριο Τσίπρα δε θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας. Του χρωστάμε ένα ευχαριστώ»! Ο τωρινός πρόεδρος ίσως θα έπρεπε να δίνει τριπλά και τετραπλά ευχαριστώ , στον άνθρωπο που του άνοιξε την πόρτα της αριστεράς, παραμένοντας ταυτόχρονα αντικειμενικός στην αναμέτρηση για την ηγεσία του ΣυΡιζΑ.

Ηγεσία, ηγέτης ή μαέστρος. Ως μαέστρος της ορχήστρας θέλει τα όργανα του να εκπνέουν μια αρμονία στον ήχο τους. Το ένα να ταιριάζει με το άλλο , και όλοι μαζί να αφήνουν το χρώμα τους πάνω σε ένα πίνακα συνεργασίας. Ο κ. Κασσελάκης μέσα σε λίγους μήνες διέλυσε την αντιπολίτευση. Κάποιοι ήταν σύμφωνοι να φύγει η «Ομπρέλα», το φθαρμένο, μα οι περισσότεροι θα απογοητευτούν με την έξοδο της κ. Αχτσιόγλου.

«Όποιος θέλει να φύγει , ας φύγει τώρα», διαμηνύει ο πρόεδρος. Προσέξτε, γιατί στο τέλος από λεωφορείο θα πρέπει να αγοράσετε ταξί στην Κουμουνδούρου.

Οριακά τα βέλη του προέδρου διαπέρασαν τον κ. Πολάκη. Ας αναφερθούμε σε μία φράση που έλεγαν οι παλιοί. «Ποτέ μη φτύνεις το χέρι που σε ταΐζει».

Θυμίστε μου, ο κ. Πολάκης δεν τον πήρε από το χέρι και στάθηκε δίπλα του στην περιοδεία του στην Κρήτη. Επίσης , ήταν από τους πρώτους που τον πίστεψαν και στα καλά και στα άσχημα. Σωστά; Όταν επιλέγουμε έναν άνθρωπο ,κύριε πρόεδρε , «παντρευόμαστε» και τα θετικά και τα αρνητικά του. Ή όλα ή τίποτα.

Που καταλήγουμε ; Δεν ξέρουμε τι θέλουμε , ποιους θέλουμε , ποιους ευχαριστούμε , σε ποιους δίπλα στεκόμαστε, που πάμε, που βρισκόμαστε! Α , γνωρίζουμε , όμως , πως πίνει τον καφέ του ο πρόεδρος. Φρέντο εσπρέσο σκέτο!