Λόγος λυγμού, το απερίγραπτο του αποτροπιασμού…
Μέσα σε δυο μέρες τα ανήλικα δείχνουν με μαχαίρια το μπόι τους και οι ενήλικες ξερνούν τον εαυτό τους πάνω σε άφθαρτα αθώα σώματα. 1 στα 9 κοριτσάκια, 1 στα 20 αγοράκια κάτω των 18 θα δεχτεί σεξουαλικη κακοποίηση ή θα πέσει θύμα απόπειρας. Το 34% των κακοποιητών είναι συγγενικά πρόσωπα και το 59% φίλοι της οικογένειας. Ανοίγεις την πόρτα σου χαμογελώντας στην διαστροφή.
Και εμείς θεατές, αναφέρουμε τα θέματα, τα πιτσιλάμε με ρεπορτάζ για τρεις μέρες και μετά επόμενο… πόσα επόμενα θα βουλιάξουν τον πόνο τους, αναδύοντας στο μέλλον πληγές με άκομψο τρόπο σε τρίτους; Πόσα επόμενα θα κινδυνέψουν να αυτοκτονήσουν από τρόμο;
Πως το βιασμένο παιδάκι θα αφήσει άλλο χέρι να το αγγίξει. Πως το δικό του χέρι θα γίνει πατρικό ή μητρικό και θα κοιμίζει ένα μωράκι; Πως θα εμπιστευτεί τούτη την κοινωνία; Του κόπηκε η ανεμελιά στα δυο, επειδή έμεινε απροστάτευτο. Γιατί κανείς δεν είχε την παιδεία, να αντιληφθεί ότι τα παιδια δεν είναι αντικείμενο να τα ζουπάμε και να τα παίζουμε.
Έχει ποτίσει η κυνικότητα μέσα μας και με κυάλια πλέον κοιτούμε την ανθρωπιά. Τι σέρνει πίσω του ο βιαστής; Πως να γιατρευτεί; Έχει άραγε, αντιληφθεί ότι συγκατοικεί με την αρρώστια; Και εσύ πως να βοηθήσεις; Να βουτήξεις στα απόβλητα; Όταν σου κλείνει κάθε φως που στο σκοτάδι του προσπαθείς να ανάψεις. Παράθυρο στο υπόγειο δεν θα βρεις. Ούτε μπορείς να χτίσεις.
Μόνο αν ο ιδιοκτήτης αποφασίσει να μεταπηδήσει στο ισόγειο. Μα μάταιο πολλές φορες. Γιατί ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Ούτε από αγάπη. Από αγάπη αντιθέτως, βρίσκει χώρο και τα αρρωστημένα πλοκάμια του απλώνει. Νουθετείται μερικώς, όταν τις συνέπειες αντικρίσει.
Μα υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτή την χώρα; Κι αν στα χέρια μας αποπειραθούμε να την πάρουμε, παριστάνοντας τους θεούς, εκεί ξυπνούν οι δικαστές από τον λήθαργο του καθωσπρεπισμού. Μακάρι όμως, ποτέ άλλο παιδί να μην «καλοπροαίρετα» χορέψει πάνω στα πόδια κάποιου θείου. Ποτέ να μην κοιτά νοερά τον παιδικό του εαυτό βιασμένο, σιωπηλό, κλαμένο, μόνο. Λόγος λυγμού, το απερίγραπτο του αποτροπιασμού…