Έχασαν το δίκιο τους, χάνοντας το μέτρο

Ως άνθρωπος του κέντρου της Αθήνας, ζώντας από 20 χρονών κοντά στο Σύνταγμα, πρώτη φορά είδα τόσες πολλές κινητοποιήσεις, όσες τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.

Η ζωή των ανθρώπων, που μένουμε στην Αθήνα έχει αλλάξει ριζικά, είμαι μαζί με τους «Αγανακτισμένους», στέκομαι στο πλευρό τους και αντιλαμβάνομαι την αγωνία των ιδιοκτητών ταξί για το άνοιγμα του επαγγέλματος.

Από την άλλη, όμως και μετά από έναν ολόκληρο χρόνο δουλειάς, ψάχνω τρόπο να πάω με την κόρη μου στο αεροδρόμιο -ακόμη δεν έχω βρει- και βέβαια η εικόνα με τις σκηνές στο Σύνταγμα μας πήγε σε άλλες εποχές, που δεν θυμίζουν Αθήνα.

Νομίζω ότι, βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας, κάνοντας το κέντρο απροσπέλαστο, μη δίνοντας τη δυνατότητα στον κόσμο και στον τουρίστα που ίσως ήταν όνειρο ζωής του να έλθει κάποτε στην Ελλάδα και παρεμπιπτόντως έχει πληρώσει πολλά ευρώ για αυτό, να βρει ένα ταξί να πάει στις ομορφιές, στα μνημεία και στα μουσεία.

Οι άνθρωποι που μένουμε στο κέντρο της Αθήνας υποφέρουμε, γιατί έχουμε εκπαιδευτεί στο να μην μετακινούμε εύκολα τα αυτοκίνητα παρά μόνο για μακρινές αποστάσεις, γιατί δεν βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις και «τρως» τις κλήσεις. Για το λόγο αυτό, εμείς πληρώνουμε πρώτοι την απεργία των ιδιοκτητών ταξί.

Πέρασα μια βόλτα με την κόρη μου από το Σύνταγμα και από τη μια αγαλλίασα, που δεν υπήρχαν πλέον οι σκηνές και ο τόπος ήταν καθαρός, αλλά από την άλλη όλοι «Αγανακτισμένοι» είμαστε. Πήγα πλατεία και θα ξαναπήγαινα ειδικά ως δημοσιογράφος που ο δικός μας κλάδος βάλλεται από παντού.

Νομίζω πως οι οδηγοί ταξί και οι άνθρωποι που στήσανε τις σκηνές έχασαν το δίκιο τους, χάνοντας το μέτρο. Και αυτό είναι κρίμα και άδικο πρώτα για αυτούς και μετά για τους υπόλοιπους που ταλαιπωρούμαστε.

Έμη Λιβανίου-Δημοσιογράφος