Παιχνίδι με την «φωτιά» για κυβέρνηση και τραπεζίτες η «σπίθα» των πλειστηριασμών

Κάτι δεν έχουν μετρήσει καλά ή ίσως είναι «μεθυσμένοι» από την ευκολία με την οποία περνούν το ένα σφαγιαστικό μέτρο μετά το άλλο, χωρίς ουσιαστικά αντίδραση από τον λαό.

Επιχειρούν με άγαρμπο τρόπο την... έφοδο για την κατάληψη και του τελευταίου «ανάκτορου» που έχει στην κατοχή του ο Έλληνας πολίτης.

Δεν μπαίνουμε καν εδώ στην περιβόητη φράση του Αλέξη Τσίπρα «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», αφού η υπενθύμιση των όσων έλεγε ο πρωθυπουργός σε αντιστοιχία με όσα κάνει, αποτελεί πια... δοκίμιο για την είσοδο στο... Νηπιαγωγείο των σχολών δημοσιογραφίας.

Καθώς εδώ μιλάμε για μια εντελώς ιδιαίτερη σχέση που έχει ο Έλληνας με την έννοια του «σπιτιού».

Το «κεραμίδι στο κεφάλι μου», αποτέλεσε για αιώνες σχεδόν, το μίνιμουμ των ονείρων του Έλληνα και δεν έχει καμμιά σχέση με το πώς αντμετωπίζουν την κατοικία άλλοι λαοί και ειδικά της Βόρειας Ευρώπης.

Για τον Έλληνα, το «σπίτι», το «κεραμίδι» του, είναι ταυτόσημο με την ίδια την ύπαρξή του.

Μπορεί διάφορες κοινωνικοπολιτικές συγκυρίες και συσχετισμοί να τον έχουν κάνει από ανεκτικό έως αδιάφορο, σε μια σειρά θέματα όπως η ανεργία, το χαμηλό επίπεδο διαβίωσης, η έλλειψη ανέσεων, η στέρηση ακόμα και βασικών αγαθών, σε σημείο που να μιλάς για ένα λαό που συμπεριφέρεται με την νοοτροπία του «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω».

Όταν όμως μιλάμε για το «σπίτι» του Έλληνα εκεί τα πράγματα αλλάζουν και πολύ μάλιστα και αυτό δεν το έχουν αντιληφθεί εκεί στην κυβέρνηση, ή αν το έχουν αντιληφθεί το υποτιμούν.

Το ότι μέχρι στιγμής, οι αντιδράσεις στους πλειστηριασμούς, είναι γενικά μεμονωμένες ή εκδηλώνονται κατά βάση από συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, όπως και το ότι οι μορφές αντίδρασης μέχρι στιγμής εξαντλούνται στην πιο βίαιη έκδοσή τους, σε κάποια ντου στα Ειρηνοδικεία ή σε κάποιες μεμονωμένες επιθέσεις σε συμβολαιογράφους, έχει να κάνει μόνο με ένα πράγμα.

Με το ότι ακόμα δεν έχει έρθει το «γενικό ντου» πλειστηριασμών σε επίπεδο μαζικής κατάσχεσης σπιτιών δανειοληπτών ή οφειλετών στο Δημόσιο, καθώς οι χρονοβόρες διαδικασίες (τις οποίες παρεπιπτόντως η κυβέρνηση επείγεται να τις συντομεύσει με αντίστοιχες νομοθετικές διατάξεις) στις σχετικές περιπτώσεις, φέρουν στην επιφάνεια αυτή την στιγμή, περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με αποφάσεις αρκετά χρόνια πριν, ακόμα και στα όρια της δεκαετίας, ή σε κραυγαλέες περιπτώσεις που δεν αποτελούν και τον κανόνα.

Εκεί όμως που τα πράγματα θα ζορίσουν απίστευτα και οι εξελίξεις που θα προκληθούν από τις αντιδράσεις θα είναι απρόβλεπτες, είναι όσο πλησιάζει η ώρα –αν δεν έχει έρθει κιόλας- που οι πλειστηριασμοί αρχίζουν να ακουμπάνε το μέσο όρο του Έλληνα ή αυτών που συνηθίσαμε να συμπεριλαμβάνουμε με τον όρο «νοικοκυραίοι».

Εκεί η κυβέρνηση μπορεί να βρεθεί σε πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις. Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει την απελπισμένη και οργισμένη αντίδραση του «νοικοκύρη» που έχει ανεχτεί μέχρι τώρα την βύθιση του εσοδήματός του, την στέρηση των μικροαπολαβών και μικροπολυτελειών που είχε πριν κάποια χρόνια και ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπος με τον «δρόμο», με το χάσιμο του έσχατου καταφύγιου του ίδιου και της οικογένειας, του σπιτιού του, της «κεραμίδας» που είχε για να «σκεπάζει» την βίαιη κατεδάφιση του βιοτικού του επιπέδου.

Η ιστορία έχει δείξει, ότι τέτοιου είδους μεμονωμένες αντιδράσεις στα όρια της απελπισίας, από εκεί μάλιστα που η κοινωνία και οι «θεσμοί» δεν το περιμένουν, γίνεται πανεύκολα η σπίθα που μπορεί να θεριέψει την φωτιά.

Κι εκεί η κυβέρνηση, μπορεί να βρεθεί ξαφνικά μπροστά στην απώλεια του βασικού του ατού που έχει να παρουσιάσει και να εκμεταλευθεί, προκειμένου να συνεχίσει να έχει την ανοχή, την έγκριση και την στήριξη των δανειστών και των «θεσμών» τους. Το ότι δηλαδή η συγκεκριμένη κυβέρνηση και ακόμα πιο συγκεκριμένα ο Αλέξης Τσίπρας, είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να περάσουν αυτά τα μέτρα χωρίς κοινωνικές εκρήξεις και αναταραχή και ότι προφανώς, είναι επίσης και οι μόνοι που μπορούν το συνεχίσουν.

Το «παιχνίδι» με τους πλειστηριασμούς και η... ακροβασία ανάμεσα στην κοινωνική αποδοχή και ύπνωση, με την έκρηξη της απελπισίας και της οργής, να μην είναι πια και τόσο σταθερή, με μαθηματική ακρίβεια μπορεί να προκαλέσει καταστάσεις απρόβλεπτες και κυρίως... χωρίς επιστροφή.