Το Λαϊκό Μέτωπο χωρίζει την Κεντροαριστερά στην Ελλάδα – Πώς διαμορφώνονται τα στρατόπεδα
«Αναταράξεις» σε Κουμουνδούρου και Χαριλάου Τρικούπη προκαλεί η μεγάλη και απρόσμενη επιτυχία του γαλλικού νέου Λαϊκού Μετώπου στις βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία. Και αυτό γιατί αποδείχθηκε στην πράξη ότι για να νικήσουν οι προοδευτικές δυνάμεις έναντι της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, χρειάζονται απλά πράγματα.
Ένα μίνιμουμ φιλολαϊκό πρόγραμμα και κυρίως, η καλή πρόθεση των ηγεσιών των κομμάτων του χώρου, που θα αφήσουν στην άκρη εγωισμούς και μικρομεγαλισμούς, στην προσπάθεια για το κοινό καλό.
Ηγέτες «στρουθοκάμηλοι»
Όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο, το «ωστικό κύμα» από το Παρίσι, έφτασε σε όλη την Ευρώπη και στην Αθήνα. Μάλιστα, έγινε ακόμα πιο αισθητό στην ελληνική πρωτεύουσα, καθώς τα κόμματα της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης, στην πραγματικότητα βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, όντας πλήρως απαξιωμένα στα μάτια των πολιτών.
Το μήνυμα που έστειλαν οι ψηφοφόροι κατά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, δεν φαίνεται να έφτασε στις ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Στέφανος Κασσελάκης και Νίκος Ανδρουλάκης, παρότι μαζί συγκέντρωσαν μικρότερο ποσοστό από τη Νέα Δημοκρατία - που απώλεσε 13 ολόκληρες μονάδες.
Από την κυβερνητική αποδοκιμασία, τα δύο κόμματα δεν κέρδισαν τίποτα απολύτως. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, έχασε 3% σε σχέση με το περσινό συντριπτικό αποτέλεσμα, μέσα στις ευνοϊκότερες συνθήκες που θα μπορούσε να συναντήσει τη τελευταία δεκαετία, την ώρα που το ΠΑΣΟΚ παρέμεινε στη τρίτη θέση.
Αντί, λοιπόν, οι δύο αρχηγοί να αναζητήσουν κοινό βηματισμό ώστε να ξεκινήσει μια συζήτηση για το πώς θα μπορούσαν οι δύο πλευρές να συνεργαστούν, το μόνο που κάνουν είναι το να προσπαθούν να περιχαρακώσουν τον πολιτικό τους χώρο. Ο οποίος, παραμένει πολύ μικρός, χωρίς καμία πιθανότητα ο ένας εκ των δύο να μπορεί να μπει σε τροχιά κυβερνησιμότητας.
Μάλιστα, προτιμούν να «στρουθοκαμηλίζουν» και να αρνούνται να δουν την πραγματικότητα, παρά να ακούσουν τις «φωνές» της βάσης της παράταξης η οποία -σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις- ζητά τη συνεργασία των δύο κομμάτων.
Τα στρατόπεδα στην Ελλάδα
Οι «σχισματικοί»
Όπως γίνεται ευκόλως αντιληπτό, οι Στέφανος Κασσελάκης και Νίκος Ανδρουλάκης, βρίσκονται στην ίδια πλευρά. Ψελλίζουν διάφορα για συνεργασίες, τις οποίες όμως παραπέμπουν για το αόριστο μέλλον. Και οι δύο δηλώνουν ότι είναι ανοιχτοί στη σύμπραξη, αρκεί να έρθει μαζί τους ο άλλος.
Δηλαδή, τους ενδιαφέρει ο ηγεμονισμός και η «καρέκλα» σε έναν πολιτικό χώρο που από πλειοψηφικός στη χώρα μας, κοντεύει να απαξιωθεί εντελώς. Η παντελής έλλειψη αξιοπιστίας του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και αδυναμία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να συνθέσει απόψεις και να ξεφύγει από τη λογική της «παρέας» που ελέγχει το κόμμα, αποτελούν τα μεγαλύτερα εμπόδια για κάτι μεγαλύτερο στην παρούσα φάση.
Κοντά τους βρίσκονται τα στελέχη της «αυλής» Κασσελάκη, που αναμασούν τα έωλα πολιτικά επιχειρήματα που εκφράζει η ηγεσία της Κουμουνδούρου. Την ίδια στιγμή, τον δρόμο της απομόνωσης επιλέγει και η δεξιά πτέρυγα της Χαριλάου Τρικούπη, που εκφράζεται από τη Νάντια Γιαννακοπούλου, αλλά και το πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικό μπλοκ -που επί χρόνια είχε μετατραπεί σε «ουρά» του Κυριάκου Μητσοτάκη- το οποίο εκπροσωπεί η Άννα Διαμαντοπούλου.
Οι «ενωτικοί»
Στο στρατόπεδο των «ενωτικών», βρίσκονται κατά κύριο λόγο οι δύο τελευταίοι πρωθυπουργοί που προέρχονται από την Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου. Και οι δύο, έχοντας αφήσει στην άκρη τις πικρίες και τις σκληρές συγκρούσεις του παρελθόντος, δείχνουν τον δρόμο της ενότητας του χώρου.
Χωρίς μισόλογα, ζητούν να ξεκινήσει εδώ και τώρα η συζήτηση για την ανασύνταξη της παράταξης, πριν δηλαδή καταστεί η άκρα Δεξιά, ο εναλλακτικός πόλος απέναντι στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στην ίδια πλευρά στέκονται και πολλά στελέχη της ομάδας των «87» του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι Όλγα Γεροβασίλη, Κατερίνα Νοτοπούλου, Κώστας Ζαχαριάδης, Χρήστος Σπίρτζης, Γιάννης Ραγκούσης, Διονύσης Καλαματιανός και Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ζητούν να μεταφερθεί η συζήτηση στη βάση και να αποφασίσει εκείνη, μέσω δημοψηφίσματος, αν επιθυμεί αυτή η πορεία να ξεκινήσει. Την πρόταση αυτή αρνήθηκε ο «αδιαμεσολάβητος» Στέφανος Κασσελάκης, που θυμάται την άμεση δημοκρατία όποτε τον συμφέρει.
Ανοιχτά υπέρ των συνεργασιών, έστω και υπό συγκεκριμένους όρους, έχουν ταχθεί δυο υποψήφιοι για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ο Χάρης Δούκας -πιο συγκαλυμμένα- και -πιο ανοιχτά- ο Μιχάλης Κατρίνης – με τον τελευταίο να είναι ο μοναδικός που μιλάει ανοιχτά για την ανάγκη ύπαρξης ενός χώρου με κυβερνητικές προοπτικές.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται η ομάδα των Διονύση Τεμπονέρα, Χάρη Τσιόκα και Αντώνη Κοτσακά, που παραιτήθηκαν από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο Μανώλης Χριστοδουλάκης, ο οποίος με τη σειρά του, έχει στο νου του την μεγάλη κυβερνητική παράταξη.
Υπέρ μιας ελληνικής εκδοχής του Λαϊκού Μετώπου, δηλώνει ξεκάθαρα ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης, αλλά και στελέχη του κόμματος, όπως ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης και ο Νάσος Ηλιόπουλος.