Ο Γιώργος Χρυσοστόμου στο Newsbomb.gr: «Οι ήρωες του Αριστοφάνη αναζητούν πια έναν νέο τόπο»

«Όχι δεν αναπολώ το παρελθόν. Καμία επιστροφή. Κάθε πέρυσι και χειρότερα. Είμαι πολύ καλά και θα είμαι πολύ καλύτερα όσο προχωράμε. Δεν υπάρχει τίποτα στο παρελθόν μου που να είναι πιο γοητευτικό από το τώρα», λέει ο Γιώργος Χρυσοστόμου που προετοιμάζεται εντατικά το τελευταίο διάστημα για την πρεμιέρα της κωμωδίας του Αριστοφάνη «Όρνιθες» στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου (9-10/8) σε σκηνοθεσία Αρη Μπινιάρη, στο πλαισιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.

Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε στο newsbomb.gr για το «νέο τόπο» που αναζητούν οι ήρωες του Αριστοφάνη και μας αποκαλύπτει την ατάκα του έργου στην οποία θα… ψάχνουμε τα χαρτομάντηλά μας.

Newsbomb.gr: Τι θα δούμε στους Ορνιθες; Ποια είναι η δική σας οπτική πάνω σε αυτό το έργο;

Γιώργος Χρυσοστόμου: Σε αυτή την παράσταση δεν βάλθηκε κανένας να αλλάξει την ιστορία και να βρούμε κάποιον τρόπο να μην είναι η ιστορία αλλά να συμβολίζει την ιστορία. Όχι. Αυτή είναι η ιστορία, μπολιασμένη με αρκετή ποίηση και πολλή συγκίνηση που είναι ένα πολύ ωραίο δέλεαρ. Δεν είνα ακριβώς κωμωδία, είναι ένας ωραίος συνδυασμός ποίησης ο οποίος πάει λίγο κυματιστά, δηλαδή ξεκινάει αστείο, γίνεται τρομακτικό, μετά γίνεται συγκινητικό, ξαναγίνεται αστείο, τρομακτικό και συγκινητικό και στο τέλος έρχεται η κάθαρση και η ειρήνη.

Δώσαμε πολύ σημασία στο να ακουστεί η ιστορία γιατί κάποιοι παλεύουν, ειδικά το καλοκαίρι, να μην κάνουν τα έργα ευανάγνωστα. Εδώ η συγκεκριμένη παράσταση το αρνήθηκε αυτό και είδαμε τί παραγματικά θέλει να πει ο ποιητής και για αυτό το λόγο αποφύγαμε επικαιρισμούς και αστεία της εποχής που διανύουμε. Δεν έχει τίποτα από αυτά και αυτό είναι μια ωραία πρόκληση γιατί σε κάνει να θέλεις να βρεις το ενδιαφέρον χωρίς όλα τα άλλα που είναι πάντα ένα ωραίο κόλπο.

Πόσο επίκαιρη είναι αυτή η κωμωδία;

Πάντα είναι επίκαιρο αυτό το έργο. Μιλάει για δύο ανθρώπους που βαρέθηκαν τον κόσμο. Νομίζω θα μαζευτούν πολλοί. Και είναι ένα σημείο που το έχουν κάνει πολύ ωραίο με τον χορογράφο όπου τα πουλιά μαθαίνουν σε αυτούς τους δύο πως να πετούν και είναι σαν να περπατούν από την αρχή. Είναι σαν δυο παιδιά που μαθαίνουν τώρα να περπατάνε ενώ στην πραγματικότητα περπατάνε ήδη. Είναι πολύ συγκινητικό.

Υπάρχει χώρος για την ουτοπία σήμερα όπου όλοι τρέχουμε πανικόβλητοι για την επιβίωση; Τη στιγμή που η κοινωνία συντηρητικοποιείται διαρκώς;

Το έργο μιλάει και για την ουτοπία εν τέλει. Ίσως όμως να είναι η πιο δυνατή λέξη που έχει μείνει. Όπως το βλέπω εγώ, η παράσταση δεν μιλάει για την ουτοπία τόσο πολύ αλλά για ένα νέο τόπο. Αυτοί οι δύο ενηλικιώνονται βρίσκοντας την παιδικότητα. Και αυτό γιατί ο κόσμος είναι πολύ σοβαρός και σοβαροφανής. Το θέατρο ή έπεται καταστάσεων ή προηγείται. Από τη μικρή μου εμπειρία έχω καταλάβει ότι μια παράσταση ή αφουγκράζεται αυτό που θα συμβεί ή προβληματίζεται με αυτό που έχει ήδη συμβεί και το παρουσιάζει ως καθρέφτη. Νομίζω ότι θα συγκινηθεί πολύς κόσμος γιατί θα ταυτιστεί με το «ρε συ κι εγώ θέλω να φύγω». Από που και για ποιο λόγο είναι θέμα υποκειμενικό του καθενός.

Όμως δεν θα το κάνει κανείς τελικά γιατί όλο αυτό είναι στο φαντασιακό όλων μας. Όλοι λέμε «να είχα ένα σπίτι στο βουνό και έφυγα» αλλά ποτέ δεν είναι έτσι. Έξι μήνες στο βουνό μόνος σου θα άντεχες; Ή άλλος λέει «να είχα ένα σπιτι στη θάλασσα» αλλά κάθε τρεις μήνες αυτό το σπίτι θα ήθελε βάψιμο από την υγρασία. Είναι και οι υποχρεώσεις, είναι και η συνήθεια αλλά είναι και η επιλογή «δεν σηκώνομαι να φύγω αλλά γκρινιάζω γιατί είναι δικαίωμά μου». Γιατί για να συνδεθούν οι άνθρωποι πρέπει να βρουν κοινά προβλήματα όπως η ζέστη που μας ταλαιπωρεί τώρα ή η ακρίβεια ή η κατάντια της Αθήνας. Είναι σαν αυτούς που λένε ότι δεν μπορώ άλλο το Instagram αλλά δεν το κόβει κανένας. Οπότε στα αλήθεια από τι φεύγεις;

Σε αγχώνει η Επίδαυρος;

Την αγαπάω πάρα πολύ και τη σέβομαι και το κατάλαβε η Επίδαυρος αυτό γιατί είναι η 12η φορά που θα βρεθώ εκεί και το έχω πάει με μικρά βήματα κάθε φορά και σταδιακά. Εχω μια πολύ καλή σχέση μαζί της. Το πήγα σιγά-σιγά και με σεβασμό αλλά χωρίς το φόβο της θεοποίησης, του τί έχει γίνει εδώ στο παρελθόν. Ο σεβασμός δεν απευθύνεται στο μνημείο αλλά στους ανθρώπους που θα ταξιδέψουν μέχρι εκεί και θα ξοδέψουν αρκετά χρήματα για να περάσουν ένα απόγευμα μαζί μας.

Πως τα έχετε βρει με τον Αρη Μπινιάρη;

Μας συνδέει πολύ το πάθος μας για τη δουλειά. Η σχέση που έχει αυτός με τη ρυθμολογία των πραγμάτων και πάντα βρίσκουμε ένα τρόπο να αποφεύγουμε τις επαναλήψεις. Εχουμε κτίσει μια συνεργατική αγάπη που είναι κάτι ενδιάμεσο. Έναν κώδικα επικοινωνίας όπου είμαστε εγώ, αυτός και η συνεργατική μας σχέση. Εχει πάει πολύ καλά και έχουμε μπροστά μας την τρίτη χρονιά του «Αρτούρο Ούι» και ο Αρης τα φροντίζει τα πράγματα. Δεν θα αράξουμε στην επιτυχία, άλλωστε τώρα είναι που πρέπει να το δουλέψουμε κι άλλο.

Ποιοι οι λόγοι που η «Άνοδος του Αρτούρο Ούι» έχει τέτοια επιτυχία;

Είναι πολύ σπάνιο το έργο. Στην αρχή φαινόταν τροχοπέδη αυτό αλλά στην πορεία λειτούργησε υπέρ. Ήταν η συνάντηση των συγκεκριμένων συνεργατών στη συγκεκριμένη στιγμή σε ένα χώρο πολύ πρωτότυπο. Δεν έχει ξαναπαιχτεί θέατρο σε τέτοιο χώρο όπου η σκηνή είναι ανάμεσα στους θεατές οι οποίοι κάθονται δεξιά κι αριστερά. Είναι «off Broadway» το θέατρο, είναι καινούριος χώρος αλλά είναι και παραστασάρα, μην το κρύβουμε αυτό.

Γιατί δεν σε βλέπουμε συχνά στη μεγάλη οθόνη;

Δεν έχω πολλά με τον κινηματογράφο, δεν έχουμε συναντηθεί. Νομίζω ότι λείπω αλλά οι κινηματογραφιστές δεν το βλέπουν έτσι κι εγώ από την πλευρά μου δεν έχω κάνει σοβαρές κινήσεις. Η αλήθεια είναι και το λέω χωρίς φόβο και πάθος, ότι το σινεμά δεν έχει κανένα σοβαρό οικονομικό όφελος. Κι εγώ που δεν έχω στον ήλιο μοίρα, δεν έχω τίποτα στο όνομά μου, δεν μπορώ να συμμετέχω σε μια ταινία που θα τη δουν 100 άνθρωποι. Θα ήθελα όμως να δω αυτό το κομμάτι στη δουλειά μου να κινείται. Όμως από ότι καταλαβαίνω παίζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι, δεν θα πω ποιοι, και οι σκηνοθέτες δεν βλέπουν πολύ συχνά θέατρο οπότε δεν έχουμε συνδεθεί.

Αναπολείς άλλη περίοδο της ζωής σου;

Όχι δεν συμβαίνει αυτό. Καμία επιστροφή. Κάθε πέρυσι και χειρότερα. Είμαι πολύ καλά και θα είμαι πολύ καλύτερα όσο προχωράμε. Δεν υπάρχει τίποτα στο παρελθόν μου που να είναι πιο γοητευτικό από το τώρα.

Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 30 χρόνια από σήμερα;

Με λεφτά, κούκλος, γυμνασμένος πολύ, με καθαρότητα και χορτασμένος.

Info

Πρώτοι σταθμοί περιοδείας

Παρασκευή 12 & Σάββατο 13 Ιουλίου | Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, Καβάλα

Δευτέρα 15 & Τρίτη 16 Ιουλίου | Ανοιχτό Θέατρο Συκεών «Μάνος Κατράκης», Θεσσαλονίκη

Τετάρτη 17 Ιουλίου | Κηποθέατρο Αλκαζάρ, Λάρισα

Πέμπτη 18 Ιουλίου | Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο «Μελίνα», Βόλος

Σάββατο 20 Ιουλίου | Ρωμαϊκό Ωδείο Νικόπολης, Πρέβεζα

Κυριακή 21 Ιουλίου | Αρχαίο θέατρο Οινιαδών, Μεσολόγγι

Παρασκευή 9 & Σάββατο 10 Αυγούστου | Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Συντελεστές

Μετάφραση: Τάσος Ρούσσος

Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης

Δραματουργική επεξεργασία- Διασκευή: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου- Άρης Μπινιάρης

Πεισθέτερος: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος

Ευελπίδης: Γιώργος Χρυσοστόμου

Έποπας: Κώστας Κορωναίος

Χρησμολόγος-Προμηθέας: Στέλιος Ιακωβίδης

Εισιτήρια: more.com