Μαρία Φαραντούρη - Μανώλης Μητσιάς: «Οι εποχές αλλάζουν, αλλά το καλό τραγούδι παραμένει ίδιο»

Χωρίς περιττές συστάσεις, άλλωστε μιλάμε για δύο από τις πιο χαρακτηριστικές και αγαπημένες φωνές του ελληνικού ρεπερτορίου, η Μαρία Φαραντούρη και ο Μανώλης Μητσιάς μιλάνε στο newsbomb.gr με αφορμή την κοινή τους συναυλία στο θέατρο Πέτρας την Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου. Οι δύο μεγάλοι καλλιτέχνες και φίλοι αναγνωρίζουν τις καλές νέες φωνές στο ελληνικό πεντάγραμμο και διαπιστώνουν ότι το πολιτικό τραγούδι είναι εδώ και έχει πάρει άλλη μορφή από εκείνη που οι ίδιοι ερμήνευσαν με τεράστια επιτυχία και απήχηση.

Παρότι υπήρξατε «παιδιά» των ίδιων μεγάλων, δεν μετράτε πολλές συνεργασίες μαζί. Τι σας έφερε κοντά αυτή τη φορά; Πώς αποφασίσατε να συνεργαστείτε;

Μ.Φ. Με τον Μανώλη έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές. Είμαστε φίλοι και είναι χαρά μου να συνεργάζομαι μαζί του. Εξάλλου συμπίπτουμε και με τους δύο μεγάλους, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι με τους οποίους και οι δύο συνεργαστήκαμε στο παρελθόν. Κάθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία, όπως τώρα στο θέατρο Πέτρας, συνεργαζόμαστε με μεγάλη χαρά κι ελπίζουμε την ίδια χαρά να νιώσει και το κοινό που θα έρθει στη συναυλία.

Μ.Μ. Με τη Μαρία είμαστε πριν από όλα φίλοι. Είναι φυσικό κάθε φορά που συνεργαζόμαστε να μας κατακλύζουν τα ίδια έντονα συναισθήματα. Θυμάμαι - σα να είναι χθες - την πρώτη μετά τη χούντα συναυλία του Μίκη στο Καραϊσκάκη. Συμμετείχαμε κι οι δυο. Ελπίζω να περάσουμε στον κόσμο που θα έρθει στο θέατρο Πέτρας έστω μέρος αυτών των φωτεινών συναισθημάτων, που εκφράζουμε μέσω των τραγουδιών μας, πράγμα αναγκαίο στη σημερινή δυστοπική εποχή που ζούμε. Σε ότι αφορά τη συχνότητα των συνεργασιών μας, θα παρατηρήσετε πως τα τελευταία χρόνια, αυτές πυκνώνουν.

Και οι δύο είστε άνθρωποι ανοιχτοί και ζείτε στο παρόν. Πώς το βλέπετε σήμερα το ελληνικό τραγούδι; Ξεχωρίζετε κάποιους ερμηνευτές ή είδη;

Μ.Φ. Από τη δεκαετία του ’60 και μετά υπήρξε μια άνθηση του έντεχνου και λαϊκού ελληνικού τραγουδιού που ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα. Σήμερα έχουν αλλάξει οι συνθήκες που γέννησαν εκείνο το τραγούδι και τους δημιουργούς του. Πλέον ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας και του Ιντερνετ και όλα είναι αλλιώς. Όμως φωνές ωραίες υπάρχουν και όταν το τραγούδι είναι καλό, το αναδεικνύουν. Αναφέρομαι σε αυτές που παρουσιάστηκαν τα τελευταία χρόνια όπως η Φωτεινή Βελεσιώτου, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Γιώτα Νέγκα, η κάθε μια στο είδος της βέβαια και άλλες.

Μ.Μ. Σήμερα παρότι η εποχή έχει αλλάξει (;) το καλό τραγούδι παραμένει ίδιο.

Το ζητούμενο για μας είναι η ανακάλυψη του κι η ερμηνεία του. Σήμερα, με την τεχνολογία να είναι σε τόσο υψηλό επίπεδο και με πλήθος νέων τραγουδιστριών και τραγουδιστών με πολύ ωραίες φωνές, όπως αναφέρει η Μαρία και θα προσέθετα την Παυλίνα Βουλγαράκη, την Σαββέρια Μαργιολά κ.α.

Υπάρχει σήμερα πολιτικό τραγούδι; Κι αν όχι, λείπει;

Μ.Φ. Το πολιτικό τραγούδι είναι γέννημα και ανάγκη της εποχής του. Η Ελλάδα πέρασε μέσα από δύσκολες πολιτικές καταστάσεις, δικτατορία κλπ. και ήταν επόμενο ο κόσμος να εκφράζει την αγωνία και την ελπίδα του μέσα κι από το τραγούδι. Σήμερα υπάρχει πολιτικό τραγούδι στους νέους με άλλο τρόπο, κυρίως μέσα από τους πιο σοβαρούς της ραπ.

Μ.Μ. Πρέπει να ξεχωρίσουμε την πολιτικοποίηση από την κομματικοποίηση. Γι’ αυτόν τον λόγο αν εξετάσει κανείς τη θεματολογία των σημαντικότερων στιχουργών της εποχής, λ.χ. του Nίκου Γκάτσου, Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Μάνου Ελευθερίου, θα δει ότι κυριαρχεί το προσωπικό συναίσθημα, που αντανακλούσε σ’ αυτή τη νέα συλλογικότητα γύρω από το τραγούδι, που το ήθελε να είναι ποιητικό, ερωτικό και κυρίως ευγενές, κατ’ εικόνα και ομοίωση αυτού του "νέου" ελληνικού κοινού, που στην συντριπτική του πλειοψηφία συνταίριαζε την ευθύνη απέναντι στους άλλους με τα προσωπικά του αισθήματα.

Έτσι μπορούμε να πούμε ότι από τα τέλη της δεκαετίας του ‘50 έως σήμερα δημιουργήθηκε το νέο ελληνικό τραγούδι -σαν συνέχεια φυσικά του ελαφρού, του ρεμπέτικου και του λαϊκού μας τραγουδιού- με εντελώς καινούρια χαρακτηριστικά, ώστε να μπορούμε άνετα να μιλάμε για μια τέχνη που εκτός από το γεγονός ότι ήταν λαϊκή, δηλαδή απηχούσε το λαϊκό συναίσθημα, ήταν συγχρόνως και «λόγια», καθώς σε πολλές περιπτώσεις εξέφραζε πνευματικές αλλά και ιδεολογικές ανησυχίες, όπως πρέπει να έχουν οι ώριμοι και υπεύθυνοι πολίτες μιας σοβαρής χώρας.

Είναι λοιπόν πολύ ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς, γιατί οι έχοντες και κατέχοντες φοβούνται όπως ο διάβολος το λιβάνι αυτό το νέο ελληνικό τραγούδι, ώστε να προσπαθήσουν να το πνίξουν και αν είναι δυνατόν να το εξαφανίσουν παντελώς.

Και άλλοτε υπήρχε το τραγούδι της διασκέδασης και τα νυχτερινά κέντρα με τα λουλούδια και τα σπασμένα πιάτα. Δεν κατάφερε όμως αλλά ούτε και το επεδίωξε να γίνει το Α και το Ω του ελληνικού τραγουδιού όπως επιχειρείται να γίνει σήμερα εξοβελίζοντας όλα τα άλλα. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί γίνεται αυτό. Είναι μόνο θέμα μόδας ή εκφράζει την ιδεολογία αυτής της συγκεκριμένης νεοπλουτικής ολιγαρχίας που νέμεται τα ΜΜΕ και ειδικά την τηλεόραση; Μήπως επαναλαμβάνεται ο μύθος του Αισώπου με τον κόλουρο πίθηκο που θέλει να μεταβάλει το κουσούρι του σε προτέρημα;

Μοιράζεστε ένα σημαντικό κοινό στοιχείο: Έχετε ερμηνεύσει μελοποιημένη ποίηση, από Σεφέρη και Γκάτσο έως Λόρκα και Νερούδα. Εχει φθίνει στο πέρασμα των δεκαετιών η ανάγκη για μελοποιημένη ποίηση; Ή παραμένει διαχρονική;

Μ.Φ. Η μεγάλη ποίηση πάντα θα εκφράζεται και μέσα από το τραγούδι. Η μελοποίηση της ποίησης είναι μέσα στην παράδοση του Έλληνα από τους αρχαίους ραψωδούς μέχρι τον Ερωτόκριτο, το δημοτικό τραγούδι, το μοιρολόι, τους ψαλμούς μέχρι το σήμερα και τον Ρίτσο, τον Σεφέρη, τον Αναγνωστάκη κι ασφαλώς τον Νίκο Γκάτσο.

Ο Δήμος Μούτσης ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους του ελληνικού τραγουδιού που έφυγε από τη ζωή. Νιώθετε ποτέ νοσταλγία για τα πρόσωπα που λείπουν;

Μ.Φ. Αυτός είναι ο νόμος της ζωής. Οι άνθρωποι φεύγουν, η πραγματική όμως τέχνη που δημιούργησαν, μένει. Έτσι θα μείνουν και τα πιο ωραία τραγούδια, που γίνονται κλασσικά και διαχρονικά.

Μ.Μ. Σε ότι με αφορά ο Δήμος μου λείπει αφόρητα. Οπως έχω ξαναπεί, «οφείλω τα πάντα στον Μούτση». Μου λείπουν όμως οι «φτερούγες» του Μίκη, το πιάνο του Μάνου, οι συζητήσεις με τον Θάνο, η μεγάλη φιλοσοφία του Γκάτσου. Τέλος εποχής.

Ποιο τραγούδι σας θα στέλνατε στο διάστημα αν σας το ζητούσαν;

Μ.Φ. Όποιο να ‘ναι, με ελληνική όμως ποίηση.

Μ.Μ. Με μεγάλη ευκολία δεν θα έστελνα ένα δικό μου τραγούδι. Θα έστελνα όμως τους «Ελευθερωτές» με τη μεγάλη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη.

Ποιο θα είναι το ρεπερτόριο στη συναυλία στο θέατρο Πέτρας;

Μ.Φ. Θα τραγουδήσουμε τραγούδια μεγάλων συνθετών που μελοποίησαν την ποίηση του Νίκου Γκάτσου, αλλά όχι μόνο. Θα ερμηνεύσουμε και άλλα πολύ γνωστά και αγαπημένα τραγούδια.

Info

Μαρία Φαραντούρη – Μανώλης Μητσιάς

«Τα τραγούδια που αγαπήσαμε»

Θέατρο Πέτρας (Πετρούπολη)

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου (21.00)

Special Guest : Φωτεινή Βελεσιώτου

Συμμετέχει o Μουσικός Όμιλος και η χορωδία GraduArti των Αρσακείων Τοσιτσείων Σχολείων

Εισιτήρια:

Early Bird: 12€

Προπώληση: 15€

Στο ταμείο: 18€

Προπώληση:

ticketservices.com