Περίεργες «έγχρωμες» συμπτώσεις, ανίερες συμμαχίες, ένοχες σιωπές

Τη Δημοκρατία, την ελευθερία, την ανεξαρτησία, τα ανθρώπινα και κοινωνικά τους δικαιώματα...

Αυτό, άλλωστε έχει συμβεί αμέτρητες φορές στην ανθρώπινη ιστορία. Είναι, επίσης, συγκλονιστικό όταν οι ιστορικές συγκυρίες συγκλίνουν και οι πολίτες μιας ή περισσότερων χωρών πετυχαίνουν κάτι, που προσπαθούσαν για πολλά χρόνια: να αποτινάξουν έναν δυνάστη, έναν κατακτητή, έναν δικτάτορα.

Τί γίνεται, όμως, με τις περιπτώσεις εκείνες, που η ιστορία παίζει παιχνίδια στους ανθρώπους εκείνους που γι’ αλλού πήγαιναν κι αλλού η ζωή τους βγάζει;

Που νόμιζαν ότι συμμετείχαν σε μια λαϊκή επανάσταση, σε μια απελευθερωτική εξέγερση, αλλά αποδείχθηκε ότι έφεραν στην εξουσία στυγνούς δικτάτορες, αρρωστημένους για εξουσία ηγέτες, πράκτορες αλλότριων συμφερόντων;

Που απλώς προκάλεσαν μεγαλύτερο χάος και καταστροφή, μεγαλύτερη αδικία και εξάρτηση ακόμη κι' από αυτή που ήθελαν να υπερβούν;

Είναι μια τέτοια περίπτωση η σημερινή Ουκρανία και γενικώς οι «έγχρωμες» επαναστάσεις, που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια σε μια σειρά πρώην σοβιετικών Δημοκρατιών και αραβικών χωρών με αυταρχικά καθεστώτα;

Ή θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι οι εξεγέρσεις αυτές και οι ομοιότητές τους ήταν μια σύμπτωση, μια φυσική κίνηση της κοινωνίας προς το χάος και όχι η θρυλούμενη θεωρία του «διαχειρίσιμου χάους», που θέλει κάποιες δυτικές μυστικές υπηρεσίες να υποστηρίζουν ότι έτσι επιταχύνουν την πορεία προς τη δημοκρατία και τις δυτικές αξίες;

Και από πού κι ως πού, σώνει και καλά, όλες ή ακόμ και οι περισσότερες δυτικές αξίες είναι κάτι, που μπορεί να «φυτευτεί» δια της βίας σε κοινωνίες που βρίσκονται πίσω στην ανάπτυξή τους; Γιατί η τόσο «συμπονετικιά» Δύση, στην οποία αντικειμενικά ανήκουμε, δεν σέβεται εξίσου τα δικαιώματα των «άλλων» να προχωρήσουν με τους δικούς τους ρυθμούς ή να μην προχωρήσουν; Να καταλήξουν με εσωτερικές τους διαδικασίες ή να μην καταλήξουν απαραίτητα και επακριβώς σε αυτό, που εμείς ονομάζουμε δημοκρατία; Να μετεξελίξουν ή όχι τις παραδοσιακές τους αξίες, βάσει των οποίων έζησαν αιώνες, ίσως και πολύ περισσότερους από αυτούς, που η Δύση θεωρεί ότι της έλαχε ο ρόλος του «διαφωτιστή» της ανθρωπότητας, με το ιεροεξεταστικό καλό ή με το σταυροφορικό ζόρι;

Αυτές είναι οι σκέψεις, που μου περνούν από το μυαλό, καθώς αναλογίζομαι τις εξελίξεις στην Ουκρανία και την αιματηρή και «βρώμικη» τροπή τους... Μια τροπή που τελικά προέκυψε με τη συναίνεση, την ενθάρρυνση και την ενεργό συμμετοχή δυτικών δυνάμεων, που με κωμική ευκολία σέρνουν τα εξ αμάξης περί διεθνούς δικαίου και του σεβασμού του σε οποιονδήποτε δοκιμάσει έστω και κατά το ένα χιλιοστό να μιμηθεί και να ακολουθήσει τις μεθόδους και προπαντός τις βολικές ερμηνείες τους επί του διεθνούς δικαίου.

Κάτι που με περίτεχνη διπλωματική και πολιτική τακτική πράττει η Ρωσία ως προς την Κριμαία.

Φαίνεται πως το πρόσφατο διπλωματικό μάθημα της Συρίας δεν ήταν αρκετό για να πείσει ότι η ανθρωπότητα δικαιούται να βλέπει τα πράγματα και μέσα από άλλο πρίσμα, εκτός εκείνου των τιμωρών Σταυροφόρων.

«Δεν σας το είχαμε πει ότι ανοίγετε τους ασκούς του Αιόλου με το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και την περίπτωση του Κοσόβου; Τώρα γιατί διαμαρτύρεστε;». Κάτι τέτοιο είναι σαν να λέει το Κρεμλίνο στην ωρυόμενη Δύση, που θέλοντας και μη θα πρέπει από το Δημοψήφισμα της Κυριακής και μετά να χωνέψει ότι μια ιστορική χερσόνησος, μια περιοχή δόξας και τιμής για τους Ρώσους, ετοιμάζεται για την πορεία ένωσης... Με συντριπτική πλειονότητα Ρώσους στην εθνικότητα κατοίκους, αλλά και πολλές άλλες εθνότητες, όπως οι Έλληνες της Κριμαίας, που συμπλέουν μαζί τους, θα αρχίσει αυτή την πορεία ένωσής της με την για αιώνες ιστορικά πιο συγγενή της χώρα. Μια χώρα - μεγάλη δύναμη, τερματίζοντας τη μετασοβιετική «ανωμαλία», που την έφερε να ζει ως υποχρηματοδοτούμενο τμήμα μιας άλλης περιφερειακής χώρας, όπως η ανεξάρτητη Ουκρανία, στην οποία βρέθηκε να ανήκει τυχαία εδώ και μερικές μόλις δεκαετίες, έπειτα από την αμφιλεγόμενη απόφαση του Νικίτα Χρουστσόφ να την «χαρίσει» διοικητικά στην τότε σοβιετική Ουκρανία το 1954.

Αλλά ας επανέλθω στις συμπτώσεις. Πόσο άραγε σύμπτωση είναι το γεγονός ότι, όπως αποδεικνύεται περίτρανα, όσο περνούν οι μέρες, πολλοί από τους πρωταγωνιστές της «εξέγερσης» στο Κίεβο είχαν στο παρελθόν πολεμήσει υπέρ της «ανεξαρτησίας» της Τσετσενίας, πιθανώς και σε άλλες «θερμές ζώνες» της πρώην Σοβιετικής Ένωσης;

Τί είδους μισθοφορικό συνονθύλευμα είναι αυτό, που επιτρέπει σε τυχοδιώκτες, νεοφασίστες ή απλώς ρεμάλια της κοινωνίας να περιφέρονται από πόλεμο σε πόλεμο και τα δυτικά ΜΜΕ να μας «ζαλίζουν» κάθε φορά ότι διαδραματίζεται κάτι συγκλονιστικό;

Πόσο συγκλονιστικό ήταν δηλαδή, που ένας αδύναμος ηγετίσκος, όπως αποδείχθηκε ότι εντέλει ήταν ο Γιανουκόβιτς, ανατράπηκε με αιματηρό τρόπο μερικούς μήνες νωρίτερα από την κανονική ανατροπή του μέσω εκλογών;

Πόσο και για ποιους είναι ωφέλιμο ότι η αμφιλεγόμενη ηγεσία του Κιέβου μοιάζει να είναι υποχείριο, όχι μόνο των πιο ακραίων εθνικιστικών και νεοναζιστικών οργανώσεων, αλλά και της γειτονικής Πολωνίας, που ιστορικά εποφθαλμιά και κατά περιόδους είχε υπό τον έλεγχό της τμήματα της σημερινής Ουκρανίας;

Γιατί αυτό είναι ευρωπαϊκές αξίες και όχι κοινός ιμπεριαλισμός;

Γιατί οι «καλοί» και οι «κακοί» είναι μονίμως και πάντα οι ίδιοι στα ανεξάρτητα διεθνή ΜΜΕ;

Μήπως εντέλει ο καμβάς, που συνδέει τις περισσότερες από τις εξελίξεις, τις οποίες παρακολουθούμε -κάποτε άναυδοι- στην ευρύτερη περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, δεν έχει τόσο ή μόνο τόσο σχέση με την ελευθερία των λαών και τη δημοκρατική τους διακυβέρνηση, αλλά κυρίως με την παραδοσιακή σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ Δύσης και Κρεμλίνου και με μια διακριτή προσπάθεια να διαμοιραστούν εκ νέου οι σφαίρες επιρροής και να φρεναριστεί η μετασοβιετική ανάπτυξη της απειλητικής για πολλά δυτικά συμφέροντα Ρωσίας;

Μήπως το αδιόρατο νήμα, που συνδέει φαινομενικά άσχετους παράγοντες, όπως οι πλέον επιθετικοί και κάποτε κυρίαρχοι εντός του Κρεμλίνου ολιγάρχες, που έχασαν επί Β.Πούτιν τις εξουσίες και τα παντοδύναμα ΜΜΕ τους, οι Τσετσένοι αντάρτες και η ισλαμιστική Διεθνής και οι πανταχού παρούσες δυτικές μυστικές υπηρεσίες, δεν είναι η αγάπη στην ελευθερία και ο πόνος για τα ελλείμματα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά κάτι πολύ πιο στρατηγικό και καθοριστικό για την ανάπτυξη και τους ανταγωνισμούς των εθνών, όπως η γεωπολιτική;

Και μιας και εμφανίστηκε στο παζάρι ή Μεϊντάνι της Ανεξαρτησίας στο Κίεβο και ο εσχάτως αμνηστευθείς Μιχαήλ Χανταρκόφσκι, ο πλουσιότερος κάποτε Ρώσος με τις περίεργες αμερικανικές διασυνδέσεις και τα πολιτικά προσύμφωνα για ολική κατάργηση του πυρηνικού οπλοστασίου της Ρωσίας (φανταστείτε τί θα ζούσαμε σήμερα, αν οι Ρώσοι δεν είχαν ακόμη τα πυρηνικά τους όπλα...) δεν μένει τίποτε πλέον για να ολοκληρωθεί αυτή η πολιτικο-επικοινωνιακή πανδαισία, που ζούμε:

Δώστε, τις επίσης ελεύθερες πλέον Pussy Riot και στον λαό του Κιέβου.

Μην του στερείτε τέτοια καλλιτεχνική και ανατρεπτική χαρά...