Θ. Σκυλακάκης: Το πολιτικό σύστημα κάνει λευκή απεργία

«Δεν αποφάσισε η τρόικα να αυξήσουμε, στο ενδεκάμηνο φέτος, τις πρωτογενείς δαπάνες, σε σχέση με πέρσι. Κάποιος έβαλε το χεράκι του στο μολυβάκι του και, με την υπογραφούλα του, ξόδεψε 1,3 δισ. ευρώ παραπάνω», τόνισε ο ευρωβουλευτής της Δημοκρατικής Συμμαχίας, σε συνέντευξή του προς το newsbomb.gr. «Κερδίσαμε κάποιους μήνες, αλλά πάμε να τους χάσουμε. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε λευκή απεργία... Οι υπουργοί πρέπει να αποφασίσουν να είναι υπουργοί και όχι επίδοξοι διάδοχοι ή ταξιδευτές».

Σύμφωνα με τον ίδιο, το πρόβλημα για την Ελλάδα είναι ότι έχει διαμορφωθεί μια κοινή γνώμη σε πλήρη σύγχυση, η οποία έχει την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει κάποιου είδους ευκολότερη εναλλακτική λύση: «Όταν όμως ρωτάς οποιονδήποτε συγκεκριμένα, τι άλλο έχει να προτείνει, είτε δεν προτείνουν τίποτα, είτε προτείνουν πράγματα εφιαλτικά χειρότερα. Όπως η περίφημη ιστορία της δραχμής, που είναι σα να ανοίγουμε την πόρτα του τρελοκομείου για να δούμε τι θα συμβεί στην Ελλάδα».

Τι θα γίνει, όμως, με τα κόμματα; Κατά τον κ. Σκυλακάκη, «το ΠΑΣΟΚ έκανε το κόλπο με την τρόικα και παίρνει ένα πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος, κυρίως γιατί προσπαθούσε να μην το πάρει. Η ΝΔ έκανε τη φαντασιακή επαναδιαπραγμάτευση: “άμα είμαι εγώ, θα συνταραχθεί ο υπόλοιπος πλανήτης από τη φρέσκια λαϊκή εντολή μου”. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να υπάρξει», ξεκαθάρισε ο ίδιος ο ευρωβουλευτής της Δημοκρατικής Συμμαχίας, που είναι σε θέση να έχει πολύ ξεκάθαρη αντίληψη για το πώς σκέφτεται η τρόικα, αφού συναντήθηκε μαζί της την περασμένη Τρίτη, ως μέλος αντιπροσωπίας με επικεφαλής τη Ντόρα Μπακογιάννη. Και συνέχισε: «Η ΝΔ έχει πει πάρα πολλά πράγματα τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και έχει μπροστά της μια εφιαλτικά δύσκολη πραγματικότητα, την οποία ακόμη δε θέλει να κοιτάξει κατάματα».

Οσο για τη Δημοκρατική Συμμαχία, το κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη προσπάθησε -σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή του- να είναι κινηθεί όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά, με συνέπεια για πολύ καιρό να βρεθεί σε αντίθεση με την κοινή γνώμη, «που παρασυρόταν και παρασύρεται ακόμη προς άλλες κατευθύνσεις. Με το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, τουλάχιστον σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης -ιδίως από το κέντρο και δεξιά- έγινε συνείδηση ότι δεν υπάρχουν εύκολες εναλλακτικές. Παρά ταύτα, όμως, αν συμβεί καταστροφή, δεν ξέρω αν θα επιβιώσει της καταστροφής κανείς από αυτούς που προϋπήρχαν». Πάντως, σήμερα, ο κ. Σκυλακάκης θεωρεί ότι οι δημοσκοπήσεις είναι σε ένα βαθμό πλασματικές, αφού «δεν απαντούν όσοι βρίζουν τα κόμματα. Η κάλπη κρύβει τεράστιες εκπλήξεις και εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα έχουμε πολύ μεγαλύτερη απήχηση».

Διαβάστε το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του κ. Σκυλακάκη στο newsbomb.gr:

Θεωρείτε ότι τα μέτρα της 9η Δεκεμβρίου θα μας σώσουν;

Θεωρώ ότι θα χρειαστεί ακόμη μια σύνοδος κορυφής, κατά το Φεβρουάριο, γιατί η δημοσιονομική πειθαρχία στην οποία περιορίστηκε αυτή της 9ης Δεκεμβρίου δεν αρκεί. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πρέπει να μπουν περισσότερα λεφτά στο τραπέζι. Τα λεφτά που έχουνε μπει δεν πείθουν τις αγορές.

Με ποιον τρόπο;

Υπάρχουν πολλοί. Για την Ελλάδα είναι αδιάφορος ο τρόπος, σημαντικό είναι να γίνει γρήγορα. Γιατί; Για παράδειγμα στην Ελλάδα έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μας αφορά το ευρωομόλογο. Όμως, για μια 7ετία-10ετία δε θα μπορούμε να δανειστούμε με επιτόκια χαμηλότερα αυτών που έχουμε ήδη εξασφαλίσει -αν τα έχουμε εξασφαλίσει- μέσω του μηχανισμού. Ο μηχανισμός προβλέπει, με βάσει τις αποφάσεις του Ιουλίου, επιτόκιο 3,5%. Αλλά οι πλέον επιβαρημένες οικονομίες που θα υπαχθούν στο ευρωομόλογο θα πληρώνουν ποινή, με τη μορφή υψηλότερων επιτοκίων. Ακόμα κι αν η Ελλάδα γίνει δεκτή σε αυτό το μηχανισμό μετά το PSΙ -κατά τη γνώμη μου δε θα γίνει- πάλι θα πληρώνει υψηλότερο επιτόκιο. Αρα, για μας, έχει σημασία μόνο πότε θα γίνει. Γιατί όσο διατηρείται η αβεβαιότητα στην ευρωζώνη, τόσο δεν αποκαθίσταται η εμπιστοσύνη στην Ελλάδα, πράγμα που αποτελεί και το μοναδικό λόγο που η ελληνική οικονομία βρίσκεται κυριολεκτικά σε ελεύθερη πτώση. Όμως, το ευρωομόλογο, όπως και οι άλλες λύσεις που έχουν προταθεί, σκοντάφτουν στη γερμανική κοινή γνώμη και στις γερμανικές νομικές δυσκολίες. Μόνο όταν θα φτάσει ο κόμπος στο χτένι -το υπολογίζω στο επόμενο δίμηνο- θα υπάρξει και η τελική λύση.

Μήπως είναι αργά;

Δεν το πιστεύω. Το κόστος της αποσύνθεσης του ευρώ είναι κατακλυσμικό σε σχέση με τα 5-10-20 δισ. το χρόνο που μπορεί να κληθεί να πληρώσει η γερμανική οικονομία. Όταν το ετήσιο ΑΕΠ της φτάνει τα 2,5 τρισ. ευρώ το χρόνο, τα 20 δισ. επιπλέον είναι μια σκάρτη ποσοστιαία μονάδα. Αφήστε που μπορεί να έχουμε και όφελος. Δεν υπάρχει θεμελιώδης οικονομική δυσκολία στην άρση της κρίσης του ευρώ. Πολιτικά είναι τα κίνητρα.

Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα…

Κερδίσαμε κάποιους μήνες, αλλά πάμε να τους χάσουμε. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε λευκή απεργία. Αρνείται να κυβερνήσει. Και πουλάει το παραμύθι ότι κυβερνάει η τρόικα. Δεν αποφάσισε, όμως, η τρόικα να έχουμε μεγαλύτερες πρωτογενείς δαπάνες φέτος στο ενδεκάμηνο, απ’ ό,τι πέρσι. Κάποιος έβαλε το χεράκι του στο μολυβάκι του και, με την υπογραφούλα του, ξόδεψε 1,3 δισ. ευρώ παραπάνω. Αυτά δε γίνονται αυτόματα. Για παράδειγμα, έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο παράθυρο πρόωρων συνταξιοδοτήσεων στο δημόσιο, στις ΔΕΚΟ και σε άλλες συντεχνιακές ομάδες και δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στη σύνταξη στα 52-53… Από την πλευρά των ανθρώπων αυτών είναι λογικό, από την πλευρά του κοινωνικού κόστους απολύτως καταστροφικό. Για κάθε έναν που βγαίνει στη σύνταξη σε αυτές τις –παραγωγικές- ηλικίες, θέλεις 20-30 παιδιά που βρίσκουν part time δουλειά με 400 ευρώ. Και δουλεύουνε full time, βέβαια. Μιλάμε για μια κοινωνία που αυτοκτονεί. Αυτή είναι η λευκή απεργία. Κανείς δε λέει: παιδιά, αυτό είναι παράλογο, να το σταματήσουμε τώρα.

Ούτε ο Παπαδήμος;

Είναι 20 μέρες πρωθυπουργός, τρέχει με το PSI και έχει και υπουργούς. Μήπως οι υπουργοί θα έπρεπε να αποφασίσουν να είναι υπουργοί και όχι επίδοξοι διάδοχοι ή ταξιδευτές;

Πριν μια εβδομάδα συναντηθήκατε με την τρόικα. Τι εντύπωση αποκομίσατε;

Η τρόικα έχει κάνει διάφορα λάθη, με μεγαλύτερο ότι άφησε να δημιουργηθεί η εικόνα πως αυτή αποφασίζει, ενώ στην πραγματικότητα βάζει όρους για τα λεφτά που δίνει. Τα λεφτά αυτά είναι τα 130 δισ. Αυτό έχει τελειώσει και δεν πρόκειται να πάρουμε ούτε ένα ευρώ παραπάνω. Αν τα πάρουμε κι αυτά. Σε ό,τι αφορά τους όρους, επειδή είναι εφιαλτικά δυσάρεστοι, το κόλπο που κάνει το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι να στέλνουν όλες τις επί μέρους πολιτικές αποφάσεις με ωραία κορδελίτσα στην τρόικα. Η οποία δεν ενδιαφέρεται για το πολιτικό κόστος, επειδή δεν κάνει πολιτική στην Ελλάδα -έρχεται και φεύγει.

Όμως, έτσι διαμορφώνεται μια κοινή γνώμη σε πλήρη σύγχυση. Της δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι υπάρχει κάποια ευκολότερη εναλλακτική. Όταν όμως ρωτάς οποιονδήποτε συγκεκριμένα, ουδείς προτείνει κάτι ή αυτά που προτείνουν είναι εφιαλτικά χειρότερα, απλώς δε μπαίνουν στη λεπτομέρειά τους. Με πρώτη την περίφημη ιστορία της δραχμής που θα φέρει μισθούς και συντάξεις μετά βεβαιότητας 30% χαμηλότερα από τα σημερινά -περιτετμημένα- επίπεδα, μπορεί και 40%. Και χωρίς καμία εγγύηση ότι αυτό θα αποτελεί τον πάτο. Δηλαδή, ανοίγουμε την πόρτα του τρελοκομείου για να δούμε τι θα συμβεί στην Ελλάδα. Τι συμβαίνει σε μια χώρα, όταν τη γυρνάς 20, 30, 40 χρόνια πίσω. Έλεγχοι συναλλάγματος, πάγωμα καταθέσεων, κατάρρευση ακίνητης περιουσίας, αδυναμία εισαγωγών και διατάραξη των σχέσεων με όλο τον κόσμο γύρω σου, συν μια θηριώδη Τουρκία στα σύνορα, είναι πράγματα που δεν τα έχουμε δει στη δική μας ζωή.

Υπ’ αυτά τα δεδομένα, τι χρονικό ορίζοντα βλέπετε στην κυβέρνηση Παπαδήμου;

Αν μείνει αδρανής, τι ορίζοντα να έχει; Εγώ πιστεύω ότι τα κόμματα θα αναγκαστούν να μιλήσουν επιτέλους επί της ουσίας στον κόσμο. Να πουν τι προτείνουν. Διότι, ως τώρα, το μεν ΠΑΣΟΚ έκανε το κόλπο αυτό με την τρόικα -που τώρα κάνουν όλοι μαζί- η δε Ν.Δ. έκανε τη φαντασιακή επαναδιαπραγμάτευση: ότι «άμα είμαι εγώ, θα συνταραχθεί ο υπόλοιπος πλανήτης από τη φρέσκια λαϊκή εντολή μου». Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να υπάρξει. Η διαπραγμάτευση θα είναι εξαιρετικά λεπτομερής και θα κληθεί και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ και όλοι μας να πούμε τι θα κάνουμε με τα λεφτά. Όλα αυτά θα γίνουν πολύ πριν τις εκλογές. Θα είναι κομμάτι της συζήτησης για τη δανειακή σύμβαση.

Σε αυτό το κλίμα, κάποιοι πιστεύουν ότι είναι προτιμότερο να αποφύγουμε τις εκλογές άμεσα…

Αν «κλειδώσει» η κυβέρνηση τα 130 δισ., ας καθίσουνε. Μάλιστα, αν τα έχουν κλειδώσει και τα τρία κόμματα έχουν αναλάβει το μεγάλο κόστος που συνεπάγεται αυτή η συμφωνία, έχω μεγάλη αμφιβολία αν θα θέλουν να πάνε σε εκλογές, αν θα είναι τόσο χαρούμενοι.

Πώς βλέπετε, λοιπόν, το μέλλον των κομμάτων; Του ΠΑΣΟΚ πρώτα από όλα.

Εχει πάρει ένα πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος, κυρίως γιατί προσπαθούσε να μην το πάρει. Παραμένει με κυβερνητικά αντανακλαστικά, γιατί έχει τα περισσότερα υπουργεία, αλλά δεν έχει καμία πιθανότητα να ξανακυβερνήσει τη χώρα, στο προβλεπτό μέλλον. Αν μείνει ενωμένο, δηλαδή, γιατί τα μεγάλα κόμματα χρωστάνε και τρομακτικά ποσά, τα οποία είναι αδύνατον να επιστρέψουν σε ευρώ. Κατά συνέπεια, μπορεί να δούμε κάποια στιγμή τα κόμματα να αλλάζουν ταυτότητα και τις τράπεζες να μένουν με το σήμα του κόμματος ανά χείρας. Μέσα στην ανώμαλη πολιτικά περίοδο που ζούμε, μπορεί, βέβαια, να υπάρξει και διάσπαση και νέα κόμματα…

Η Ν.Δ.;

Διατηρεί έναν σκληρό πυρήνα. Είναι μεγάλο κόμμα, με παραδοσιακά συντηρητικές καταβολές και οι ψηφοφόροι του έχουνε μεγαλύτερη πιστότητα. Όμως, έχει πει πάρα πολλά πράγματα άσχετα με την πραγματικότητα. Και επειδή -αν δεν υπάρξει κάποια άλλη πολιτική δύναμη που θα εξαφανίσει και τα δύο μεγάλα κόμματα- θα βρεθεί στο επόμενο σχήμα εξουσίας, έχει μπροστά της μια εφιαλτικά δύσκολη πραγματικότητα, την οποία ακόμη δε θέλει να κοιτάξει κατάματα. Δεν έχει καταλάβει ότι σε μια κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας θα αναγκαστεί να μοιραστεί το πολιτικό κόστος και ότι δεν υπάρχει αυτό που προσμένει ως εξουσία με τις παραδοσιακές αντιλήψεις. Θα το αντιληφθεί.

Πού πιστεύετε ότι οδηγούν οι πρόσφατες «γαλάζιες» ομαδοποιήσεις;

Το πρόβλημα της Ν.Δ. είναι ότι διαμόρφωσε στον κόσμο της μια εικονική πραγματικότητα σε σχέση με το μνημόνιο. Αυτή συγκρούστηκε με την πραγματική πραγματικότητα και κατέρρευσε. Ο σκληρός πυρήνας της, όμως -από τους ψηφοφόρους του ’09 το εν τέταρτον, αλλά επειδή έχει τους μισούς, το εν δεύτερον των σημερινών- παραμένει στην εικονική πραγματικότητα, η απόσταση της οποίας με την πραγματική πραγματικότητα συνεχώς διευρύνεται. Αυτό δημιουργεί τρεις ομαδοποιήσεις μέσα στη ΝΔ: Πρώτον, αυτούς που παραμένουν στην εικονική πραγματικότητα και είναι στα κάγκελα. Δεύτερον, αυτούς που λένε «παιδιά, αυτή είναι η πραγματική πραγματικότητα, πάντοτε το λέγαμε» και προσπαθούν να κινήσουν όλο το μηχανισμό προς αυτή την κατεύθυνση. Τρίτον, στο σκληρό πυρήνα των προεδρικών, που κάθονται στο φράχτη μεταξύ των δύο, ως Αμλετ αναρωτιούνται «προς τα πού να πάω» και τη μια γέρνουν εδώ και την άλλη εκεί.

Βλέπετε η κατάσταση αυτή να δημιουργεί πρόβλημα στη Ν.Δ. προ των εκλογών;

Πριν τις εκλογές είναι βέβαιο ότι θα βρεθούμε ξανά προ του διλήμματος «καταστροφή ή δυσάρεστες αποφάσεις». Αυτό θα ξαναλειτουργήσει σα σφήνα, δημιουργώντας μια πολύ μεγάλη σύγκρουση και στο εσωτερικό της ΝΔ. όπως τις μέρες που κατέληξαν στην κυβέρνηση Παπαδήμου, οπότε ο Σαμαράς κινήθηκε μόνο μόλις συνειδητοποίησε ότι κομμάτι της κοινοβουλευτικής του ομάδας συμπορευόταν με αντίστοιχο του ΠΑΣΟΚ. Δε μπορώ, βέβαια, να προβλέψω τι θα κάνει αυτή τη φορά. Ως τώρα, κάθε φορά που τα πράγματα έφταναν στο μη παρέκει, εγκατέλειπε τις προηγούμενες θέσεις του. Προ της πραγματικής πραγματικότητας, η εικονική υποχωρούσε ατάκτως. Αλλά, δεν είναι βέβαιο τι θα συμβεί την τελευταία στιγμή, κυρίως διότι -επειδή δεν κάνουν τη δουλειά οι υπουργοί- τα πράγματα χειροτερεύουν και το δίλημμα γίνεται όλο και σκληρότερο.

Πάμε τώρα στη Δημοκρατική Συμμαχία;

Εμείς όλη αυτή την περίοδο προσπαθήσαμε να είμαστε όσο γίνεται πιο ρεαλιστές και να πούμε τα πράγματα όπως εμείς τα αντιλαμβανόμεθα. Για πολύ καιρό, βρισκόμασταν σε αντίθεση με την κοινή γνώμη, που παρασυρόταν -και παρασύρεται ακόμη- προς άλλες κατευθύνσεις. Με το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης -ιδίως αυτό που βρίσκεται από το κέντρο και δεξιά- έγινε συνείδηση ότι δεν υπάρχουν εύκολες εναλλακτικές λύσεις. Παρά ταύτα, αν συμβεί η καταστροφή, δεν ξέρω αν θα επιβιώσει κανείς από αυτούς που προϋπήρχαν.

Τι κάνετε εσείς για να αποτραπεί η καταστροφή;

Στηρίξαμε την κυβέρνηση Παπαδήμου, ενώ δε συμμετέχουμε σε αυτή. Ούτε θέσαμε ποτέ κανέναν όρο. Ενώ έχουμε σοβαρές διαφωνίες για τον προϋπολογισμό -είμαστε υπέρ της περικοπής δαπανών και όχι της φορολογίας- τον ψηφίσαμε. Ανοίγουμε θέματα -έκανα μια εκδήλωση για τη διαφθορά στο φοροεισπρακτικό μηχανισμό- που είναι καυτά και δυσάρεστα. Και, αν βρεθούμε στην ανάγκη, θα ξαναστηρίξουμε χωρίς δεύτερες σκέψεις μια κυβέρνηση που θα κάνει τα αναγκαία.

Ο σχεδιασμός σας εν όψει των όποιων εκλογών;

Οι δημοσκοπήσεις είναι σε ένα βαθμό πλασματικές, όχι γιατί δε μας δίνουν παραπάνω, αλλά γιατί αποκρύπτουν τη βαθιά δυσαρέσκεια αυτών που βρίζουν τα κόμματα και δεν απαντούν καθόλου. Αυτό δε μπορείς να το διορθώσεις με οποιαδήποτε τεχνική. Κρύβει, λοιπόν, ο λαός τεράστιες εκπλήξεις και εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι, λέγοντας τα πράγματα όπως είναι, θα έχουμε πολύ μεγαλύτερη απήχηση από αυτή που καταγράφουν ως τώρα οι έρευνες.

Αν είστε στην επόμενη Βουλή, όπως ελπίζετε, πώς θα σταθείτε στην προοπτική των συνεργασιών;

Η Ελλάδα πέρασε ήδη στην εποχή των συνεργασιών, απλώς η κουλτούρα των συνεργασιών δεν πέρασε στα κόμματα. Για την ώρα, τα κόμματα είτε συζητούν σε επίπεδο βωβού κινηματογράφου, είτε -σαν την πλατεία Ταχρίρ- πετούνε πέτρες ο ένας στον άλλο. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Σήμερα, όλο το κράτος μαζί ξοδεύει 87 δισ. το χρόνο αν βγάλεις τους τόκους. Εχουμε μια τεράστια κοινωνική δαπάνη, 47-48 δισ. ευρώ το χρόνο. Αυτή μοιράζεται με τρισάθλιο τρόπο. Η Ελλάδα ξοδεύει τα ίδια με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και μειώνει το ποσοστό της φτώχειας κατά το εν τρίτον. Δηλαδή, με την προνοιακή δαπάνη, οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες μειώνουν τη φτώχεια από το 25% στο 16%, η Ελλάδα από το 23% στο 20%! Ξεκινάγαμε -παλιά, γιατί τώρα τα πράγματα έχουν χειροτερέψει- πολύ καλύτερα από τους άλλους και καταλήγαμε πολύ χειρότερα. Διότι τα λεφτά έχουν δοθεί με ρουσφετολογικά κριτήρια ή χωρίς την παραμικρή σκέψη. Πρέπει, λοιπόν, να κοιτάξουμε ένα-ένα τα ευρώ που ξοδεύουμε. Όχι για να κόψουμε -που και αυτό θα χρειαστεί, τουλάχιστον στο συνταξιοδοτικό- όσο για να φροντίσουμε τους φτωχούς. Πόσο μάλλον στην επόμενη περίοδο, που θα έχουμε μεγάλους αριθμούς απεγνωσμένων ανθρώπων. Και αυτή η φάση θα κρατήσει πολλά χρόνια. Βλέπετε εσείς τα κόμματα να συζητούν σοβαρά γι’ αυτό; Για πάνω από τα μισά λεφτά που ξοδεύει το κράτος! Τι άλλο θα ‘πρεπε να κάνουμε, στο Θεό μας;

Δε φοβάστε ότι ο κόσμος βλέπει το «παλιό» και στην αρχηγό σας;

Είναι βέβαιο ότι μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης έχει και τις επιφυλάξεις του για οποιονδήποτε υπηρέτησε στο παρελθόν, ο οποίος πρέπει να αποδείξει σε έναν πάρα πολύ δύσπιστο κόσμο ότι έχει αλλάξει πραγματικά. Και αυτό έχει δύο προϋποθέσεις: Αφενός, πρέπει να έχει αλλάξει πραγματικά, αφετέρου να περάσει χρόνος και πράξεις -όχι λόγια-που να το καταστήσουν τόσο σαφές, ώστε ο κόσμος να το καταλάβει και στο στομάχι του, στο ένστικτό του.

Συνάδελφοί σας στο Ευρωκοινοβούλιο μου μιλούσαν για την επιτυχία σας να εξοικονομήσουν οι Ευρωπαίοι καταναλωτές 1,5 δισ. ευρώ ετησίως…

Πρόκειται για «κερατιάτικα» που πλήρωναν κυρίως οι καταναλωτές ηλεκτρικού ρεύματος. Στο πλαίσιο του εμπορίου ρύπων, οι εκτός Ευρώπης χώρες κατέστρεφαν για λογαριασμό μας ένα βιομηχανικό αέριο και μας πούλαγαν τα σχετικά δικαιώματα. Πρόκειται για υποπαράγωγο της παρασκευής αερίων για ψυκτικά που δεν επιτρέπεται στην Ευρώπη, επειδή είναι πολύ ισχυρό αέριο του θερμοκηπίου. Όμως, η καταστροφή τους κόστιζε 20 σεντς ο τόνος αντιστοίχου του διοξειδίου του άνθρακα και μας το πούλαγαν 9-12 ευρώ! Η ελληνική ΔΕΗ, για παράδειγμα, είχε αγοράσει 100 εκατ. ευρώ τέτοια δικαιώματα. Κυριολεκτικώς, πετάγαμε λεφτά στον αέρα! Το ανακάλυψα και έθεσα το θέμα στην επιτροπή περιβάλλοντος υγείας και ασφάλειας τροφίμων, ήδη από τον περασμένο Ιούλιο με ερωτήσεις, έκανα ολόκληρη εκστρατεία, συναντήσεις με την επίτροπο κλιματικής αλλαγής, συνεντεύξεις Τύπου με συναδέλφους στο ευρωκοινοβούλιο, ειδική ακρόαση στην επιτροπή περιβάλλοντος. Τελικά, τον προηγούμενο μήνας, η επιτροπή πρότεινε την κατάργηση του συγκεκριμένου εμπορίου και το Συμβούλιο ψήφισε τον κανονισμό, που το καταργεί και παύουμε να πληρώνουμε 1,5 δισ. ευρώ κερατιάτικα ετησίως, από το Μάιο του 2013. Αν δεν είχα παρέμβει, το συγκεκριμένο εμπόριο θα συνεχιζόταν μέχρι και το 2030, οπότε θα απαγορευτούν αυτά τα αέρια και στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Κάντε στη σελίδα του blog στο facebook!

Κάντε στη σελίδα του blog στο twitter!