Τι ‘ν΄ η πατρίδα μου;

Μεγάλωσα ακούγοντας από τόσους και τόσους πολιτικούς ότι η πόλη μου θα γίνει πρωτεύουσα των Βαλκανίων. Πως ήταν η μεγάλη της μοίρα, ένα πράγμα. Ημουν μικρός τότε, και τους πίστευα.

Μετά κατάλαβα ότι οι τύποι αυτοί έρχονταν για διακοπές στην πόλη μου. Να ξεσκάσουν από την Αθήνα και τις γυναίκες τους, να πάνε στο Shark και στα μπουζούκια, να τιμήσουν τη «Θεσσαλονίκη, ερωτική πόλη», πουλώντας μούρη σε καμιά πιτσιρίκα που έτρωγε το παραμύθι του λεφτά από την Αθήνα (και δεν την πολύ-ένοιαζε κι ας ήταν και παντρεμένος…).

Και τι έγινε η πόλη μου; Ούτε κωμόπολη των Βαλκανίων δεν έγινε. Υποθαλάσσια αρτηρία; Δεν έγινε ποτέ. Το μετρό; Χειρότερα. Ξεκίνησε κι έμεινε στις λαμαρίνες, να κόβουν και την ελάχιστη κίνηση που έχει απομείνει στους μαγαζάτορες της Εγνατίας και να προκαλούν κυκλοφοριακό έμφραγμα στην πόλη. Εγνατία οδός; Καθυστέρησε τόσο πολύ, που το βαλκανικό τρένο είχε φύγει. Να μη μιλήσω για τους κάθετους άξονες, να μη θυμηθώ ότι ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ έχουμε φτιάξει έναν –υποτίθεται- σύγχρονο αυτοκινητόδρομο χωρίς βενζινάδικα, χωρίς ένα σταθμό εξυπηρέτησης. Για να μη μείνεις από βενζίνη, για να φας ένα σάντουιτς στο δρόμο σου από Αλεξανδρούπολη μέχρι Ηγουμενίτσα (σε 620 χιλιόμετρα και πεντέμισι ώρες οδήγηση) πρέπει να βγεις από τον αυτοκινητόδρομο! Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά! Ή, μήπως, να το διορθώσω: μόνο στη Βόρεια Ελλάδα συμβαίνουν ΑΥΤΑ!..

Αλλά δε φταίνε μόνο αυτοί οι άθλιοι τύποι, οι πολιτικοί που μας κορόιδευαν στα μούτρα μας. Καλά, αυτοί θέλουν κρέμασμα. Και πρώτοι οι Θεσσαλονικείς που βρέθηκαν σε πρωτοκλασάτες θέσεις στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. όλες τις τελευταίες δεκαετίες και, με το που κατέβηκαν στην Αθήνα, έγιναν οι πρώτοι μεταξύ των γενίτσαρων. Και να πεις ότι δεν είχε η Θεσσαλονίκη εκπροσώπηση στις κυβερνήσεις; Και με το παραπάνω. Μια (μεγάλη) περίοδο, στην πόλη μου εκλεγόταν η μισή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Μετά, ο ίδιος ο πρωθυπουργός (της Ν.Δ.). Τι έκαναν όλοι αυτοί; Τίποτα. Μόνο καθρεφτάκια. Μόνο χάντρες.

Φταίμε κι εμείς οι Θεσσαλονικείς, όμως. Γενικά, δεν είμαι της άποψης ότι φταίει ο κόσμος, ο μέσος Ελληνας, για την κατάντια της χώρας. Ο πολίτης αυτές τις εναλλακτικές έχει, αυτή την καθοδήγηση παίρνει από τα –καθοδηγούμενα- media, αυτά επιλέγει. Τι άλλο να σου κάνει;

Απλά, στην περίπτωση της πατρίδας μου, της Θεσσαλονίκης, η κοροϊδία παρα-ήταν μεγάλη. Πουλούσες την ψήφο σου για μια μετάθεση του παιδιού σου, από τον Εβρο στο Γ’ Σώμα Στρατού –επειδή η μάνα του δεν άντεχε να το νιώθει μακριά της- και πετούσες στα σκουπίδια το μέλλον της πόλης. Και σου λέγανε κάθε χρόνο για υποθαλάσσια, για μετρό, για Εγνατία και άλλες τέτοιες χάντρες και καθρεφτάκια… Και ξανά τα ίδια τον επόμενο Σεπτέμβριο, στα επόμενα εγκαίνια της ΔΕΘ. Και τον επόμενο, και τον επόμενο…

Θα μου πεις, τι να κάναμε; Θα σου πω. Να μην τους άφηναν μια χρονιά να κάνουν εγκαίνια. Δε χρειάζεται να κάψεις τη ΔΕΘ για να το κάνεις αυτό. Μαζεύονται όλοι οι «επιφανείς» της πόλης, πέρα από κομματικές τοποθετήσεις, και λένε «φέτος δεν έχει». Τέλος. Δεν έρχεται κανένας στις εκδηλώσεις σας, δε συμμετέχει στις διοργανώσεις σας. Αντε κάντε τα χωρίς εμάς.

Αλλά, πολλά ζητάω. Πότε καταφέραμε να συνεννοηθούμε για το κοινό μας καλό; Στο τέλος, ο καθένας θα βάλει τα μικρο-συμφέροντά του πάνω απ’ όλα («να φανώ εγώ καλός στην εξουσία, να πάρω μια θεσούλα στο δημόσιο κι ας πάει η πόλη να πνιγεί»…).

Μήπως να το ξανασκεφτούμε από τώρα για τον επόμενο Σεπτέμβριο; Ξέρω, ακούγεται πολύ μακρινός, τόσα θα συμβούν μέχρι τότε, αλλά ας το έχουμε στο μυαλό μας. Λέω εγώ…

Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης

Κάντε στη σελίδα του blog στο facebook!

Κάντε στη σελίδα του blog στο twitter!

• Αν θέλετε να λαμβάνετε ενημέρωση για κάθε νέο δημοσίευμα του blog επικοινωνήστε με το