Ηλίθιοι είστε και φαίνεστε!
Ο στόχος είναι προφανής. Ενώ η λίστα Λαγκάρντ είναι μια υπόθεση στην οποία ο Παπακωνσταντίνου, ο Βενιζέλος και ο Παπανδρέου έχουν καραμπινάτες ευθύνες, θέλουν να σπείρουν μια μικρή –έστω- αμφιβολία ότι «μπορεί και» να μη φταίνε. Εκεί που όλος ο κόσμος πιστεύει ότι πρόκειται για τεράστιο σκάνδαλο με σαφή εμπλοκή και των τριών πυλώνων της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, επιχειρούν ύπουλα να δώσουν την ευκαιρία στους καλοθελητές να ψελλίσουν ότι «κι αν είναι αθώοι και τους καταδικάζουμε τσάμπα;».
Αρχίζουν, πετάνε ημερομηνίες στον ανεμιστήρα, μπερδεύουν τα πράγματα, μπερδεύουν τον κόσμο, ΑΚΡΙΒΩΣ για να μην καταλάβει κανείς τίποτα στο τέλος. Ποιος είπαμε το πήρε τον Αύγουστο; Τι έγινε τον Οκτώβριο; Ναι, αλλά κάτι δεν είχε μεσολαβήσει το Σεπτέμβριο;
Τι μένει; Ένα μπέρδεμα… Ειδικά όταν σε βομβαρδίζουν με ημερομηνίες και τεχνικές λεπτομέρειες από τα δελτία των οκτώ. Και μια θολούρα, για να λέει ο κόσμος «εγώ κάπου άκουσα, κάποιον, να λέει ότι όλα αυτά, τελικά, βγάζουν τον Βενιζέλο από το “κάδρο”». Όχι, φίλε αναγνώστη, ο Βενιζέλος μια χαρά μέσα στην κορνιζάρα του είναι (την πήραμε λιγάκι μεγάλη, αλλά χώρεσε). Ηταν κεντρικός παράγοντας των κυβερνήσεων Παπανδρέου που κατέστρεψαν την Ελλάδα, ήταν ο υπουργός Οικονομικών που διαδέχθηκε τον Παπακωνσταντίνου και έχει λερωμένη τη φωλιά του στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.
Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι αυτά τα εκ του πονηρού δεν τα διαρρέει μόνος του ο Βενιζέλος σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει τον εαυτό του. Αυτό μπορεί να το χαρακτήριζε κανείς ακόμη και λογικό, εξάλλου. Τα διαρρέει, όμως, μαζί του ένα ολόκληρο σύστημα. Ολόκληρο το σύστημα της τρικομματικής κυβέρνησης. Που, μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν τις καρέκλες (από τον εκβιασμό Βενιζέλου: αν με βάλετε στο κάδρο, ρίχνω την κυβέρνηση), προτιμούν να αποσιωπήσουν ένα έγκλημα –«πιθανό έγκλημα» προτιμάτε; να το δεχτώ: ένα πιθανό έγκλημα.
Γιατί τέτοιοι είναι. Δε δίνουν δυάρα για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού που τους εξέλεγξε να προασπίζονται. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κρατήσουν τις καρέκλες, να παραμείνουν διοργανωτές του πάρτι σε βάρος του ιδρώτα μας και να κρατήσουν το δάχτυλο στο μέλι όσο περισσότερο γίνεται.
Το θέμα είναι: εμείς, μέχρι πότε θα τους ανεχόμαστε;
Κάνε στη σελίδα του blog στο facebook!
Κάνε στη σελίδα του blog στο twitter!