Τα τρία «μου»!

Ξεπέρασαν τις μικροκομματικές τους αγκυλώσεις και κατέληξαν στο αυτονόητο: μια κυβέρνηση συνεργασίας που θα αναλάβει να βγάλει τη χώρα από το σημερινό αδιέξοδο.

Πλέον, είναι εξαιρετικά κρίσιμες οι ακόλουθες παράμετροι, που μπορούν να συνοψιστούν ως «τα τρία ‘μου’»:

1. ΜΟΡΑΤΌΡΙΟΥΜ: Ο Λουκάς Παπαδήμος -που, σύμφωνα με τις αποκλειστικές πληροφορίες που πρώτο έγραψε το newsbomb.gr, θα είναι ο νέος πρωθυπουργός- αποτελεί πρόσωπο που χαίρει εκτίμησης σε όλη την Ευρώπη, αλλά και πέρα από τα σύνορα της γηραιάς ηπείρου. Είναι άνθρωπος με εμπειρία στα οικονομικά πράγματα της ευρωζώνης, και από τη θέση του ως αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Πρέπει να αφεθεί να διαμορφώσει τη δική του πολιτική και σε καμία περίπτωση να μη λειτουργεί ως κηδεμονευόμενος του Γιώργου και του Αντώνη. Δε μπορεί για κάθε απόφασή του να τηλεφωνεί πρώτα στους δύο.

2. ΜΑΚΡΟΖΩΊΑ: Στον κ. Παπαδήμο πρέπει να δοθεί χρόνος. Δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ο πρωθυπουργός των ολίγων εβδομάδων, διότι -σε μια τέτοια περίπτωση- η διαπραγματευτική του δυνατότητα θα είναι ουσιαστικά μηδενική. Αυτό θα βοηθήσει ώστε να μην εγκλωβιστεί η χώρα σε μια μακρά προεκλογική περίοδο και να μην καταρρεύσει -περαιτέρω- η κρατική μηχανή. Και, σε περίπτωση που η συγκεκριμένη κυβέρνηση αποδειχτεί επιτυχημένη, που δείξει ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί την τύχη της χώρας αποτελεσματικότερα από τα παρωχημένα κόμματα «εξουσίας», γιατί να μην παραταθεί περαιτέρω η ζωή της; Το σημερινό κοινοβούλιο έχει εντολή για δύο ακόμη χρόνια και, βέβαια, δεν είμαστε αυτό τον καιρό για κάλπες και τα έξοδα των εκατομμυρίων ευρώ που τις συνοδεύουν.

3. ΜΑΓΚΙΑ (ΠΟΛΙΤΙΚΗ): Ο κ. Παπαδήμος πρέπει να αφεθεί απολύτως ελεύθερος, να σχηματίσει ο ίδιος την κυβέρνηση που κρίνει ότι θα καταφέρει να βγάλει τη χώρα από το τέλμα. Και να μην του την επιβάλλουν, Γιώργος και Αντώνης, δένοντάς του τα χέρια. Μπορεί να είναι τεχνοκράτης, ωστόσο η αναρρίχηση σε τόσο υψηλά κλιμάκια της ευρωπαϊκής οικονομικής ηγεσίας σαφώς σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει ευρύτατες πολιτικές ικανότητες. Οφείλουμε, λοιπόν, να τον εμπιστευτούμε ότι θα επιλέξει το κατάλληλο μίγμα μεταξύ τεχνοκρατών και πολιτικών, οι οποίοι θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να επαναληφθούν δύο λάθη του παρελθόντος. Αφενός, η τραγική ιστορία της οικουμενικής κυβέρνησης του 1989-90, όταν ο Ζολώτας έπρεπε να πάρει την άδεια του Μητσοτάκη, του Φλωράκη και του Κύρκου ακόμη και για να πάει στην τουαλέτα. Αφετέρου, η προσκόλληση στις μικροκομματικές σκοπιμότητες, που διαπιστώσαμε από τηλεοράσεως -ακόμη και μερικά λεπτά πριν την ανακοίνωση της συμφωνίας για τη νέα κυβέρνηση- ότι είναι σφηνωμένες στα μυαλά των βασικών στελεχών των δύο μεγάλων κομμάτων: ας μη μαλλιοτραβιόμαστε -ειδικά αυτή την ώρα- για το ποιος φταίει περισσότερο, αν η Ν.Δ. παρέδωσε πιο πολλά χρέη στο ΠΑΣΟΚ, ή το ανάποδο. Φτάνει, πια!

Υ.Γ. Δεν θέλουμε να αμφισβητήσουμε τον κ. Παπαδήμο πριν καν αναλάβει, ωστόσο δε μπορεί να αφεθεί και ασχολίαστο το γεγονός ότι, ούτε δυο βδομάδες πριν, ο κατά τα φαινόμενα νέος μας πρωθυπουργός -με άρθρο του στους Financial Times- απέρριπτε τη δανειακή σύμβαση, η υπογραφή της οποίας θα αποτελέσει βασικό λόγο ύπαρξής του στο ανώτερο πολιτικό αξίωμα, τις προσεχείς εβδομάδες!

Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης

Κάντε στη σελίδα του blog στο facebook!

Κάντε στη σελίδα του blog στο twitter!