Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά, πατέρα;

Το σημερινό άνοιγμα των χρηματιστηρίων είναι απολύτως ενδεικτικό του χάσματος που έχει δημιουργηθεί μεταξύ της χώρας μας και της υπόλοιπης υφηλίου. Την ώρα που η Αθήνα πανηγύριζε, σήμερα το πρωί, οι ξένες αγορές μάτωναν.

Εμείς χαιρόμασταν, ίσως και δικαιολογημένα, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο ήταν αυτό που «πέτυχε» το πολιτικό μας σύστημα, εξοικειωμένοι με την παροιμιώδη ανικανότητα των πολιτικών μας να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, ακόμη και όταν το διακύβευμα είναι η ίδια η ύπαρξή μας ως χώρας και ως έθνους. Εκτός συνόρων, όμως, μετά την κοροϊδία, τα καπρίτσια και τους παλιμπαιδισμούς Παπανδρέου με το δημοψήφισμα, είχαν βάλει τον πήχη πολύ ψηλότερα. Και, βέβαια, απογοητεύτηκαν όταν πέρασε ολόκληρο Σαββατοκύριακο και δεν είχαμε καταλήξει σε όλες τις λεπτομέρειες της συμφωνίας.

Τα χρηματιστήρια μας μούντζωσαν. «Ε, και τι έγινε», θα πει κανείς; «Ας κάνουν οι κουτόφραγκοι ό,τι θέλουν. Εμείς κάναμε το καθήκον μας».

Δεν είναι έτσι. Γιατί η διαφορά φάσεως μεταξύ Αθήνας και εξωτερικού δείχνει πόσο βαθιά νυχτωμένοι είμαστε ακόμα. Τα χρηματιστήρια στέλνουν το μήνυμα. Οι οικονομικοί υπουργοί των εταίρων μας στέλνουν το μήνυμα. Και το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Ακόμη κι όταν εμείς νομίζουμε ότι σπάσαμε ρεκόρ ταχύτητας, αυτοί μας βλέπουν να σερνόμαστε σαν τις χελώνες.

Δεν πρόκειται για διαφορά προσέγγισης. Δεν πρόκειται για διαφορετικές αντιλήψεις. Απλά, αυτό που συμβαίνει είναι ότι έχουμε καθυστερήσει τόσο πολύ, τα έχουμε κάνει τόσο θάλασσα, έχουμε χύσει τόσες φορές την καρδάρα με το γάλα, που πλέον δε φτάνει να σπάσουμε το εθνικό ρεκόρ ταχύτητας. Καλούμαστε να σπάσουμε το παγκόσμιο.

Αν θέλουμε να υπάρχουμε και αύριο.

Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης

Κάντε στη σελίδα του blog στο facebook!

Κάντε στη σελίδα του blog στο twitter!