Ωρα είναι να ξεπουλήσουν και το όνομα!..

Για τον απλό λόγο ότι την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, που δεν τολμούσαν να την ψελλίσουν ούτε κάτι περιθωριακά ακροδεξιά κόμματα της Βόρειας Ευρώπης χωρίς να τους πάρουν με τις πέτρες, τη θέσαμε στην ατζέντα από μόνοι μας. Η πιο κλασική περίπτωση του «βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας»!

Δε θέλει πολλή ανάλυση. Η γκάφα, το φιάσκο του δημοψηφίσματος, που προήλθε από το παιδιάστικό καπρίτσιο ενός κακομαθημένου παιδιού, αναλύθηκε τόσο πολύ που τσάμπα σπαταλάμε (ηλεκτρονική) μελάνη. Γράφτηκε τόσες πολλές φορές το αυτονόητο, για την καρδάρα με το γάλα που πήγαμε -εξαιτίας του καπρίτσιου του Γιώργου- να κλοτσήσουμε. Για το πόσο παρανοϊκό είναι να θέτεις εν αμφιβόλω την 6η δόση, αμέσως μόλις έχεις φτύσει αίμα για να την κερδίσεις. Αφού έχεις φορολογήσει ό,τι κινείται και έχεις εξασφαλίσει μια περίοδο (σχετικής) ηρεμίας, για να βάλεις τα πράγματα σε μια τάξη και να πορευτείς κάπως πιο συγκροτημένα προς την πολυπόθητη ανάπτυξη, ώστε να διασφαλίσεις ότι θα βγεις από το τέλμα όσο είσαι ακόμη ζωντανός.

Εκείνο που θέλει ανάλυση είναι προφανώς η ψυχοσύνθεση του Γιώργου Παπανδρέου. Διότι είναι άλλο να κάνεις μια -έστω και πρωτοφανή, με κίνδυνο κολοσσιαίων συνεπειών για την ίδια την ύπαρξη της χώρας- γκάφα, σε μια στιγμή τρομακτικής πίεσης… Κι άλλο να μην είσαι καν σε θέση, έστω και εκ των υστέρων, να συνειδητοποιήσεις το προφανές σφάλμα. Είναι άλλο να επιμένεις με παιδιάστικο πείσμα σε αυτό το «Ο,τι κι αν μου λέτε όλοι σας, εγώ είχα δίκιο, εσείς άδικο. Είμαι ο μόνος λογικός σε αυτό τον πλανήτη, όλοι οι υπόλοιποι είστε τρελοί». Τα επιχειρήματα; Απίστευτα κι αυτά: «Θα μιλούσε ο λαός» (που ποτέ δεν έθεσε θέμα εξόδου από το ευρώ), «Ακόμη κι όχι να λέγαμε, θα ήταν αποτέλεσμα της άμεσης δημοκρατίας» (ακόμη κι αν αυτό το όχι το έλεγαν στον πρωθυπουργό και όχι στο ευρώ), «Οι άλλοι τρόμαξαν από την επιλογή μου» (ακόμη κι αν αυτοί οι άλλοι είναι οι δανειστές μας που είχαμε τρομάξει να τους πείσουμε ότι είμαστε φερέγγυοι, και ξαφνικά τους τραβούσαμε το χαλί κάτω από τα πόδια)!

Σα να μην έφταναν αυτά, ο πρώην πρωθυπουργός είχε και μια νέα, φαεινή ιδέα. Την είχε υπαινιχθεί και τις προάλλες, αλλά αυτή τη φορά της έδωσε θέση καίριας πολιτικής επιλογής, αφήνοντας μας -για μια ακόμα φορά- με το στόμα ανοιχτό: Να κλείσει, λέει, η κυβέρνηση Παπαδήμου το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων! Με άλλα λόγια, μια κυβέρνηση τρίμηνης διάρκειας, αντιμέτωπη με το μεγαλύτερο πρόβλημα από συστάσεως ελληνικού κράτους, το οικονομικό, να είναι και αυτή που θα παζαρέψει και για το όνομα… Από πόσο (αν)ίσχυρη διαπραγματευτική θέση; Με τι μυαλό καν, την ώρα που θα απλώνει το χέρι παρακαλώντας για δανεικά, την ώρα που θα διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξή μας ως κράτους και ως έθνους; Τι άλλο μπορεί να είναι αυτό, εκτός από ένα ξεπούλημα;

Πάμε καλά;

Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης

Κάντε στη σελίδα του blog στο facebook!

Κάντε στη σελίδα του blog στο twitter!