«Λυπάμαι. Εχετε υπογράψει», κυρία τράπεζα!

Είναι προφανής ο φόβος του Βαγγέλη μπροστά στο ενδεχόμενο να καταρρεύσει μια από τις μεγάλες τράπεζες. Και είναι, όντως, τρομακτική η προοπτική ενός ντόμινο που θα συμπαρασύρει όλα τα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και, στο τέλος, την ίδια την ελληνική οικονομία, την ίδια τη χώρα.
Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι είναι δυνατόν να διατίθενται άνευ όρων τα -ολοένα και λιγότερα- διαθέσιμα του ελληνικού λαού. Διότι οι τράπεζες που έχουν απολαύσει τόση στήριξη -πάντα υπό τον εκβιασμό της κατάρρευσης που θα συμπαρασύρει το σύμπαν- δεν είναι καθόλου συνεπείς στο ρόλο που οφείλουν να παίξουν από τη δική τους μεριά, μπας και δούμε ποτέ κανένα φως στην άκρη του τούνελ.
Οι κάνουλες των τραπεζών παραμένουν κλειστές. Δίνουν ρευστότητα μόνον σε όσους -αποδεδειγμένα!- δεν την έχουν καθόλου ανάγκη. Καμία επιχείρηση δεν μπορεί να αιμοδοτηθεί για να κάνει επενδύσεις, να στηρίξει την ανάπτυξή της, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, να φέρει πρόοδο στον τόπο. Δίνουμε εγγυήσεις στις τράπεζες για να κρατάνε τα λεφτά να αραχνιάζουν σε «σίγουρες» -και σίγουρα αντιπαραγωγικές- επενδύσεις...
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των πέντε μεγάλων αυτοκινητοδρόμων, που θα συνέδεαν κάθε άκρη της επικράτειας, αλλά έχουν βαλτώσει, όχι επειδή δεν τους προχωρούν οι κατασκευαστές τους. Αλλά γιατί οι τράπεζες δεν καλύπτουν το κομμάτι της χρηματοδότησης που τους αναλογεί. Κι όταν λέμε «τους αναλογεί» δεν αναφερόμαστε σε κάποια αμφιβόλου πρακτικού αντικρίσματος ηθική υποχρέωση, αλλά σε χαρτιά και υπογραφές. Οι συμβάσεις ορίζουν πολύ συγκεκριμένες ημερομηνίες για την καταβολή της τραπεζικής χρηματοδότησης και τα εμπλεκόμενα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είναι ήδη off. Κατά πολύ. Και, μπορεί να επικαλούνται ότι δεν έχουν φράγκο, ότι βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ωστόσο «λυπάμαι, αγαπητέ μου, αλλά… το συμβόλαιο, το λέει ξεκάθαρα… λυπάμαι -έχετε υπογράψει» (που λέει κι η διαφήμιση). Πόσο μάλλον, τη στιγμή που παίρνουν τις εγγυήσεις του ελληνικού Δημοσίου τη μια πίσω από την άλλη.
Στην πραγματικότητα, αυτή τη στιγμή παίζεται -άλλο ένα- power game στις πλάτες του ελληνικού λαού. Οι τράπεζες αγνοούν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις, περιμένοντας να δουν πού θα κάτσει η μπίλια στη (ρώσικη) ρουλέτα που παίζεται στον κρόταφο της ελληνικής οικονομίας. Και, βέβαια, δε σκοπεύουν να βάλουν φράγκο για την ανάπτυξη του τόπου, πριν πειστούν ότι δε χρεοκοπούμε. Μήπως ο αρμόδιος υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Γιάννης Μαγκρίωτης, πρέπει να αρπάξει καμιά βέργα και να βάλει κάποιους (τραπεζίτες) να τιμήσουν τις υπογραφές τους; Εδώ δε διακυβεύεται μόνο η ποιότητα των οδικών αξόνων της χώρας, οι ζωές που μας στοιχίζει καθημερινά το άθλιο οδικό δίκτυο, η ανάπτυξη που θα φέρει η βελτίωση των μεταφορών, αλλά και το ψωμί κάποιων χιλιάδων οικογενειών, οι οποίες θα απασχολούνταν για χρόνια στα οδικά έργα.
Βέργα, λοιπόν!

Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης

Κάντε στη σελίδα του blog στο facebook!

Κάντε στη σελίδα του blog στο twitter!