Στην Αίγυπτο κάνουν επανάσταση. Και ανάπτυξη. Μαζί.

Ο δρόμος τον έβγαλε στην Αίγυπτο. Ναι, καλά ακούσατε. Εκεί που κάθε μέρα μαθαίνουμε για ταραχές, για την πλατεία Ταχρίρ, τους ηγέτες που πέφτουν και τους άλλους που έρχονται να τους αντικαταστήσουν. Ο Κώστας, όμως, δεν πήγε πλατεία (Ταχρίρ). Ούτε στο κέντρο του Καΐρου κυκλοφόρησε. Πήγε στα προάστια της αιγυπτιακής πρωτεύουσας. Ο δρόμος τον έβγαλε σε ένα τεράστιο τεχνολογικό πάρκο, που τον άφησε με το στόμα ανοιχτό. Εκεί απασχολούνται 30.000 επιστήμονες σε αναρίθμητες επιχειρήσεις που παράγουν τεχνολογία. Γιατί, οι Αιγύπτιοι, παράλληλα με τις επαναστάσεις τους, κάνουν και ανάπτυξη. Επενδύουν, όχι σε φασονατζίδικα, αλλά σε υψηλή τεχνολογία. Και, τελικά, στο ίδιο το υψηλής επιστημονικής ποιότητας και εξειδίκευσης ανθρώπινο δυναμικό τους. Στόχος τους, όπως δε χάνουν ευκαιρία οι ίδιοι να τονίζουν, είναι ούτε ένα από τα μυαλά της Αιγύπτου που θα σπουδάσουν στα μεγάλα πανεπιστήμια στης Αμερικής (άντε και της Αγγλίας) να μην πέσει θύμα του brain drain. Ολοι να γυρίσουν στον τόπο που τους γέννησε και να προσφέρουν στην πρόοδο της Αιγύπτου.

Όπως στην Ελλάδα, είπατε;.. Μα, για να κρατήσεις έναν επιστήμονα στη χώρα που τον γέννησε, αφού αυτός έχει σπουδάσει στα μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού, πρέπει να του προσφέρεις τα ανάλογα. Και δεν είναι μόνο τα λεφτά. Είναι, πάνω απ’ όλα, οι προοπτικές. Κάποιος που γνωρίζει τις δυνατότητές του, που έχει ζήσει μέσα σε συστήματα που πραγματικά ενδιαφέρονται να αξιοποιήσουν το ανθρώπινο κεφάλαιο –γιατί, τελικά, αυτό είναι η γνώση, αυτό είναι η τεχνολογία- πόσο μπορεί να αντέξει την ελληνική γραφειοκρατία; Πόσο να ταλαιπωρηθεί με τα ελληνικά ΑΕΙ και το χάος τους, όπου μόνο λίγοι ήρωες επιμένουν να παράγουν ακόμα γνώση; Πόσο να επιμείνει μέχρι να απαυδήσει για να κάνει την ιδέα του επιχείρηση, να βρει κεφάλαια (τράπεζες και επενδυτές) να τη χρηματοδοτήσουν, υποδομές να τη μεγαλώσει; Πόσο;.. μέχρι να μαζέψει τα μπογαλάκια του και να πάει από ‘κει που ‘ρθε;

Οι Αιγύπτιοι μπορεί να διαμαρτύρονται και να απαιτούν τα δικαιώματά τους στην πλατεία Ταχρίρ, δεν κάνουν όμως μόνον αυτό. Ταυτόχρονα, δημιούργησαν το Smart Village. Εχουν αυλακώσει, με εντυπωσιακά αρδευτικά έργα όλο το Νείλο, σε μήκος 200-300 χλμ., καθιστώντας εύφορες τεράστιες εκτάσεις που, μέχρι πρότινος, ήταν έρημος. Αξιοποιούν τη διώρυγα του Σουέζ, τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο και –σε τρίτη μοίρα, όμως- τον τουρισμό. Την ίδια ώρα που σε μια βδομάδα έχουν τις περιβόητες εκλογές τους, την ίδια ώρα που υπάρχει για πρώτη φορά γυναίκα (!) υποψήφιος, η οποία διεκδικεί με αξιώσεις το τιμόνι της χώρας.

Ναι, αλλά στην Αίγυπτο υπάρχει απίστευτη φτώχεια, θα μου πείτε. Δεν υπάρχει μεσαία τάξη, θα μου πείτε. Γιατί, στην Ελλάδα πού οδεύουμε; Δεν οδεύουμε, ολοταχώς μάλιστα, στην εξαφάνιση της μεσαίας τάξης; Δεν οδηγούμε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στην εξαθλίωση, στην ανέχεια; Γιατί θυμηθήκαμε τώρα μόνο τα κοιτάσματα του Αιγαίου, που –μέχρι πρότινος- προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι είναι αποκύημα της πατριωτικής μας φαντασίας; Γιατί κακοποιήσαμε τον τουρισμό μας;

Γιατί, μωρέ;

Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης

Κάντε στη σελίδα του blog στο facebook!

Κάντε στη σελίδα του blog στο twitter!