Με το μαχαίρι στο λαιμό

Κανείς Έλληνας δεν θέλει να νιώθει ότι ζει σε μία χώρα- απατεώνα, λαμόγιο, σε μια χώρα «μπαταχτσή», που εκλιπαρεί και ζητάει δανεικά για να μην τα επιστρέψει ποτέ. Αυτό είναι καθαρή κλοπή.

Αφού χρωστάμε λοιπόν να επιστρέψουμε σιγά - σιγά τα χρωστούμενα (ακόμα κι αν πρέπει να πληρώνουν τα εγγόνια μας).

Κι αφού μας χαρίζουν με την περίφημη ανταλλαγή ομολόγων (PSI) 100 δισ. ευρώ από το ελληνικό χρέος, να ματώσουμε κιόλας – όπως ματώνουμε εδώ και δύο χρόνια.

Αλλά όχι και να μας σκοτώσουν.

Όχι να ζούμε καθημερινά με ένα μαχαίρι στο λαιμό, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας κόψει την καρωτίδα.

Το λέω αυτό για την προειδοποίηση Παπαδήμου που είπε χθες, ότι αν δεν τα βρουν μεταξύ τους οι κοινωνικοί εταίροι (εργαζόμενοι και επιχειρηματίες) στα μισθολογικά του ιδιωτικού τομέα, θα εφαρμόσει με πράξη νομοθετικού περιεχομένου,( δηλαδή τίποτα λιγότερο από το αποφασίζομεν και διατάσσομεν της χούντας) τα μέτρα που ζητάει η Τρόικα.

Κι αυτά είναι κατάργηση 13ου και 14ου μισθού, πρώτος μισθός 450 ευρώ, και ουσιαστική κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με κάθετη μείωση και «πάγωμα» μισθών.

Δεν γίνεται έτσι η δουλειά. Δεν μπορείς να πεθάνεις ένα λαό γιατί δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει σε αυτό το λαό ο κάθε Μαζούχ και Τόμσεν.

Ναι χρωστάμε, αλλά να μας αφήσουν να ζήσουμε για να ξοφλήσουμε.

Και τώρα θέλω αν δω τι θα κάνουν τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση.

Θα ψηφίσουν έναν τέτοιο νόμο που θα επιβάλλει αυτά τα εξοντωτικά μέτρα, τα οποία και οι κυβερνήσεις των επόμενων ετών θα είναι υποχρεωμένες να τα εφαρμόσουν ή θα πουν ως εδώ και μη παρέκει.

Κι αυτό δεν είναι κήρυγμα στείρας αντίδρασης στο Μνημόνιο και την κυβέρνηση, αλλά είναι ένας τρόπος να μπορέσει να ζήσει αυτός ο λαός για να ξεπληρώσει το χρέος του.