Όνειρα σε μια κόλλα χαρτί

Ένας από αυτούς είναι ο κ. Αντώνης Κερασνούδης, ειδικευόμενος νευρολόγος στην Πανεπιστημιακή κλινική του νοσοκομείου Saint Josef, στο Μπόχουμ της Γερμανίας, ο οποίος μου έστειλε μια επιστολή που πραγματικά με συγκίνησε.

Μου γράφει ο Έλληνας ξενιτεμένος γιατρός:

«Ονομάζομαι Αντώνης Κερασνούδης, γεννήθηκα και μεγάλωσα στις Σέρρες και σπούδασα Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το 2009, σε ηλικία 25 ετών, διαπίστωσα δυστυχώς ότι η πατρίδα μου δεν δείχνει ενδιαφέρον για τα όνειρα και τους κόπους μου, για την επιθυμία μου να γίνω ένας ταπεινός ιατρός που θέλει να προσφέρει στον συνάνθρωπό του. Μάζεψα τις βαλίτσες μου και με όπλο το πείσμα και τις ευχές των δικών μου ξεκίνησα για τη Γερμανία για να αναζητήσω τις ευκαιρίες που δεν μου προσέφερε η Ελλάδα. Το όνειρό μου ήταν να κάνω έρευνα στον τομέα των Εγκεφαλικών Επεισοδίων προσπαθώντας παράλληλα να μεταφέρω τις τελευταίες εξελίξεις πίσω στη πατρίδα μου.

»Αυτή στη στιγμή στην Γερμανία βρίσκονται μόνο από τη γενιά μου (300 άτομα αποφοιτήσαμε το 2007) γύρω στα 80-100 άτομα, 1 στους 3 δηλαδή... Από την αυγή της δεκαετίας του 2000 ξεκίνησε ένα νέο κύμα μετανάστευσης, αυτή τη φορά όχι οικονομικής αλλά επιστημονικής.

»... Στόχος του email μου είναι να εγείρω το ενδιαφέρον σας για ένα θέμα που απασχολεί όλη τη γενιά μου και ιδιαίτερα τον κλάδο μου. Θα μας χαροποιούσε να αναφερθείτε στην αγωνία μας για το εργασιακό μέλλον στον ιατρικό κλάδο στη Ελλάδα, για την ακατάσχετη αιμορραγία νέων επιστημόνων προς το εξωτερικό, για τα όνειρα του κάθε νέου που η χώρα μας τα κλείνει σε μία κόλλα χαρτί στο γραφείο κάποιας νομαρχίας και κάποιας επετηρίδας... Είναι αυτή η κραυγή αγωνίας του Έλληνα ιατρού που ποτέ ως τώρα δεν ακούστηκε δημόσια...»