Η αυτοκτονία των δημοσιογράφων

Δηλαδή, όταν με γράψανε σαν τακτικό μέλος στην ΕΣΗΕΑ, υπήρχαν στην Αθήνα επίσημα διαπιστευμένοι μόνο 763 δημοσιογράφοι.

Μιλάμε δηλαδή για μαμούθ της δημοσιογραφίας, αφού ξεκίνησα το επάγγελμα στα 18 μου.

Τα λέω όλα αυτά για να ξεκαθαρίσω ότι έχω ζήσει πολλά μέσα στην ΕΣΗΕΑ.

Έχω πρωτοστατήσει σε απεργίες, σε καταλήψεις, σε σκληρές συγκρούσεις με εκδότες και κυβερνήσεις.

Σε κάποια φάση, εκεί γύρω στο 1975, ήμουν κι εγώ στην «ομάδα των Βιετκόνγκ» με τον αείμνηστο Κακαουνάκη, που είχαν καταλάβει το κτίριο της ΕΣΗΕΑ σε μια 15ήμερη απεργία των δημοσιογράφων, αλλά σήμερα θα πω «όχι» στην απόφαση της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ με πλειοψηφία μόνο ενός μέλους της που καθιερώνει 24ωρες κυλιόμενες απεργίες των δημοσιογράφων μέχρι τις εκλογές.

Λυπάμαι, γιατί μέσα στη διοίκηση της ΕΣΗΕΑ είναι και άνθρωποι που εκτιμώ πολύ και αγαπώ πολύ (όπως η καλή μου Νανά Νταουντάκη), αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι είναι θάνατος για τη Δημοκρατία η σιωπή των δημοσιογράφων σε προεκλογική περίοδο;

Δηλαδή πως θα ενημερώνεται ο Έλληνας πολίτης για τα πολιτικά τεκταινόμενα ώστε να μπορέσει να έχει μία σωστή εικόνα για να ψηφίσει ανάλογα στις 17 Ιούνη, όταν τα ΜΜΕ θα παραμένουν νεκρά;

Και κάτι άλλο: Είναι δυνατόν σε μια εποχή βαθύτατης και άκρως επικίνδυνης κρίσης στο επάγγελμά μας, με τους άνεργους πολύ περισσότερους από τους εργαζόμενους, να κλείνουν «μαγαζιά» με απεργίες που μπορεί να δημιουργήσου και άλλους ανέργους;

Και μην τολμήσει κανείς από τους «πούρους» ή «νεο-επαναστάτες» της δημοσιογραφίας να με χαρακτηρίσει «κιοτή» του αγώνα γιατί θα τους πάρει ο διάολος.

Γνωριζόμαστε όλοι πολύ καλά σε αυτό το χώρο.

Δεν σκύβουμε το κεφάλι αλλά και δεν τα τινάζουμε όλα στον αέρα επειδή κάποιους τους συμφέρει αυτό πολιτικά.

Είναι ώρα για την επιβίωση όλων μας μέσα σε αυτή τη βαθιά νύχτα.

Μόλις χαράξει το ξημέρωμα, ξεκινάμε τότε τον σκληρό αγώνα και θα είμαι στην πρώτη γραμμή.