Το κλάμα των παιδιών της Εθνικής

Δεν τα κατάφεραν. Μάτωσαν, πάλεψαν σαν θηρία, κατέθεσαν την ψυχή τους στο γήπεδο, αλλά δεν τα κατάφεραν.

Κι όταν ο διαιτητής σφύριξε το τέλος του παιχνιδιού, αυτά τα λιοντάρια με το εθνόσημο το ελληνικό στο στήθος ξέσπασαν σε κλάματα σα μικρά παιδιά. Ήταν συγκλονιστικό να βλέπεις τώρα πέντε παλικάρια μέχρι εκεί πάνω μέσα στον ιδρώτα, με πρόσωπα σκαμμένα από την υπερπροσπάθεια να γονατίζουν, να κρύβουν τα μάτια τους με τα χέρια και να ξεσπάνε σε κλάματα για το όνειρο που δεν μπόρεσαν να το κάνουν πραγματικότητα.

Μπορούμε όλοι, έστω για λίγο καιρό, να γίνουμε τέτοιοι Έλληνες και να αγαπήσουμε την πατρίδα μας όπως αυτά τα παλικάρια της Εθνικής Νέων;

Μπορούμε όλοι να παλέψουμε για την Ελλάδα μας, χωρίς να κλέβουμε την εφορία και να καταστρέφουμε κάθε προσπάθεια για εθνική ανόρθωση; Μπορούμε να δώσουμε ενωμένοι τη μεγάλη μάχη για τη χώρα μας, χωρίς να χωριζόμαστε σε «μπλε», «πράσινους», «κόκκινους» ή «μοβ», χωρίς να γινόμαστε «Φωτόπουλοι» και τζάμπα μάγκες με την Ευρώπη- που ούτε να μας φτύσει δε θέλει αυτήν την εποχή; Και τελικά μπορούμε να κλάψουμε για την πατρίδα που χάνουμε και μόνο το δικό μας φιλότιμο και η αγάπη σ' αυτή μπορεί να τη σώσει;

Έχουμε μπροστά μας το παράδειγμα. Τα παλικάρια της Εθνικής Νέων.