Ελλάδα γλυκιά μου πατρίδα...

Και πόνεσε η καρδιά μου για την άδικη δυστυχία αυτής της χώρας, της Ελλάδας μας...

Μια τόσο όμορφη, φωτεινή χώρα με μια θάλασσα που μοιάζει με ανοιχτή ζεστή αγκαλιά και παραλίες που μερικές από αυτές όταν βρεθείς νιώθεις ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος, να έχει πέσει σήμερα στα δόντια του κάθε μίζερου χαρτογιακά της τρόικα, τύπου Μαζούχ και Τόμσεν.

Από τη μία η ευλογία του Θεού που μας χάρισε μια πατρίδα- καλλονή σε όλο τον πλανήτη.

Και από την άλλη, η κατάρα ενός άλλου κακού Θεού, (που τον ξέρουμε όλοι και δεν είναι άλλους από τους ανίκανους και δειλούς πολιτικούς μας) που έχει φέρει αυτή τη γλυκιά, όμορφη πατρίδα στην κόλαση.

Πόσα πολλά θα μπορούσαμε να κάνουμε και να κερδίσουμε με αυτό τον ήλιο που έχουμε, με τον γαλάζιο ουρανό μας, με τα νησιά μας, τις παραλίες μας, τους Δελφούς και την Ακρόπολή μας, με τον αρχαίο μας πολιτισμό που λατρεύουν οι ξένοι, με την ιστορία μας.

Ένας απέραντος θησαυρός, που τον μεταχειριζόμαστε σαν σκουπίδι. Γιατί έχουμε τεμπέληδες, ανίκανους, δειλούς, αγράμματους πολιτικούς και φυσικά δεν εννοώ ότι όλοι τους είναι το ίδιο, που για να κάνουν μια μαρίνα σε ένα νησί πρέπει να πάρουν την έγκριση του τοπικού Φωτόπουλου και την ευλογία του τοπικού Λαφαζάνη.

Και αυτή η διαμαντόπετρα της Μεσογείου, η Ελλάδα μας, βυθίζεται όλο και περισσότερο στην δυστυχία – αλλά ο ήλιος και η θάλασσα της παραμένουν πάντα εκεί περιμένοντα τους πατριώτες που θα μπουν (με έργα όμως, όχι λόγια) στον κάθε καραγκιόζη, γερμανομπάσταρδο τύπου Ρέστλερ «Ρε εδώ έχουμε την πιο όμορφη χώρα της Ευρώπης, εδώ ερχόσαστε για να νιώστε λίγο άνθρωποι και όχι γρανάζια μιας απέραντης μηχανής παραγωγής αυτοκινήτων ή ηλεκτρονικών ειδών».

Η Ελλάδα μας προσφέρεται για να μας βγάλει από την κόλαση και εμείς την δείχνουμε με κάθε τρόπο ότι δεν την αγαπάμε.

Για αυτό το μικρό μου ταξίδι στο Αιγαίο περισσότερο με πίκρανε , παρά μου έκανε καλό.