Οι «παπατζήδες» της πολιτικής

Αυτά που έγιναν στη βουλή χτες με την ψηφοφορία στο νομοσχέδιο για τις αποκρατικοποιήσεις, όπου μπέρδευες τα «ναι» με τα «όχι» σε πολλά διαφορετικά άρθρα του νομοσχεδίου, αυτά που γίνονται στο ΠΑΣΟΚ με τον Σκανδαλίδη και την ομάδα του που λένε ότι πρέπει να διαβάσουν τώρα τα μέτρα για τα 13,5 δισ. για να αποφασίσουν τι θα κάνουν την ερχόμενη Τετάρτη (μέτρα τα οποία δημοσιεύονται εδώ και μια βδομάδα στα ΜΜΕ), αυτά που γίνονται με τους διάφορους Κασσήδες και Σταυρογιαννάκηδες που σηκώνουν ξαφνικά το λάβαρο της επανάστασης του «όχι» αλλά παραμένουν στα κόμματά τους, με το Βενιζέλο να μην μπορεί να ελέγξει το ΠΑΣΟΚ και με το Σαμαρά να ξοδεύει περισσότερο χρόνο τώρα για να πείσει τους πιο «δύσκολους» παρά να δίνει τη μάχη του στην Ευρώπη, όλα αυτά μου θυμίζουν τον «παπά» που έπαιζαν κάποτε στα πεζοδρόμια της Ομόνοιας από διάφορους απατεώνες-παπατζήδες.

Στρώνανε τρία κρυφά χαρτιά της τράπουλας στο δρόμο και καλούσαν τους περαστικούς να ποντάρουν πενταροδεκάρες σε ποιο χαρτί βρισκόταν ο «παπάς», δηλαδή ο ρήγας μπαστούνι. Όποιος τον έβρισκε κέρδιζε το ισόποσο από τον παπατζή, ο οποίος όμως σχεδόν πάντα με ταχυδακτυλουργικό τρόπο έκανε τον περαστικό να χάνει και να μην βρίσκει ποτέ τον «παπά».

Η χώρα όμως σε αυτή την ύστατη στιγμή χρειάζεται υπεύθυνους και σοβαρούς και όχι παπατζήδες πολιτικούς, πατριώτες πολιτικούς που θαρραλέα και περήφανα θα πουν «όχι» οριστικά και αμετάκλητα στα βαριά μέτρα της τρόικα ή θα το βουλώσουν και θα πάνε συντεταγμένα να ψηφίσουν «ναι» (κι από εκεί και πέρα βέβαια θα πληρώσουν το αντίστοιχο τίμημα στις ερχόμενες εκλογές). Όλα τα άλλα, τα ήξεις αφίξεις, τα «θα δούμε», «θα το σκεφτούμε», «θα προβληματιστούμε», μία εβδομάδα πριν τα μέτρα έρθουν στη βουλή είναι παπατζηλίκια.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα.