Η Ελλάδα του καναπέ

Χαμός γίνεται κάθε μέρα στους δρόμους της Λισσαβόνας, της Μαδρίτης, της Μασσαλίας και των Παρισίων, της Ρώμης, ακόμα και των Βρυξελλών και του Βερολίνου, όπου χιλιάδες άνθρωποι, διαδηλώνουν, πιέζουν για μέτρα πιο ανθρώπινα, δείχνουν την οργή των λαών της Ευρώπης και συχνά φωνάζουν «είμαστε Έλληνες».

Και εδώ, στη χώρα μας, που ζει τη φρίκη τριών συνεχόμενων μνημονίων (που ούτε καν σαν σκέψη ή ενδεχόμενο υπάρχει για τους λαούς που κατεβαίνουν να διαμαρτυρηθούν στις δρόμους της Ευρώπης), εδώ που οι αυτοκτονίες αυξάνονται και κάθε νύχτα χιλιάδες πεινασμένοι εφορμούν στους κάδους σκουπιδιών μήπως και βρουν τίποτα ληγμένα να φάνε, εδώ ζεσταίνουμε όλοι τους καναπέδες μας και τις πολυθρόνες σε σπίτια και καφετέριες.

Που είναι η λαϊκή οργή στους ελληνικούς δρόμους και όχι μόνο Αθηνών και Θεσσαλονίκης, αλλά όλης της Ελλάδας;

Που είναι αυτό το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων κυρίως, νέων, να κάψει με το πάθος της ηλικίας τους, όλους αυτούς που συμφωνούν και υπογράφουν το θάνατο της γενιάς τους;

Που είναι όλοι αυτοί οι παπαρολόγοι «αντιμνημονιακοί» που εκσπερματώνουν την οργή τους με τον Τράγκα κάθε πρωί στον Real Fm και μετά συνεχίζουν αμίλητοι και με σκυμμένο κεφάλι την ανάβαση στον Γολγοθά;

Αν εξαιρέσουμε κάτι παππούδες και κάτι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ που βγαίνουν συχνά πυκνά στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε έναν τεράστιο καναπέ, άβουλων, τρομαγμένων ανθρώπων που κρύβονται καθημερινά στο κουκούλι της δυστυχίας τους αντί να βγουν στους δρόμους να φωνάξουν, να πιάσουν, να ανατρέψουν.