Ήμουν και ‘γω εκεί

Ήμουν και ‘γω εκεί σαν νεαρός δημοσιογράφος και οργισμένος διαδηλωτής, γιατί τέτοιες στιγμές πάει περίπατο η αντικειμενική και ψυχρή στάση του δημοσιογράφου απέναντι στα γεγονότα.

Τα τελευταία χρόνια με βασανίζει ένα ερώτημα που αποφεύγω να το συζητήσω με φίλους και παλιούς συντρόφους: «Τι γέννησε εκείνη η εξέγερση στο Πολυτεχνείο; Τι έγινε εκείνη η γενιά των νέων φοιτητών και εργατών που έβαλαν τα στήθη τους απέναντι στα τανκς της Χούντας και μέτρησαν μέσα σε μία νύχτα 29 νεκρούς;».

Η απάντηση είναι μελαγχολική. Άλλους τους κατάπιε η πολιτική (Δαμανάκη, Λαλιώτης, Χριστοδουλάκης και πολλοί άλλοι), άλλοι πέτυχαν επιχειρηματικά (π.χ ο εφοπλιστής κ. Βερνίκος). Άλλοι αποσύρθηκαν κάποια στιγμή διακριτικά και κλείστηκαν στη σιωπή τους (όπως ο φίλος μου ο Στέλιος ο Παπάς, πατέρας του Παπά , σημερινού alter ego του Τσίπρα).

Αν η γενιά του Πολυτεχνείου γέννησε αυτό το τέρας που λέγεται Ελλάδα του 2012 – και φοβάμαι ότι σε μεγάλο ποσοστό ευθύνεται γι’ αυτήν την τερατογένεση - τότε θα πει ότι όλοι εμείς, οι τότε φλογισμένοι για Ελευθερία και Δημοκρατία πήραμε λάθος δρόμο.

Γι’ αυτό και το Πολυτεχνείο «δεν ζει» σήμερα.