Απεργοί και κοινωνία

Ιερό και το δικαίωμα όμως της κοινωνίας να έχει στη διάθεσή της τα λεγόμενα δημόσια αγαθά-συγκοινωνία, ηλεκτρισμό, περίθαλψη, καθαριότητα στην πόλη κ.α.

Όταν μια απεργία στερεί το δικαίωμα στον μεροκαματιάρη πολίτη να μην έχει για πολλές μέρες λεωφορείο ή μετρό να πάει στη δουλειά του, όταν στερείς στον άρρωστο να έχει ιατρική φροντίδα στο δημόσιο νοσοκομείο και όταν στερείς στην ελληνική οικογένεια να μην έχει ηλεκτρισμό στο σπίτι της, τότε υπάρχει πρόβλημα. Τότε ο απεργός στρέφεται κατά της κοινωνίας.

Αυτές τις μέρες με την απεργία στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς συμβαίνουν άγνωστα πράγματα και μικρές τραγωδίες με ανθρώπους που έχουν ανάγκη το λεωφορείο ή το μετρό για να πάνε να εξεταστούν στο ΙΚΑ ή στο κρατικό νοσοκομείο, να πάνε να πάρουν τη σύνταξή τους, να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους και σε όσους θέλουν να πάνε και να επιστρέψουν από τη δουλειά τους. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να πάρουν ταξί για να μετακινηθούν γιατί δεν τους περισσεύει ούτε ένα ευρώ.

Τι πρέπει να κάνουν λοιπόν όταν μια απεργία τους στερεί την δυνατότητα μετακίνησης; Να ξεκινήσουν με τα πόδια 70 χρονών άρρωστοι άνθρωποι για να πάνε για εξετάσεις στα ταμεία τους ή στα νοσοκομεία; Να μείνουν αβοήθητοι και χωρίς γιατρό στα σπίτια τους; Να μην πληρώσουν χρέη και δάνεια για να τους βάλουν πρόστιμα; Να μην πάνε στη δουλειά τους χάνοντας μεροκάματα;

Είναι απάνθρωπο αυτό που κάνουν οι συνδικαλιστές των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Γιατί στο δικαίωμα της απεργίας υπάρχει και το δικαίωμα του πολίτη.

Φυσικά δεν υποστηρίζω ότι δεν πρέπει να γίνονται απεργίες. Πρέπει να γίνονται αλλά σε τέτοιους ευαίσθητους τομείς όπως τα ΜΜΜ ή τα νοσοκομεία πρέπει να παίρνονται και κάποια μέτρα για να μην διαλύεται η κοινωνία. Δηλαδή ένα ποσοστό 20% ή 30% των ΜΜΜ να λειτουργούν και να απεργεί το υπόλοιπο μέρος των εργαζόμενων στα Μέσα αυτά. Τουλάχιστον να υπάρχει ένα τρένο ή ένα λεωφορείο κάθε μισή ή μία ώρα για να καλύπτει τις ανάγκες των πολιτών. Δεν είναι δυνατόν μία απεργία να οδηγεί σε πλήρη διάλυση μια ολόκληρη κοινωνία.