Τέρμα τα δάκρυα

Το '74 στην τουρκική εισβολή ήμουν εκεί σαν νεαρός ρεπόρτερ. Πριν 5-6 χρόνια άνοιξα τον «Φάκελο της Κύπρου» για τα δραματικά γεγονότα Ιουλίου και Αυγούστου του 1974, στην τηλεοπτική μου εκπομπή «Αθέατος Κόσμος». Έχω πολλούς φίλους πολιτικούς και καλούς δημοσιογράφους στο μαρτυρικό νησί.

Τους ξέρω λοιπόν καλά τους Κύπριους. Βγήκαν από τον πόλεμο του '74 ρημαγμένοι, με χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους, με χιλιάδες οικογένειες ξεριζωμένες από Κερύνεια και Αμμόχωστο, με το τούρκικο θηρίο πάντα απέναντί τους, αλλά κατάφεραν μέσα σε 5-6 χρόνια (εκεί γύρω στο '80) να ξεκινήσουν την πορεία για να γίνουν τον τελευταίο καιρό ένα από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά κέντρα του κόσμου και να έχουν επίπεδο ζωής που θα το ζήλευαν Γάλλοι και Γερμανοί.

Δεν είναι λαμόγια και γκάνγκστερ οι Κύπριοι. Ένας έξυπνος, εργατικός λαός είναι, με την ατυχία να έχει ανάπηρες ηγεσίες τα τελευταία χρόνια (εκτός από τις προεδρίες του Γ. Βασιλείου και του αείμνηστου Τ. Παπαδόπουλου).

Τέρμα λοιπόν τα δάκρυα και οι οιμωγές. Δεν βγάζουν πουθενά οι θρήνοι και οι κατάρες για τους «κακούς Γερμανούς».

Η κυπριακή τραγωδία είναι μεγάλη σε έκταση, βάθος και χρόνο. Θα πεινάσουν, θα ματώσουν, θα κλάψουν, θα δυστυχήσουν οι περισσότεροι Κύπριοι τα επόμενα χρόνια.

Αλλά να είστε σίγουροι ότι πάλι θα βγουν στον ήλιο της ευημερίας. Γιατί έχουν αυτό το μοναδικό χάρισμα σαν λαός: να ξέρουν τον τρόπο να σηκώνονται όρθιοι όταν τους γονατίζουν οι πιο δυνατοί.

Θυμηθείτε τι γινόταν επί αγγλικής κατοχής στην Κύπρο με τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Θυμηθείτε τον αδούλωτο Μακάριο. Θυμηθείτε πόσο γρήγορα έγιναν πάλι κράτος ευημερίας μετά την τουρκική εισβολή. Θυμηθείτε πώς μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση πριν 10 χρόνια μετά βαΐων και κλάδων.

Τέρμα λοιπόν τα δάκρυα αδέρφια της Κύπρου. Δουλειά, αγώνας, κουράγιο και η επιστροφή στον ήλιο της Ευρώπης είναι γρήγορη και σίγουρη.