Ποιος είναι το αφεντικό;

Οι διοικήσεις των δύο τραπεζών τα είχαν βρει μεταξύ τους, η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει. Οι μέτοχοι και οι καταθέτες των δύο τραπεζών είχαν αποδεχτεί τη συγχώνευση με μεγάλη ανακούφιση. Η Ελλάδα θα αποκτούσε μία τράπεζα-γίγαντα, που θα μπορούσε να επεκταθεί και διεθνώς, αλλά εκεί κάπου μίλησε το μεγάλο αφεντικό και είπε «nein» (δηλαδή όχι στα γερμανικά).

Και φυσικά αμέσως έγινε αυτό που ήθελε και επέβαλε το αφεντικό. Ας πούμε η τρόικα και στο βάθος Μέρκελ, Deutsche Bank και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Δεν πάει να λέει ο Σαμαράς και ο Προβόπουλος και ο Στουρνάρας; Τι λέει ο Σόιμπλε και ο Ντράγκι έχει σημασία, γιατί –ας το πάρουμε απόφαση- η Ελλάδα ζει πλέον υπό την άμεση κηδεμονία και διακυβέρνηση των ξένων οικονομικών κέντρων που θέλουν:

1. Ένα τραπεζικό σύστημα στη χώρα μας σε διασπορά, με πολλές μικρές τράπεζες που θα μπορούν να ελέγχουν κατά το δοκούν Βερολίνο και Βρυξέλλες.

2. Υπαγωγή των μεγάλων ελληνικών τραπεζών υπό κρατικό έλεγχο, άρα εξαρτώμενες πλέον από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που με τη σειρά του είναι άμεσα εξαρτώμενο από τις χορηγήσεις ρευστότητας υπό την έγκριση πάντοτε της τρόικα.

3. Μία Εθνική Τράπεζα αδύναμη, εξουθενωμένη, με τη μετοχή της να έχει φτάσει σήμερα στο εξωφρενικό ύψος του 1 ευρώ, άρα πολύ εύκολα να μπορεί να εξαγοραστεί από ξένους τραπεζικούς κολοσσούς και μεγαλοεπενδυτές τύπου Σόρος.

Αυτή λοιπόν είναι η ξερή αλήθεια. Όσο έχουμε την ανάγκη τους για να ζήσουμε, ξεχάστε την ύπαρξη ελληνικής κυβέρνησης. Εντολές πλέον εκτελούν οι άνθρωποι, όσο κι αν αντιστέκονται.