Σκουριές δημοσιογράφων

Εγώ έτσι έχω μάθει τη δημοσιογραφία και έτσι δουλεύω εδώ και σαράντα χρόνια σε εφημερίδες, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, περιοδικά και στο αγαπημένο μου «παιδί» το newsbomb.gr.

Αυτό που έγινε με την εταιρεία εξόρυξης του χρυσού της Χαλκιδικής «Eldorado», που μάζεψε καμιά εικοσαριά δημοσιογράφους, τους φόρτωσε σε ένα πούλμαν της χαράς, τους έδειξαν οι άνθρωποι της εταιρείας ό,τι ήθελαν να τους δείξουν (και τους έκρυψαν ό,τι ήθελαν να κρύψουν), τους κοίμισαν σε πεντάστερο ξενοδοχείο, τους τάισαν, τους πότισαν και μετά τους αμόλησαν να γράψουν ό,τι είδαν –χωρίς φυσικά να έχουν έρθει σε επαφή οι δημοσιογράφοι με την άλλη πλευρά που καταγγέλλει τη λειτουργία του χρυσωρυχείου –ε, αυτό, με συγχωρείτε σύντροφοι, δεν λέγεται δημοσιογραφία.

Λέγεται σχολική εκδρομή. Λέγεται κοινωνική συνάντηση. Μου θυμίζει το παλιό τραγούδι «Με πλάνεψε η ντόλτσε βίτα» και πάντως δεν γίνεται έτσι δημοσιογραφία.

Και επειδή εγώ δεν έχω πάει ποτέ μου σε τέτοιες πληρωμένες εκδρομές και δεν ήμουν ποτέ σε γραφεία Τύπου υπουργείων, εταιρειών, επιχειρήσεων και γενικά σε θέσεις που παρέχουν αμοιβές όχι για τη δουλειά του ρεπόρτερ αλλά «του συμβούλου Τύπου» και επειδή δεν γουστάρω να με κοιτάζουν με μισό μάντι οι γύρω μου ή να ακούω συχνά το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι ,δημοσιογράφοι», παρακαλώ πολύ το σωματείο μου, την ΕΣΗΕΑ: να μας εμφανίσει τον κατάλογο με τα ονόματα των καλών συναδέλφων που πήγαν στην Χαλκιδική, των καλών συναδέλφων που έχουν πάρει λεφτά από τα μυστικά κονδύλια της ΕΥΠ και του υπουργείου Εξωτερικών και τους καλούς συναδέλφους που επίσης πληρώνονται από διάφορους κρατικούς και ημικρατικούς οργανισμούς για τις όποιες υπηρεσίες προσφέρουν.

Δεν είμαι οπωσδήποτε εναντίον της επένδυσης στις Σκουριές Χαλκιδικής, είμαι εναντίον των δημοσιογράφων με τις σκουριές επάνω τους.