Καληνύχτα Ιστορία
Πήγα χθες το απόγευμα στο θαλάσσιο πάρκο Ιστορίας του Πολεμικού Ναυτικού στο Παλαιό Φάληρο, εκεί που «ξεκουράζονται» τα πλοία σύμβολα του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία, το θωρηκτό Αβέρωφ των Βαλκανικών Πολέμων και το αντιτορπιλικό Βέλος, που το εξεγερμένο του πλήρωμα υπό τον κυβερνήτη του τότε Νίκο Παππά, είπε το μεγάλο όχι στη χούντα των συνταγματαρχών.
Σαράντα χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση στο Βέλος, το Μάη του 1973 και χθες έγινε μία συγκινητική τελετή με την παρουσία πολύ κόσμου, του προέδρου της Βουλής κ. Β. Μεϊμαράκη, του αντιπροέδρου κ. Ι. Τραγάκη, του υπουργού Άμυνας κ. Π. Παναγιωτόπουλου, του δημάρχου Παλαιού Φαλήρου κ. Διονύση Χατζηδάκη, των αρχηγών των τριών όπλων των Ενόπλων Δυνάμεων και του πληρώματος του Βέλους (όσοι έχουν μείνει στη ζωή).
Συγκινήθηκα από όλη αυτή την εικόνα και είπα μέσα μου αυτό το γνωστό «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Συγκινήθηκα με αυτά που άκουσα, αλλά μελαγχόλησα με αυτά που είδα.
Περίπου 200 άτομα οι παρευρισκόμενοι πολίτες και ούτε ΕΝΑΣ, αλλά ούτε ένας νέος άνθρωπος κάτω από τα 45-50.
Και δεν ήταν εκεί κανείς νέος, κανείς έφηβος, γιατί δεν ξέρουν ποια είναι η ιστορία με το Βέλος (γιατί δεν τους την έμαθαν ποτέ στο σχολείο) ή γιατί αδιαφορούν ζώντας την καθημερινή αγωνία για επιβίωση και για εργασία.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι όσα μέτρα κι αν πάρουν στη Βουλή τα κόμματα ή το λεγόμενο συνταγματικό τόξο των πολιτικών δυνάμεων κατά των φασιστών της Χρυσής Αυγής, ο νεοναζισμός θα σπέρνει τους ολέθριους σπόρους του σε μια νεολαία που την κρατήσαμε ανιστόρητη και που τη ρίξαμε στη μέγγενη της ανεργίας και που ξεφτιλίσαμε στα μάτια της την πολιτική και τους πολιτικούς.
