Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του

Δεν μπορείς να είσαι και «με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ». Αυτό δηλαδή που κάνει εδώ και ένα χρόνο η ΔΗΜΑΡ και ο φίλος μου ο Φώτης Κουβέλης που δυστυχώς δεν κατάλαβε τίποτα ( ή δεν τον άφησαν να καταλάβει κάποιοι ασήμαντοι γύρω του) στις τρεις συναντήσεις μας και συζητήσεις μας λίγο πριν τις περσινές εκλογές.

«Δεν μπορώ να υπογράψω απολύσεις εργαζομένων» ακούστηκε πολλές φορές να λέει μέσα στα γραφεία της Αγ. Κωνσταντίνου ο πραγματικά ευαίσθητος και άδολος αριστερός Φώτης.

Τον ξέρω χρόνια πολλά. Και το βεβαιώνω ότι πρόκειται για έναν διαφορετικό από την κοινή αντίληψη, Έλληνα πολιτικό.

Όμως ήξερε. Όταν έμπαινε στην κυβέρνηση, όταν ψήφιζε το Μνημόνιο, όταν στήριζε Σαμαρά, ήξερε ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν και για αυτόν η πικρή στιγμή της αλήθειας. Να απολυθούν δηλαδή κάτι χιλιάδες εργαζόμενοι στο Δημόσιο γιατί αυτό ορίζει το Μνημόνιο.

Και όταν ήρθε αυτή η στιγμή είτε μέσω Μανιτάκη είτε με την χθεσινή αποχώρησή του από την συνάντηση των τριών, συμπεριφέρθηκε πολιτικά σαν να μην είχε βάλει την υπογραφή του στην συμφωνία με την τρόικα για απολύσεις (συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Σαμάρα).

Εύχομαι η ΔΗΜΑΡ να μην έχει την πορεία του ΛΑΟΣ -γιατί δεν το αξίζει- και ο φίλος ο Φώτης να μην οδηγηθεί στο περιθώριο της πολιτικής γιατί πραγματικά τον χρειάζεται ο τόπος.