Για την Ελλάδα ρε γαμώτο
Σαν χθες, πριν 21 χρόνια, 6 Αυγούστου του 1992, ένα τρισευτυχισμένο κορίτσι, ανεμίζοντας την ελληνική σημαία έτρεχε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης, φωνάζοντας «για την Ελλάδα ρε γαμώτο».
Ήταν η Βούλα Πατουλίδου, αυτή η υπέροχη, μοναδική Πόντια, μία σπάνια Ελληνοπούλα, που είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων στα 100 μέτρα εμπόδια γυναικών.
Για την Ελλάδα ρε γαμώτο, είχε πει τότε η Βούλα στους δημοσιογράφους, αφιερώνοντας τη νίκη της σε αυτή τη γλυκιά πατρίδα και δίνοντας έτσι το μήνυμα ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά για την Ελλάδα, αρκεί να παλέψουμε.
Και τότε οι περισσότεροι είχαμε δακρύσει από συγκίνηση. Πέρασαν 21 χρόνια από τότε. Χρόνια μιας απόλυτα πλαστής ευημερίας και χρόνια πέτρινα από το 2009 και μετά.
Και αναρωτιέμαι τι κάνουμε εμείς στην καθημερινότητά μας «για την Ελλάδα ρε γαμώτο».
Τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Συνεχίζουμε να κλέβουμε την εφορία. Παραμένουμε σαν ψόφιες αγελάδες και δεν βγαίνουμε στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε για την καταστροφή της ζωής μας από τους διάφορους Τόμσεν. Ψηφίζουμε μικροπολιτικούς και διάφορους τσαρλατάνους που μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Μιζεριαζόμαστε καθημερινά σε ατέλειωτες συζητήσεις όπου μας φταίνε όλοι οι άλλοι (από Μέρκελ και Όλι Ρεν μέχρι Λαγκάρντ Και Σόιμπλε) αλλά δεν φταίμε ποτέ εμείς.
Τώρα για ένα λεπτό μόνο σας παρακαλώ, κλείστε τα μάτια και αναρωτηθείτε: τι κάνω εγώ για την Ελλάδα ρε γαμώτο; Και βγάλτε μία ειλικρινή απάντηση μέσα από την ψυχή σας, που ίσως είναι το πρώτο φως για να σας δείξει το δρόμο της δράσης και της αντίστασης.
