3 του Σεπτέμβρη να πονάς
Τότε υπήρχαν όνειρα, ελπίδες, προσμονή για το καινούριο, το «άλλο», το επαναστατικό.
Σεπτέμβρης του 1974. Ένας οργισμένος μεσήλικας με ζιβάγκο, αναμαλλιασμένος και με κάτι τύπους γύρω του με μουστάκια και μούσια οι περισσότεροι, που δεν τους γνώριζε τότε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, έβαζε φωτιά στα τόπια με μία φλογερή διακήρυξη για ένα σοσιαλιστικό όραμα, που ένας λαός βασανισμένος από την καταπίεση της δικτατορίας το αγκάλιασε και το έκανε δικό του.
Και εγένετο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά, είναι ιστορία και λίγο πολύ την ξέρουμε όλοι μας.
3 Σεπτέμβρη 2013, 39 χρόνια μετά, ένα καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ, τραυματισμένο, αμήχανο, προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του σε ένα συνέδριο που το παλιό και το νέο συναντιούνται, που οι λογαριασμοί μεταξύ παπανδρεϊκών-βενιζελικών είναι ανοιχτοί, που το όραμα για τη μεγάλη αλλαγή και το σοσιαλισμό έγινε εφιάλτης με τα μνημόνια και την πείνα.
Το «όλον ΠΑΣΟΚ» είναι εδώ. Ε και; Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν συγκινείται φυσικά από την παρουσία ή όχι του όλου ΠΑΣΟΚ στο συνέδριο.
Όλος αυτός ο κόσμος, όπου οι περισσότεροι νιώθουν προδομένοι, θέλουν από το ΠΑΣΟΚ να μπορέσει να σηκώσει την παντιέρα του κεντροαριστερού χώρου, που αυτή την εποχή έχει την εικόνα μιας μεγάλης τρύπας.
Αυτό θέλει ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ. Πολιτικές πρωτοβουλίες για δράση στο λεγόμενο προοδευτικό, αριστερό χώρο.
Όλα τα άλλα που θα ακουστούν το διήμερο του συνεδρίου, τα γνωστά «μπλα, μπλα, μπλα δημοκρατία», «μπλα, μπλα, μπλα προστασία του πολίτη» και διάφορα τέτοια χαρωπά, μπορεί να δώσουν υλικό για συζητήσεις στους καφενέδες της επικράτειας αλλά δεν θα λύσουν το πρόβλημα ούτε του ΠΑΣΟΚ ούτε το κεντροαριστερού χώρου, αν δεν υπάρξουν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες από το συνέδριο αυτό.
